Laurent Cantet (ur. 15 czerwca 1961 w Melle) – francuski reżyser, scenarzysta i operator filmowy. Tworzy kino zaangażowane społecznie, o zacięciu lewicowym, inspirowane twórczością brytyjskiego socjalisty Kena Loacha[1]. Laureat Złotej Palmy na 61. MFF w Cannes za film Klasa (2008).

Laurent Cantet
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1961
Melle

Zawód

reżyser, scenarzysta, operator filmowy

Lata aktywności

od 1987

Życiorys edytuj

Urodził się w zachodniej Francji w rodzinie nauczycieli z Ardilleux[2]. Po studiach fotograficznych na Uniwersytecie w Marsylii, w 1986 ukończył prestiżową paryską uczelnię filmową IDHEC. W szkole tej poznał wielu przyszłych reżyserów, z którymi później współpracował, m.in. Dominika Molla, Robina Campillo i Gillesa Marchanda[3].

Karierę rozpoczął od pracy reżysera i operatora filmów krótkometrażowych. Rozgłos zyskał dzięki filmowi Zasoby ludzkie (1999), który opowiadał o konflikcie pracujących w jednej fabryce ojca-szarego pracownika i syna na stanowisku kierowniczym. Obraz chwalono za umiejętne odniesienie się do takich tematów jak różnice klasowe, zachowania korporacyjne czy etyka w miejscu pracy[4]. Film przyniósł twórcy m.in. Cezara i Nagrodę Louisa Delluca za najlepszy debiut reżyserski oraz Europejską Nagrodę Filmową dla odkrycia roku[5].

Następne dwa filmy Canteta, Odjazd (2001) i Na południe (2005), przypieczętowały jego pozycję sztandarowego specjalisty od kina zaangażowanego społecznie. Pierwszy tytuł był historią mężczyzny, który traci pracę i postanawia ukrywać ten fakt przed swoją rodziną. Na południe z kolei piętnowało rozprzestrzeniające się zjawisko seksturystyki. Główną rolę podstarzałej profesor filozofii, która "sponsoruje" osiemnastoletniego Haitańczyka, zagrała Charlotte Rampling[6].

Największy jak dotąd sukces zapewnił Cantetowi fabularyzowany dokument Klasa (2008), który zdobył Złotą Palmę na 61. MFF w Cannes i nominację do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. Poprzez pryzmat tytułowej szkolnej klasy na paryskich przedmieściach reżyser umiejętnie ukazał swoisty mikrokosmos i wieloetniczny tygiel, w którym uwidaczniają się problemy współczesnej demokracji[1]. Film był antytezą głośnego Stowarzyszenia Umarłych Poetów (1989) Petera Weira, gdyż nie gloryfikował postaci nauczyciela jako charyzmatycznego mistrza, lecz - pomimo całej sympatii - ukazywał również jego wady i niedociągnięcia[7].

Po sukcesie Klasy Cantet zaczął kręcić filmy poza Francją. Na Kubie wyreżyserował jeden z epizodów filmu nowelowego 7 dni w Hawanie (2012) oraz fabułę Powrót do Itaki (2014). W Kanadzie powstał film Foxfire (2012), adaptacja powieści Joyce Carol Oates. Najnowsze dzieło reżysera, Letnia szkoła życia (2017), miało swoją premierę w sekcji Un Certain Regard na 70. MFF w Cannes.

Filmografia edytuj

Reżyser edytuj

Filmy fabularne edytuj

Filmy krótkometrażowe edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Klasa: W kontrze do "Stowarzyszenia Umarłych Poetów". Polityka. [dostęp 2018-02-04]. (pol.).
  2. Laurent Cantet: Biography. Festival Scope. [dostęp 2018-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-05)]. (ang.).
  3. O'Shaugnessy 2015 ↓, s. 3-29.
  4. FILM FESTIVAL REVIEWS; A White-Collar Innocent In Blue-Collar Territory. The New York Times. [dostęp 2018-02-04]. (ang.).
  5. Laurent Cantet: Awards. IMDb. [dostęp 2018-02-04]. (ang.).
  6. Laurent Cantet's 'Heading South' Shows the Ache of Blinding Lust in a Sexual Paradise Lost. The New York Times. [dostęp 2018-02-04]. (ang.).
  7. Laurent Cantet. Head of 'The Class. Variety. [dostęp 2018-02-04]. (ang.).
  8. Laurent Cantet. IMDb. [dostęp 2018-02-04]. (ang.).
  9. Laurent Cantet. Filmweb. [dostęp 2018-02-04]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj