Wikipedia

Charlotte Rampling

aktorka i modelka angielska

Tessa Charlotte Rampling[1][2], OBE (ur. 5 lutego 1946 w Sturmer) – angielska aktorka i modelka. Występuje w filmach anglo- i francuskojęzycznych[3].

Charlotte Rampling
Ilustracja
Charlotte Rampling (2016)
Imię i nazwisko

Tessa Charlotte Rampling

Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1946
Sturmer

Zawód

aktorka, modelka

Współmałżonek

Bryan Southcombe
(1972-1976; rozwód)
Jean-Michel Jarre
(1978-2002; rozwód)

Lata aktywności

od 1963

Odznaczenia
Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodziła się w Sturmer, w hrabstwie Essex jako jedna z dwóch córek malarki Anne Isabelle (z domu Gurteen) i Godfreya Ramplinga, złotego medalisty olimpijskiego w sztafecie 4 x 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w Berlinie ’36, i pułkownika Armii Brytyjskiej[4].

Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w trzynastym roku życia – wraz ze starszą siostrą Sarah (która w 1966 popełniła samobójstwo) śpiewała znane piosenki („C’est si bon” czy „C’est magnifique”) w londyńskich pubach.

Ukończyła St. Hilda’s School w Bushley w hrabstwie Worcestershire i Jeanne d’Arc Academie pour Jeunnes Filles w Wersalu.

Kariera

edytuj
 
Charlotte Rampling w filmie Sequestro di persona (1968)

Na początku swojej kariery, w wieku siedemnastu lat pracowała jako modelka[5], zanim przesłała swoje zdjęcie do agencji aktorskiej i została zaproszona do udziału w czarnej komedii Zepsuta do szpiku kości (Rotten to the Core, 1965). Brała udział w zajęciach nowojorskiego Actor's Studio. O mały włos znalazłaby się w obsadzie filmu Romana Polańskiego Matnia (Cul-de-Sac, 1966), lecz jej oferta przyszła za późno. Następnie wystąpiła w niewielkiej roli narciarki wodnej w uhonorowanej Złotą Palmą komedii Richarda Lestera Sposób na kobiety (The Knack...and How to Get It, 1965)[5] z Jane Birkin i Jacqueline Bisset. Potem pojawiła się w komedii Georgy Girl (1967) i jednym z odcinków serialu kryminalnego ABC Rewolwer i melonik (The Avengers, 1967) z udziałem Donalda Sutherlanda.

Zwróciła na siebie uwagę rolą enigmatycznej Elisabeth Thallman w dramacie Luchina Viscontiego Zmierzch bogów (La caduta degli dei, 1969)[6]. W kryminalnym melodramacie wojennym Nocny portier (Il portiere di notte, 1974)[5] z Dirkiem Bogarde wywołała gwałtowne reakcje krytyków pojawiając się w szelkach na nagim ciele i w esesmańskiej czapce na głowie. W mrocznym filmie kryminalnym Patrice Chéreau Czar orchidei (La Chair de l'orchidée, 1974) z Simone Signoret zagrała zaszczutą dziedziczkę milionowej fortuny, która wykłuwa oczy zbliżającym się do niej mężczyznom. W ekranizacji powieści kryminalnej Raymonda Chandlera Żegnaj, laleczko (Farewell, My Lovely, 1975)[5] jako Helen Grayle u boku Roberta Mitchuma pojawiła się jako femme fatale.

Zyskała uznanie amerykańskiej publiczności w komediodramacie Woody’ego Allena Wspomnienia z gwiezdnego pyłu (Stardust Memories, 1980)[5] z Danielem Sternem i Sharon Stone (w debiutanckiej, epizodycznej roli), dramacie sądowym Sidneya Lumeta Werdykt (The Verdict, 1982) u boku Paula Newmana oraz komedii Max, moja miłość (Max, mon amour, 1986) jako żona dyplomaty angielskiego, która pewnego dnia zaskakuje małżonka wyznaniem, że jest zakochana w szympansie.

Była czterokrotnie nominowana do nagrody Cezara; za postać Barbary Spark w dramacie kryminalnym Zmarły z otwartymi oczami (On ne meurt que 2 fois, 1984), za rolę Marie Drillon, profesor języka angielskiego w Paryżu w dramacie François Ozona Pod piaskiem (Sous le Sable, 2000), za uhonorowaną Europejską Nagrodą Filmową kreację angielskiej autorki kryminałów w dreszczowcu psychologicznym François Ozona Basen (Swimming Pool, 2003)[6] oraz jako Alice Pollock w dramacie Leming (Lemming, 2005)[6].

Zasiadała w jury konkursu głównego na 29. MFF w Cannes (1976) oraz na 54. MFF w Wenecji (1997). Przewodniczyła obradom jury na 56. MFF w Berlinie (2006).

W 2000 została odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego, zaś w 2001 francuską Legią Honorową oraz nagrodą honorowego Cezara.

Życie osobiste

edytuj

Spotykała się z Fabiem Testim[7]. W 1972 poślubiła aktora Bryana Southcombe’a[7], z którym ma syna Barnaby’ego. Para żyła w trójkącie małżeńskim (ménage à trois) z modelem Randallem Laurence. W 1976 rozwiedli się[7]. Barnaby został reżyserem udanych produkcji telewizyjnych. W dniu 8 października 1978 wyszła za mąż za poznanego dwa lata wcześniej wybitnego kompozytora i muzyka francuskiego Jeana-Michela Jarre’a[7], z którym ma syna Davida Jarre, iluzjonistę (ur. 1978). Zajęła się także wychowaniem pasierbicy Émilie Jarre, projektantki mody. Małżonkowie od 1997/1998 roku byli w separacji, a związek małżeński został oficjalnie zakończony w 2002. Rozwód miał konfliktowy przebieg, kiedy ujawniono opowieści o romansach Jarre’a z innymi kobietami. Była związana z francuskim biznesmenem Jeanem-Noëlem Tassez (1998-2015)[7].

Filmografia

edytuj

Nagrody

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Personalidade: Charlotte Rampling (Reino Unido). InterFilmes.com. [dostęp 2018-06-04]. (port.).
  2. ↑ Charlotte Rampling. Listal. [dostęp 2018-06-04]. (ang.).
  3. ↑ Charlotte Rampling. Rotten Tomatoes. [dostęp 2018-06-04]. (ang.).
  4. ↑ Garth Pearce (2016-02-26): Charlotte Rampling 'I hope my 70s will be sensational – why not?'. Daily Express. [dostęp 2018-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e Charlotte Rampling (5 de Fevereiro de 1946). Filmow. [dostęp 2018-06-04]. (port.).
  6. ↑ a b c Agata Michalak (2012-04-25): Aktorski diament, obiekt pożądania, ikona. 10 najlepszych ról Charlotte Rampling. NaTemat.pl. [dostęp 2018-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (pol.).
  7. ↑ a b c d e Charlotte Rampling Dating. FamousFix. [dostęp 2018-06-04]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charlotte_Rampling&oldid=73321164”