Jane Birkin
Jane Mallory Birkin[2] (ur. 14 grudnia 1946 w Londynie) – brytyjska aktorka i piosenkarka. Od końca lat 60. mieszka we Francji i tworzy głównie w języku francuskim.
| ||
 Jane Birkin Koncert „Serge Gainsbourg Symphonique” Warszawa, 19 kwietnia 2017 | ||
| Imię i nazwisko | Jane Mallory Birkin[1] | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1946[1] Londyn | |
| Zawód | aktorka, piosenkarka, reżyserka, autorka tekstów piosenek | |
| Współmałżonek | John Barry (1965–1968; rozwód) | |
| Lata aktywności | od 1966 | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
| Strona internetowa | ||
ŻyciorysEdytuj
Wczesne lataEdytuj
Urodziła się w Marylebone w środkowym Londynie jako córka angielskiej aktorki Judy Campbell (1916–2004) i Davida Birkina (1914-1991), komandora podporucznika Królewskiej Marynarki Wojennej i szpiega podczas II wojny światowej[3]. Jej starszy brat Andrew Birkin (ur. 1945) został scenarzystą i reżyserem. Uczęszczała do Upper Chine School na wyspie Wight. Uczyła się aktorstwa w londyńskiej Kensington Academy[4].
KarieraEdytuj
17 września 1964 roku, jako 18-latka zadebiutowała na scenie w spektaklu Grahama Greene’a Carving a Statue z Ralphem Richardsonem. Rok później została zaproszona do Passion Flower Hotel, gdzie poznała angielskiego kompozytora Johna Barry’ego, za którego 16 października 1965 wyszła za mąż. Mieli córkę Kate Barry (ur. 8 kwietnia 1967; 10 grudnia 2013 wypadła z okna swojego apartamentu w Paryżu)[5], która została fotografką i projektantką mody. Małżeństwo przetrwało zaledwie trzy lata, do roku 1968[2].
Karierę filmową rozpoczęła w latach 60., debiutując w kontrowersyjnym dramacie Michelangelo Antonioniego Powiększenie (Blow-Up, 1966) u boku Davida Hemmingsa, Sarah Miles i Vanessy Redgrave[6]. W psychodelicznym filmie Wonderwall (1968) z Jackiem MacGowranem wystąpiła jako modelka Penny Lane.
W 1968 wyjechała do Francji, starając się o główną rolę w Sloganie, którą otrzymała, mimo że nie znała francuskiego. Na planie satyrycznego melodramatu Slogan (L’amour et l’amour, 1968) poznała francuskiego piosenkarza Serge'a Gainsbourga[7]. W 1969 zaśpiewali razem kontrowersyjną piosenkę „Je t'aime... moi non plus”[1]. Piosenka, ze względu na swoje seksualne podteksty, została zakazana w wielu krajach, co tylko przydało sławy obojgu artystom[7]. 21 lipca 1971 urodziła się ich córka Charlotte Lucy, aktorka i piosenkarka.
W 1973 pojawiła się ponownie na ekranach kin jako kochanka Brigitte Bardot w filmie Gdyby Don Juan był kobietą. W 1975 zagrała w filmie Je t'aime... moi non plus[3] wyreżyserowanym przez Gainsbourga, z którym się rozstała w roku 1980. Gainsbourg zmarł w 1991 wskutek zawału serca.
Zagrała w ponad 80 filmach, jednak jej role nie spotkały się z wielkim aplauzem krytyków. Była trzykrotnie nominowana do nagrody Cezara; w 1985 za główną rolę w La Pirate, w 1987 – za główną rolę w filmie Kobieta mego życia i w 1992 – za drugoplanową rolę w Pięknej złośnicy[3]. Z większą przychylnością spotkała się jej twórczość muzyczna. Wydała 15 albumów. Śpiewała charakterystycznym, nieco dziecięcym głosem, przypominającym szept, z ciągle wyraźnym angielskim akcentem.
W latach 1980–1991 była związana z francuskim reżyserem Jacques’em Doillonem, z którym ma córkę Lou Doillon (ur. 4 września 1982). Spotykała się także z francuskim pisarzem Olivierem Rolinem[8].
Odznaczona została m.in. Orderem Imperium Brytyjskiego oraz francuskim Narodowym Orderem Zasługi (Ordre National du Mérite).
Jej nazwisko stało się popularne również z powodu przypadkowego spotkania z Jeanem-Louisem Dumasem – prezesem francuskiego domu mody „Hermès”. Podczas lotu samolotem, z szafki bagażowej wypadła zawartość słomkowego koszyka aktorki, co zainicjowało między Birkin a Dumasem dyskusję na temat idealnej skórzanej torby na weekend. Owocem dyskusji była damska torebka „Birkin”.
AlbumyEdytuj
- 1969 – Jane Birkin/Serge Gainsbourg
- 1973 – Di Doo Dah
- 1975 – Lolita Go Home
- 1978 – Ex Fan des Sixties
- 1983 – Baby Alone in Babylon
- 1987 – Lost Song
- 1987 – Jane Birkin au Bataclan
- 1990 – Amours des Feintes
- 1992 – Integral au Casino de Paris
- 1996 – Versions Jane
- 1996 – Integral a l'Olympia
- 1999 – A la Legere
- 2002 – Arabesque
- 2004 – Rendez-Vous
- 2006 – Fictions
- 2008 - Enfants d'hiver
- 2017 – Birkin Gainsbourg Le Symphonique
FilmyEdytuj
- 1965 The Knack...and How to Get It (niewymieniona w czołówce) jako dziewczyna na motorowerze
- 1966 Powiększenie jako blondynka
- 1966 Kalejdoskop jako Exquisite Thing
- 1968 Wonderwall jako Penny
- 1969 Droga do Katmandu jako Jane
- 1969 Basen jako Penelope
- 1969 Slogan jako Evelyne
- 1970 Trop petit mon ami jako Christine Mars/Christine Devone
- 1970 Sex Power jako Jane
- 1970 Alba pagana jako Flora Finlake
- 1971 19 djevojaka i Mornar jako Milja
- 1972 Trop jolies pour etre honnetes jako Christine
- 1973 Ciemne miejsca jako Alta
- 1973 Gdyby Don Juan był kobietą jako Clara
- 1975 Siedem śmierci na receptę jako Jane Berg
- 1975 Diabli mnie biorą jako Janet
- 1975 Z przymrużeniem oka jako Ariane Berg
- 1978 Śmierć na Nilu jako Louise Bourget
- 1982 Zło czai się wszędzie jako Christine Redfern
- 1983 Przyjaciel Vincenta jako Marie-Pierre
- 1984 Miłość na ziemi jako Emily
- 1986 Kobieta mego życia jako Laura
- 1991 Piękna złośnica jako Liz
- 1994 De Serge Gainsbourg à Gainsbarre de 1958 - 1991 jako ona sama
- 2000 Kopciuszek jako Mag
- 2013 Quai d'Orsay jako Molly Hutchinson, laureatka literackiej nagrody Nobla
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Jane Birkin (ang.) w Discogs.com
- ↑ a b Jane Birkin (14 de Dezembro de 1946) (port.). Filmow. [dostęp 2017-08-09].
- ↑ a b c Jane Birkin (fr.). AlloCiné. [dostęp 2017-08-09].
- ↑ John Bush: Jane Birkin Biography (ang.). AllMusic. [dostęp 2017-08-09].
- ↑ Kate Barry w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Jane Birkin (wł.). MYmovies. [dostęp 2017-08-09].
- ↑ a b Jessica Earnshaw (2016-03-23): You will not believe what actress Jane Birkin looks like now… (ang.). Express. [dostęp 2017-08-09].
- ↑ Jane Birkin Dating History (ang.). FamousFix. [dostęp 2017-08-09].
BibliografiaEdytuj
- Jane Birkin w bazie IMDb (ang.)
- Jane Birkin w bazie Filmweb
- Jane Birkin w bazie Notable Names Database (ang.)