Wikipedia

Lincoln EL Series

Samochód osobowy segmentu F
(Przekierowano z Lincoln (seria EL))

Lincoln EL-Series – model samochodu osobowego pełnowymiarowej klasy luksusowej produkowany pod amerykańską marką Lincoln w latach 1948–1951, od 1949 do 1951 roku modelowego. Nie miał nadanego oznaczenia modelu; określany był w literaturze jako seria EL lub jako „standardowy Lincoln”, w odróżnieniu od większego spokrewnionego z nim modelu Lincoln Cosmopolitan.

Lincoln
Ilustracja
1951 Lincoln Club Coupe
Inne nazwy

Lincoln EL-Series

Producent

Lincoln

Zaprezentowany

kwiecień 1948

Okres produkcji

1948–1951

Miejsce produkcji

Stany Zjednoczone Detroit
Stany Zjednoczone Los Angeles

Poprzednik

Lincoln (seria H)

Następca

Lincoln Cosmopolitan

Dane techniczne
Segment

F

Typy nadwozia

4-drzwiowy sedan
2-drzwiowe coupé
2-drzwiowy kabriolet

Silniki

benzynowy V8: 336,7ci (5,5 l), 152 KM

Skrzynia biegów

3-biegowa manualna
4-biegowa automatyczna

Napęd

tylny

Długość

5410 mm (1949–50)[1]
5456 mm (1951)[2]

Szerokość

1946 mm[1]

Wysokość

1615 mm[1]

Rozstaw osi

3073 mm[1]

Masa własna

1795–1916 kg[3]

Zbiornik paliwa

74 l[1]

Liczba miejsc

6[3]

Bagażnik

663 l[1]

Dane dodatkowe
Pokrewne

Lincoln Cosmopolitan
Mercury Eight

Konkurencja

Buick Roadmaster
Chrysler New Yorker
Oldsmobile 98
Cadillac Series 61
Hudson Commodore
Frazer Manhattan[4]

Multimedia w Wikimedia Commons

Samochody Lincoln serii EL produkowano z nadwoziami: sedan, coupé i kabriolet. Napęd stanowił silnik V8 o pojemności 5,5 litra. Wyprodukowano ogółem ponad 72 tysiące egzemplarzy samochodów tej serii.

Historia i opis modelu edytuj

 
1949 Lincoln kabriolet
 
Atrapa modelu 1949
 
Lincoln Club Coupe od tyłu (1951)

Model 1949 edytuj

W 1948 roku koncern Forda przedstawił swoje pierwsze powojenne samochody nowej konstrukcji, określone jako rok modelowy 1949. Jako pierwsze z nich zadebiutowały w sprzedaży już 22 kwietnia 1948 roku nowe samochody marki Lincoln[5]. Nowe modele Lincolna, będące następcą wywodzącej się sprzed wojny serii H, zyskały nowoczesne jak na te czasy nadwozie, z gładkimi ścianami bocznymi, bez wystających na boki błotników[6]. Na przedłużeniu błotników przednich umieszczone były pojedyncze reflektory, a pomiędzy błotnikami była mało wybrzuszona maska silnika[3]. W ten sposób koncern Forda jako pierwszy z trójki wielkich producentów amerykańskich wprowadził na rynek nadwozia pontonowe, a samochody jego marek były wśród najnowocześniej stylizowanych na rynku w tym roku[7]. Charakterystyczne tylko dla samochodów Lincoln z tych lat było umieszczenie reflektorów w chromowanych zagłębionych oprawach[3]. Atrapa chłodnicy stała się szeroka, chromowana, z górną belką obramowującą atrapę, dwoma belkami poniżej i pionowymi elementami je łączącymi – w tym wąską kratką pośrodku[3]. Na masce samochód miał uskrzydloną ozdobę[3].

Standardowy Lincoln nie nosił nazwy modelu, a jedynie oznaczenia wersji nadwoziowych: czterodrzwiowy sedan (Sport Sedan), dwudrzwiowe coupé (Club Coupe) i dwudrzwiowy kabriolet (Convertible)[3]. Samochody te określane bywają natomiast w literaturze od numerów seryjnych pierwszego rocznika jako EL-Series (seria EL)[a][8]. Wszystkie modele były sześciomiejscowe, a w sedanie tylne drzwi otwierały się w kierunku do tyłu[3]. Rozstaw osi standardowych Lincolnów wynosił 121 cali (307 cm)[3]. Osobno Lincoln wprowadził wydłużony droższy model o nazwie Cosmopolitan, od którego standardowy Lincoln różnił się wizualnie dwuczęściową szybą przednią zamiast pojedynczej, przetłoczeniami na przednich drzwiach na przedłużeniu błotników i ozdobną listwą boczną na całą długość, a nie tylko na przednich błotnikach[3]. Nadwozie Lincolna z tego roku posłużyło także jeszcze jako baza do skonstruowania krótszego nowego modelu marki Mercury[3].

Napęd stanowił silnik dolnozaworowy V8 konstrukcji Forda, o pojemności 336,7 cali sześciennych (5,5 l), dający moc 152 KM (brutto)[b][3]. Lincoln tym samym zaprzestał stosowania silników V12, których używał od 1933 roku; przy tym nowa jednostka rozwijała większą moc[9]. Skrzynia biegów była 3-biegowa manualna, za dopłatą dostępny był nadbieg[3]. Dopiero na początku 1949 roku wprowadzono opcjonalnie skrzynię automatyczną Hydra-Matic, za dopłatą 200 dolarów (produkowaną na licencji General Motors)[c][3]. Kabriolet miał automatycznie podnoszony dach[10].

W ramach pierwszego wydłużonego roku modelowego wyprodukowano 38 384 samochody, co stanowiło nieco ponad połowę produkcji Lincolna (52%)[3]. Produkowano je tylko w zakładach w Detroit[3]. Ceny bazowe wynosiły od 2527 dolarów za coupe, przez 2574 dolarów za sedan, do 3116 dolarów za kabriolet[3]. W wyposażeniu fabrycznym był zegar elektryczny, a w skład wyposażenia opcjonalnego wchodziło m.in. radio i hydraulicznie sterowane szyby i fotele[3][10].

 
1951 Lincoln Sport Sedan

Modele 1950 i 1951 edytuj

W styczniu 1950 roku samochody poddano liftingowi, przede wszystkim obejmującemu całkiem nowy styl atrapy chłodnicy[11]. Pomiędzy grubym chromowanym zderzakiem a górną belką była tylko jedna pozioma belka środkowa, z ozdobnymi żebrami. Zmieniła się też forma świateł parkingowych (kierunkowskazów). Zamiast kabrioletu, obok dotychczasowego coupé i sedana wprowadzono bardziej luksusowe coupé o nazwie Lido, z dachem pokrytym winylem imitującym skórę[11]. Ceny samochodów Lincoln 1950 roku modelowego pozostały takie same (Lido – 2720 dolarów), a ogółem powstało ich 17 489[11]. Do zakładów w Detroit doszły zakłady w Los Angeles i zmieniono w związku z tym wzór numerów seryjnych[d].

 
1951 Lincoln Club Coupe

Samochody 1951 roku modelowego wprowadzono już w listopadzie poprzedniego roku[2]. Ponownie poddano liftingowi atrapę chłodnicy, a także ozdoby. Na początku bocznej listwy była ozdobna płetwa nachylona do przodu (takie same listwy otrzymał tegoroczny model Cosmopolitan)[2]. Moc silnika w tym roku była podawana jako 154 KM, przy takim samym stopniu sprężania[2].

Wersje nadwoziowe pozostały takie, jak w poprzednim roku, a ceny bazowe nawet spadły o około 1% (od 2505 dolarów za coupé do 2702 dolarów za coupé Lido)[2]. Wyprodukowano 16 761 samochodów, z tego prawie 3/4 sedanów[2]. Dopiero w lutym 1952 roku zaprezentowano nowe modele marki, a rolę podstawowego Lincolna przejął nowy Lincoln Cosmopolitan[12].

Sport edytuj

Dzięki dobremu prowadzeniu się i mocnym silnikom, duże i luksusowe Lincolny były także używane w sporcie samochodowym, odnosząc pewne sukcesy[3]. Samochód taki zwyciężył w pierwszym w historii wyścigu serii Strictly Stock NASCAR 19 czerwca 1949 roku w Charlotte (kierowca Jim Roper) oraz w piątym wyścigu tej serii 18 września w Hamburgu (kierowca Jack White)[e][13]. W 1950 roku Lincolny modelu 1949 zajęły pierwsze i trzecie miejsce w pierwszym wyścigu serii NASCAR Grand National na torze Daytona Beach, a łącznie startowało ich aż 9[14]. W tym roku także Tim Flock zwyciężył Lincolnem w drugim wyścigu w Charlotte, lecz po tym liczba samochodów tego typu w wyścigach spadła[15]. Ostatnim większym osiągnięciem było drugie miejsce Tima Flocka w Lincolnie model 1950 w pierwszym wyścigu sezonu 1951 w Daytona Beach[16].

Dane techniczne (1949) edytuj

  • Silnik: gaźnikowy dolnozaworowy V8, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne
  • Pojemność skokowa: 336,7 cali sześciennych (5517 cm³)[3]
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 3½" × 4⅜” (88,9 × 111,1 m)[10]
  • Moc maksymalna (brutto): 152 KM przy 3600 obr./min[b][10]
  • Stopień sprężania: 7:1[3]
  • Gaźnik: dwugardzielowy[3]
  • Skrzynia przekładniowa: trzybiegowa manualna, opcjonalnie z nadbiegiem Touch-O-Matic, opcjonalnie automatyczna Hydra-Matic[3]
  • Sprzęgło: jednotarczowe, suche[10]
  • Przekładnia główna: hipoidalna[10]
  • Opony: 8,20×15[10]
  • Podwozie: rama prostokątna, nitowana i spawana, ze wzmocnieniem centralnym w formie X[10]
  • Zawieszenie przednie: niezależne, na wahaczach poprzecznych i sprężynach śrubowych z amortyzatorami teleskopowymi[10]
  • Zawieszenie tylne: resory wzdłużne półeliptyczne z amortyzatorami teleskopowymi[10]

Uwagi edytuj

  1. ↑ Numery fabryczne standardowych Lincolnów z 1949 roku modelowego zaczynały się od członu 9EL, gdzie 9 było ostatnią cyfrą roku, a EL stanowiło wyróżnik modelu, po czym następował numer kolejny (Flory 2008 ↓, s. 225).
  2. ↑ a b Moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” w koniach parowych (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – moc „netto” mierzona w późniejszych bardziej rzeczywistych warunkach była niższa (J. „Kelly” Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2004, s. 864. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).).
  3. ↑ W tym czasie Ford nie miał jeszcze własnej konstrukcji automatycznej skrzyni biegów (Flory 2008 ↓, s. 224).
  4. ↑ Numery fabryczne standardowych Lincolnów z 1950 i 1951 roku modelowego zaczynały się od liczby 50 lub 51 w zależności od roku, następnie miały litery LP lub LA w zależności od fabryki i numer kolejny zakończony literą L (Flory 2008 ↓, s. 291, 363).
  5. ↑ Strona „Alfalfa Jim” CHRISTIAN DAVID „JIM” ROPER opisuje zwycięski samochód Jima Ropera z pierwszego wyścigu NASCAR jako Lincoln Cosmopolitan, lecz fotografia jego samochodu #34 zamieszczona tamże pokazuje bez wątpienia dwuczęściową szybę i długie listwy boczne, typowe dla standardowego Lincolna (który lepiej nadawał się do wyścigów z uwagi na mniejszą masę).

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 226, 292.
  2. ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 362–364.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Flory 2008 ↓, s. 224–226.
  4. ↑ Flory 2008 ↓, s. 219, 226.
  5. ↑ Flory 2008 ↓, s. 184, 210, 225, 228.
  6. ↑ Flory 2008 ↓, s. 159–160, 224–226.
  7. ↑ Flory 2008 ↓, s. 184.
  8. ↑ 1950 Lincoln EL-series. Vintage Car Collector. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
  9. ↑ Flory 2008 ↓, s. 160, 224–225.
  10. ↑ a b c d e f g h i j Presenting two great new 1949 Lincolns, Detroit: Lincoln-Mercury Division of the Ford Motor Company, 1948.
  11. ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 290–292.
  12. ↑ Flory 2008 ↓, s. 437–438.
  13. ↑ 1949-01. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).; 1949-05. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
  14. ↑ 1950-01. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
  15. ↑ 1950-02. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
  16. ↑ 1951-01. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • J. „Kelly” Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lincoln_EL_Series&oldid=72464319”