Laurentius Litta
Laurentius Litta (Lorenzo Litta, Wawrzyniec Litta) (ur. 23 lutego 1756 w Mediolanie, zm. 1 maja 1820 w Monteflavio) – dyplomata i polityk papieski, kardynał-biskup Sabiny, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (od 1814)[1], arcybiskup Teb, nuncjusz apostolski w Rzeczypospolitej (1794-1797), a następnie w Rosji (1797-1799). Wikariusz generalny Rzymu (1818–1820).
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
23 lutego 1756 |
| Data i miejsce śmierci |
1 maja 1820 |
| Miejsce pochówku | |
| Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary | |
| Okres sprawowania |
1814–1818 |
| Prefekt Kongregacji Indeksu | |
| Okres sprawowania |
1803–1816 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
6 czerwca 1780 |
| Nominacja biskupia |
23 września 1793 |
| Sakra biskupia |
6 października 1793 |
| Kreacja kardynalska |
23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
6 października 1793 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Był bratem admirała floty rosyjskiej. Wrogo nastawiony do insurekcji kościuszkowskiej. 11 lutego 1794 został mianowany przez papieża Piusa VI nuncjuszem w Rosji, zaś 13 kwietnia 1794 w Rzeczypospolitej. Jako nuncjusz sprzeciwił się wydaniu w Polsce dzieła Constantina François de Chaseboeufa de Volneya Rozwaliny, czyli uwagi nad Rewolucyami narodów[2]. Uchronił biskupa chełmskiego Wojciecha Skarszewskiego przed egzekucją. W czasie powstania współpracował z wywiadem rosyjskim i Prusakami. Pierwszy witał wkraczające do Warszawy wojska rosyjskie, potem przejmujące ją wojska pruskie. Pod jego wpływem 16 grudnia 1795 papież Pius VI wydał brewe potępiające insurekcję kościuszkowską, określając ją przedsięwzięciem bezbożnym. W 1796 w piśmie okólnym instruował księży, aby przy spowiedzi i nauce katechizmu nakłaniali wiernych do posłuszeństwa zaborcy[3].
Gdy w listopadzie armia rosyjska pod dowództwem gen. Aleksandra Suworowa pojawiła się na wschodnim brzegu Wisły i rozpoczął się szturm na Pragę i masakra, ambasador brytyjski pułkownik William Neville Gardiner i Laurentius Litta, przekroczyli rzekę, aby błagać o uratowanie życia mieszkańcom stolicy. Suworow w końcu dał się ubłagać.
Przypisy edytuj
- ↑ D.M. Cheney: Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
- ↑ Ryszard W. Wołoszyński, Pokolenia oświeconych. Szkice z dziejów kultury polskie XVIII w., Warszawa 1967, s. 178.
- ↑ Dariusz Łukasiewicz: „Niemieckie psy” i „polskie świnie” oraz inne eseje z historii kultury. Gdynia: Wydawnictwo Uraeus, 1997, s. 249, 250. ISBN 83-85732-53-5.
Bibliografia edytuj
- Buchholtz L. H., Powstanie kościuszkowskie w świetle korespondencji posła pruskiego w Warszawie. listy Ludwiga Buchholtza do Fryderyka Wilhelma II (styczeń-czerwiec 1794 r.), Warszawa 1983. ISBN 83-211-0449-5.
- Papiestwo wobec sprawy polskiej w latach 1772–1864. Wybór źródeł, oprac. O. Beiersdorf, Wrocław 1960.
- Laurentius Litta
Opracowania edytuj
- Cheney D. M., Lorenzo Cardinal Litta. [dostęp 2010-04-27].
- Davies N., Ostatni dyplomata w Warszawie. Gazeta.pl, 2007-11-28. [dostęp 2010-04-27].
- Zwycięstwo czy klęska? W 190 rocznicę powstania kościuszkowskiego, Henryk Kocój (red.), Katowice: UŚ, 1984, ISBN 83-00-00771-7, OCLC 69613004.