Maciej Rayzacher

polski aktor

Maciej Stanisław Rayzacher (ur. 10 stycznia 1940 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, lektor, scenarzysta, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.

Maciej Rayzacher
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1940
Warszawa

Zawód

aktor

Lata aktywności

od 1959

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Srebrny Krzyż Zasługi Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Życiorys

edytuj

W 1962 został absolwentem Wydziału Aktorskiego PWSTiF w Łodzi. W 1959 zadebiutował rolą filmową w Lunatykach jako Dziunio, rok później po raz pierwszy zagrał w teatrze. Był aktorem Teatru Ziemi Mazowieckiej (1962–1965), następnie pracował w Warszawie jako aktor Teatru Klasycznego (do 1971), Studenckiego Teatru Satyryków (do 1973) i Teatru Powszechnego (do 1980).

Od 1976 zaangażowany we współpracę z Komitetem Obrony Robotników i następnie Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR”. Współtworzył wydawnictwo drugoobiegowe „Wolna Taśma”. Działał w Komitecie Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej. W konsekwencji w 1980 został objęty licznymi ograniczeniami zawodowymi, występował do 1989 głównie w kościołach. Po wprowadzeniu stanu wojennego internowany na okres od 13 grudnia 1981 do 20 marca 1982. Po zwolnieniu organizował pomoc dla represjonowanych i ich rodzin, brał udział w mszach za ojczyznę. Pod koniec lat 80. zatrudniony w Polskim Związku Niewidomych jako instruktor, następnie jako instruktor w Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska”.

W latach 1990–1998 był radnym dzielnicowym w Ochocie. Pełnił różne funkcje w lokalnym samorządzie (m.in. przez rok wiceburmistrza i dyrektora departamentu), a także doradcy wojewody. Od 1998 do 2002 był radnym Warszawy z ramienia AWS-SKL[1]. W 2006 przeszedł na emeryturę. Członek m.in. Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015[2][3].

Odznaczenia

edytuj

W 2006 odznaczony przez prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski z okazji 30. rocznicy powstania Komitetu Obrony Robotników[4]. W 2002 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[5], a w 2019 Krzyż Wolności i Solidarności[6]. W 2007 wyróżniony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[7]. W 2023 odznaczony Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości[8].

Filmografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Samorząd stolicy. rp.pl, 29 października 1998. [dostęp 2015-03-21].
  2. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-21].
  3. Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-21].
  4. M.P. z 2006 r. nr 84, poz. 848
  5. M.P. z 2003 r. nr 34, poz. 444
  6. M.P. z 2019 r. poz. 330
  7. Medale Gloria Artis dla internowanych twórców. e-teatr.pl, 26 marca 2007. [dostęp 2012-12-06].
  8. Uroczystość wręczenia Medali Stulecia Odzyskanej Niepodległości i Medali „Zło dobrem zwyciężaj”. idmn.pl, 21 września 2023. [dostęp 2023-09-22].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj