Marian Kucała
Marian Kucała (ur. 2 marca 1927 w Więciórce, zm. 20 października 2014 w Krakowie[1][2]) – polski filolog i językoznawca.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filologia polska, językoznawstwo polskie | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1957 |
| Habilitacja |
1967 |
| Profesura |
1978 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1974 - 1997 |
Życiorys
edytujUczył się w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. Później, w latach 1948–1952[1], studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Stopień magistra otrzymał na podstawie pracy dialektologicznej Słownik gwary wsi Więciórka w pow. myślenickim w porównaniu ze słownikiem podbabiogórskiej Sidziny i nadwiślańskiego Facimiecha[1], a stopień doktora uzyskał w roku 1957 na podstawie rozprawy leksykograficznej Porównawczy słownik trzech wsi małopolskich[1]. Dziesięć lat później habilitował się na podstawie książki Rozwój iteratiwów dokonanych w języku polskim[1]. W roku 1978 został zgodnie z ówcześnie obowiązującą procedurą profesorem nadzwyczajnym[1], a w 1984 profesorem zwyczajnym[1]. Był wieloletnim pracownikiem Instytutu Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk w Krakowie[3], współautorem Słownika staropolskiego[3] i redaktorem Słownika polszczyzny Jana Kochanowskiego[3], wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[3]. Uczelnia ta w uznaniu zasług przyznała mu doktorat honoris causa[3][4]. Pełnił też funkcje przewodniczącego Komisji Dialektologicznej PAN[3], był działaczem Polskiego Towarzystwa Językoznawczego[3] i Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego[3], jak również redaktorem naczelnym czasopisma Język Polski[3]. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności – członkiem korespondentem od roku 1993, a czynnym członkiem od 2001[5].
Pod jego kierunkiem wypromowało się siedmiu doktorów, w tym przyszli profesorowie: Ireneusz Bobrowski, Ewa Deptuchowa, Bożena Sieradzka-Baziur i Felicja Wysocka[6].
W 1985 r. opublikował krytyczne wydanie traktatu Parkosza razem z tłumaczeniem i faksymile rękopisu[7]. W 2011 r. wyraził zgodę na udostępnienie dzieła na otwartej licencji, dzięki czemu jest ono dostępne w bibliotekach cyfrowych.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Prof. Marian Kucała (1927-2014). Biblioteka Uniwersytecka KUL. [dostęp 2016-09-27]. (pol.).
- ↑ Ireneusz Bobrowski "Marian Kucała (2 III 1927 - 20 X 2014). Wspomnienie". Opinie Edukacyjne Polskiej Akademii Umiejętności. Prace Komisji PAU do oceny podręczników szkolnych, tom XIII (2015), str. 11-12. [dostęp 2018-01-09]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i prof. dr hab. Marian Kucała. Instytut Języka Polskiego PAN. [dostęp 2016-09-27]. (pol.).
- ↑ Prof. Marian Kucała nowym doktorem honorowym KUL (ZDJĘCIA). kurierlubelski.pl. [dostęp 2016-09-27]. (pol.).
- ↑ Leszek Bednarczuk, Marian Kucała (2 III 1927–20 X 2014), „Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2014/2015”, 2015.
- ↑ Bożena Sieradzka-Baziur, Profesor Marian Kucała jako naukowiec, mistrz i nauczyciel, „Studia Paedagogica Ignatiana”, 21 (2), 2018, s. 87–98, ISSN 2450-5358 [dostęp 2019-04-07] (pol.).
- ↑ Kucała 1985 ↓.
Bibliografia
edytuj- Marian Kucała: Jakuba Parkosza Traktat o ortografii polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985. ISBN 83-01-02967-6. [dostęp 2019-10-01].