Wikipedia

Michał Hydzik

polski duchowny zielonoświątkowy

Michał Hydzik (ur. 2 stycznia 1944 w Brzeżawie, zm. 13 kwietnia 2017[1]) – polski duchowny zielonoświątkowy, pastor, ewangelista, w latach 1988–2000 prezbiter naczelny Kościoła Zielonoświątkowego. Wcześniej duchowny i prezbiter okręgowy Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego (ZKE) oraz członek Prezydium ZKE w latach 1984–1987. W środowisku zielonoświątkowym był znany z modlitw o uzdrowienie. Autor pięciu książek i artykułów. Interesował się demonologią i eschatologią. Był antyekumenistą, nie był zainteresowany bliższą współpracą z pokrewnymi ugrupowaniami ewangelikalnymi, miał natomiast ambicje połączenia wszystkich ugrupowań o charakterze pentekostalnym.

Michał Hydzik
Ilustracja
Michał Hydzik (1989)
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1944
Brzeżawa

Data śmierci

13 kwietnia 2017

Prezbiter Naczelny KZ
Okres sprawowania

1988–2000

Wyznanie

pentekostalizm

Kościół

KZ

Młodość i początki kariery

edytuj

Urodził się 2 stycznia 1944 roku w Brzeżawie, w powiecie przemyskim[2]. W roku 1946 jego ojciec (kaznodzieja w zborze Chrześcijan Wiary Ewangelicznej) został zabity, podobnie jak i inne osoby ze zboru[2]. Przyczyny mordu nie są dokładnie znane[a]. Z powodu trudnej sytuacji w jego rodzinie kierownik szkoły podstawowej wysłał go wraz z bratem do domu dziecka. Zdobył wykształcenie nauczycielskie, wrócił do Brzeżawy i pracował jako nauczyciel. W listopadzie 1963 roku nawrócił się po kazaniu Kazimierza Sosulskiego. Wiosną 1964 roku przeżył chrzest Duchem Świętym, latem przyjął chrzest wiary. Wkrótce po tym został wyrzucony z pracy, a powodem były oskarżenia ideologiczne. Rozpoczął studia w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, które musiał przerwać, aby zająć się chorą matką[2]. W latach 60. był represjonowany przez komunistyczne władze[3]. Po roku 1976 SB miało go podejrzewać o współpracę z KOR-em[4].

W 1966 roku ożenił się z Tatianą Ilczuk, z którą miał trójkę dzieci: Małgorzatę, Dorotę i Daniela[5].

W latach 1966–1976 będąc członkiem zboru ZKE w Wapienicy k. Bielska-Białej był ewangelistą oraz okręgowym liderem młodzieży. W 1978 roku został ordynowany na prezbitera przez Konstantego Sacewicza i Jana Guńkę[5]. W swej autobiografii Hydzik napisał, że zbór zwracał się do władz ZKE z prośbą o ordynację jeszcze w czasach, gdy na czele tego Kościoła stał Stanisław Krakiewicz. Władze Kościoła odmówiły, ponieważ uważały Hydzika za „zbyt radykalnego zielonoświątkowca”. Dopiero, gdy na czele Kościoła stanął Sacewicz ordynacja mogła dojść do skutku[6].

W latach 1976–1987 był pastorem zboru ZKE „Betel” w Ustroniu. Raz w miesiącu wprowadził nabożeństwa uzdrowieńcze. W wyniku jego pracy w ciągu dziesięciu lat liczebność zboru wzrosła z 35 do ponad 200 osób. Wybudowano największy wtedy w Polsce ewangelikalny dom modlitwy z salą na 600 osób. Każdego lata organizował kursy młodzieżowe w Wiśle Głębcach, Koszalinie i Przemyślu. Na organizowanych przezeń kursach obowiązywała niepisana zasada – nikt nie może wyjechać bez chrztu Duchem Świętym[5]. Dał się poznać jako osoba otwarta na praktyczne używanie charyzmatów i na tym zbudował swój autorytet w środowisku zielonoświątkowym[7].

Kariera duchownego

edytuj
 
Był wieloletnim pastorem zboru „Betel” w Ustroniu.

W 1984 roku został członkiem Prezydium ZKE[8]. Prowadził rozmowy z przedstawicielami Chrześcijańskiej Wspólnoty Zielonoświątkowej, zachęcając ich do przystąpienia do ZKE[9].

13 września 1986 roku na posiedzeniu Rady ZKE przedłożył wniosek o usamodzielnieniu się poszczególnych ugrupowań składowych tego Kościoła. Wniosek został zaakceptowany w grudniu na kolejnym posiedzeniu Rady Kościoła. Uchwałę o reorganizacji podjął XII synod ZKE[10].

W 1987 roku został prezbiterem okręgu południowego ZKE. Na pierwszym synodzie nowo utworzonego Kościoła Zielonoświątkowego został wybrany prezbiterem naczelnym[5]. Służba Bezpieczeństwa nie akceptowała go na tym stanowisku i zamierzała go zeń usunąć. Jednak zmiany ustrojowe uniemożliwiły realizację tego zamierzenia[11]. Osoby Hydzika na stanowisku zwierzchnika Kościoła nie akceptowała grupa zborów lubelskich i był to jeden z powodów utworzenia Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej[12][13]. Funkcję prezbitera naczelnego pełnił do roku 2000[14].

W okresie jego pierwszej kadencji na tym stanowisku (1988–1992) powstało 57 nowych zborów, w drugiej (1992–1996) – 31 zborów, w trzeciej (1996–2000) – 18 zborów[14]. W ocenie Michała Hydzika wzrost ten nastąpił w dużej mierze dzięki misji namiotowej[15]. Jako prezbiter naczelny miał pragnienie zintegrowania całego ruchu zielonoświątkowego w Polsce i na początku miał wiele zapału w tym kierunku. Inicjował w tym celu wspólne spotkania. Jednak podczas rozmów przedstawiciele innych ugrupowań ograniczali się do krytyki tych inicjatyw, zarzucali, że Kościół Zielonoświątkowy chce ich wchłonąć i nie przedstawiali własnych propozycji[16].

Jako prezbiter naczelny na pierwszym miejscu stawiał pracę ewangelizacyjno-misyjną[14]. Kontynuował także modlitwy uzdrowieńcze i w związku z tym odwiedzał wiele zborów[b]. W czasie gdy przewodził Kościołowi zmagano się z nowymi typami pobożności zielonoświątkowej[14]. Według Mieczysława Czajki – Hydzik ma zasługi w liczebnym rozwoju polskiego pentekostalizmu[17]. Marek Kamiński określił go jako typ charyzmatycznego przywódcy[7]. Jako charyzmatyk cieszył się autorytetem także poza Kościołem Zielonoświątkowym (np. w Kościele Bożym w Chrystusie[18]).

Od roku 2000 do 2008 był pastorem zboru „Filadelfia” w Bielsku-Białej, a od 2005 roku ponownie pastorem zboru „Betel” w Ustroniu. W efekcie przez okres trzech lat pełnił funkcję pastora w dwóch zborach[19]. Pastorem w Ustroniu pozostał do roku 2014, w którym to roku zrezygnował ze wszelkich urzędów w Kościele[20].

Jako kaznodzieja usługiwał w wielu miejscach Polski i świata. Usługiwał kazaniem na Europejskiej Konferencji Zielonoświątkowej oraz na Światowej Konferencji Zielonoświątkowej. W USA usługiwał w zborze Osteena w Houston oraz w zborze Wilkersona przy Times Square w Nowym Jorku[7]. W swej autobiografii napisał, że z nostalgią wspomina doroczne ewangelizacje we Wrocławiu, Nysie, Opolu, Zielonej Górze, Nowej Soli, Gliwicach, Bydgoszczy, Hajnówce, Łodzi i Przemyślu[21].

Poglądy

edytuj

Ekumenizm

edytuj
 
Głosił kazania w wielu miejscach, m.in. w Times Square Church w Nowym Jorku.

Negatywnie oceniał ZKE w czasach, gdy jego zwierzchnikiem był Krakiewicz. Twierdził, że zielonoświątkowcy byli prześladowani, a jako przykład podawał siebie oraz zbór w Przemyślu, w którym władze Kościoła nie chciały zaakceptować zielonoświątkowca na stanowisku pastora. Gdy wszedł do zarządu Kościoła, jego opinia o ZKE nie uległa zmianie. Twierdził, że z wielu posiedzeń wracał „zmęczony, zniechęcony i rozczarowany”[22]. Zarzucał innym ugrupowaniom brak uczciwości względem zielonoświątkowców, a jako przykład podawał zbór w Wiśle Malince wyłączony z ugrupowania stanowczych chrześcijan. Jednak inne ugrupowanie współtworzące ZKE przyjęło ten zbór[23].

Jako członek Prezydium dążył do wystąpienia Kościoła z PRE oraz do rozwiązania ZKE. 30 marca 1984 roku na posiedzeniu Rady ZKE zgłosił wniosek o wystąpienie z PRE. Podczas dyskusji zdecydowano, że decyzję w tej sprawie powinien podjąć synod[24]. Hydzik był postrzegany jako antyekumenista, który znacząco przyczynił się do rozwiązania ZKE. Jednak z chwilą powstania Kościoła Zielonoświątkowego w 1988 roku zabiegał o członkostwo nowo powstałego kościoła w Polskiej Radzie Ekumenicznej[25]. Jakkolwiek nie wykazywał większego zainteresowania ugrupowaniami niezielonoświątkowymi, to jednak spotykał się z katolickimi działaczami charyzmatycznymi (do roku 1997)[26].

Był zwolennikiem połączenia wszystkich denominacji zielonoświątkowych w jeden Kościół i był zaangażowany osobiście w tę sprawę. Nie odniósł jednak żadnych sukcesów na tym polu. Nie angażował się w powstanie Aliansu Ewangelicznego. W swej autobiografii stwierdził, że boleśnie przeżył fakt, że łatwiej jest dojść do porozumienia z niezielonoświątkowymi ugrupowaniami ewangelikalnymi, niż z bardziej bliskimi ugrupowaniami o zielonoświątkowym charakterze[27].

Demonologia

edytuj

Hydzik interesował się demonologią. W 1983 roku napisał artykuł w „Chrześcijaninie” na ten temat (Wypędzanie demonów), a w roku 2004 całą książkę – Nieprzyjaciele. Rozróżniał opętanie sprowokowane i niesprowokowane. Demony mają nie znosić mowy o krwi Chrystusa. Egzorcyzmami winny się zajmować tylko niektóre osoby i nie powinny tego robić w pojedynkę. Hydzik zauważył, że w naszych czasach niektóre osoby udają opętanie. Hydzik odrzucał naukę Dereka Princea o tzw. przekleństwie pokoleniowym (nauka ta głosi, że jeżeli któryś z przodków zajmował się spirytyzmem, to ściągnął przekleństwo na wszystkich swoich potomków)[28].

16 lutego 2013 zorganizowano konferencję „Służba uwolnienia”, której celem było wypracowanie stanowiska Kościoła odnośnie do demonologii. Bezpośrednim powodem tej konferencji była egzorcystyczna działalność Janusza Lindnera pastora z Krotoszyna. Hydzik był na niej jednym z mówców[29].

Inne poglądy

edytuj

Uważał, że przyroda jest drugą księgą po Biblii, która świadczy o istnieniu Boga. W naturze nie ma przypadków, wszystko istnieje celowo[30].

Wszelkie spotkania religijne powinny być nacechowane optymizmem i entuzjazmem:

Smutne, ponure chrześcijaństwo nikogo nie pociągnie, nie zachęci. Wyraźmy naszą radość z powodu zbawienia, z tego powodu, że Jezus króluje w naszym życiu[31].

Początkowo był zwolennikiem „drugiej fali” pentekostalizmu zwanej ruchem charyzmatycznym i propagował ten ruch w Kościele, jednak od połowy lat 90. stopniowo ewoluował w stronę klasycznego pentekostalizmu[32]. Gdy w końcu lat 90. pojawił się problem „wstawienników” nie był w stanie zająć jednoznacznego stanowiska. Był z tego powodu krytykowany przez swego następcę, Mieczysława Czajkę[33]. Hydzik odpowiedział, że był emocjonalnie związany z osobami ruchu „wstawienników”, początkowo upatrywał w nich przyszłość Kościoła i dlatego rozwiązanie tego problemu przekazał swemu następcy[34].

W książce Co nas czeka? (1994) wyraził kontrowersyjny pogląd, że pokolenie roku 1948[c] nie wymrze śmiercią naturalną (tzn. osoby urodzone w tym roku doczekają końca świata). Spekulację oparł na tekście z Ewangelii Łukasza 21,32[35]. W wydaniu drugim z roku 1998 pogląd ten został złagodzony – „możemy wnioskować, że wydarzenia ostateczne nastąpią być może już w bardzo krótkim czasie”[36]. Natomiast w wydanym w 2016 roku komentarzu do Apokalipsy nie wypowiada się na ten temat. Stosował darbystyczną wykładnię Apokalipsy[37].

Publikacje

edytuj
Książki
Artykuły
  • M. Hydzik. Wypędzanie demonów. „Chrześcijanin”. 6, s. 10-16, 1983. 
  • M. Hydzik. Kościół Zielonoświątkowy. „Chrześcijanin”. 7-8, s. 26-27, 1988. 
  • M. Hydzik. Emigracja. „Chrześcijanin”. 1, s. 12-13, 1989. 

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Hydzik przypuszczał, że dokonała tego UPA, a powodem miał być fakt, że jego ojciec ożenił się z Ukrainką. Innym powodem, według Hydzika, mogły być względy religijne (Hydzik, 2015, s. 14-15).
  2. ↑ Niektóre świadectwa osób nad którymi się modlił zostały opublikowane w „Samarytance”.
  3. ↑ W tym roku ogłoszono powstanie niepodległego państwa Izrael.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Kamiński 2017 ↓.
  2. ↑ a b c Kamiński 2012 ↓, s. 203.
  3. ↑ Michalak 2014 ↓, s. 256.
  4. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 59.
  5. ↑ a b c d Kamiński 2012 ↓, s. 204.
  6. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 53.
  7. ↑ a b c Kamiński 2012 ↓, s. 205.
  8. ↑ Mironczuk 2006 ↓, s. 169.
  9. ↑ Jańczuk 2019 ↓, s. 74.
  10. ↑ Tomaszewski 2009 ↓, s. 359-403.
  11. ↑ Ciućka 2017 ↓.
  12. ↑ Jańczuk 2016a ↓, s. 176.
  13. ↑ Jeziernicki 2021 ↓, s. 50.
  14. ↑ a b c d Kamiński 2012 ↓, s. 206.
  15. ↑ Kamiński 2012 ↓, s. 106.
  16. ↑ Jańczuk 2016a ↓, s. 175-176.
  17. ↑ Czajko 2014 ↓, s. 354.
  18. ↑ Jańczuk 2016b ↓, s. 35.
  19. ↑ Kamiński 2012 ↓, s. 204-205.
  20. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 103.
  21. ↑ Hydzik 1977 ↓, s. 104.
  22. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 70.
  23. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 71.
  24. ↑ Tomaszewski 2009 ↓, s. 344.
  25. ↑ Jańczuk 2016a ↓, s. 178-179.
  26. ↑ Jańczuk 2016a ↓, s. 180.
  27. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 89-90.
  28. ↑ Jańczuk 2016c ↓, s. 81-82.
  29. ↑ Kalinowska 2013 ↓, s. 248.
  30. ↑ Hydzik 1977 ↓, s. 11.
  31. ↑ Tymiński 1999 ↓, s. 113.
  32. ↑ Jańczuk 2016b ↓, s. 32-33.
  33. ↑ Czajko 2014 ↓, s. 317.
  34. ↑ Hydzik 2015 ↓, s. 94-95.
  35. ↑ Hydzik 1994 ↓, s. 36-37.
  36. ↑ Hydzik 1998 ↓, s. 32.
  37. ↑ Hydzik 2016 ↓.

Bibliografia

edytuj
  • Adam Ciućka: Kościół pod nadzorem bezpieki. Ekumenizm.pl, 08/03 2017.
  • M. Czajko: Życie, życie moje.... Wyd. 2. Szczecin: Compassion, 2014. ISBN 978-83-7978-007-5.
  • M. Hydzik: Apokalipsa, czyli co nas czeka?. Warszawa: 2016.
  • M. Hydzik. Bóg jest Bogiem porządku. „Chrześcijanin”, s. 11, 1977. Warszawa: ZKE. 
  • M. Hydzik: Co nas czeka?. Warszawa: 1994.
  • M. Hydzik: Co nas czeka?. Wyd. 2. Warszawa: Chrześcijańska Misja Kobiet, 1998.
  • M. Hydzik: Księga mojego życia. Skoczów: Chrześcijańska Misja Kobiet, 2015. ISBN 83-903467-5-3.
  • L. Jańczuk. Demonologia Kościoła Zielonoświątkowego w RP – ujęcie historyczne. „Ex Nihilo”. Z. 1, s. 75-97, 2016. UJ. 
  • L. Jańczuk. Ekumenizm polskiego środowiska ewangelikalnego. „Roczniki Teologiczne”. T. LXIII, z. 7, s. 171-189, 2016. KUL. 
  • L. Jańczuk. Typy pobożności w Kościele Zielonoświątkowym w RP i ich geneza. „Rocznik Teologiczny”. Nr LXI. z 1, s. 63–79, 2019. DOI: 10.36124/rt.2019.03. 
  • L. Jańczuk. Wspólnoty pentekostalne w Polsce i ich klasyfikacja. „Łódzkie Studia Teologiczne”. T. 25, nr. 4, s. 29-42, 2016. Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi. 
  • Andrzej Jeziernicki: Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w Polsce. Studium teologicznoekumeniczne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2021. ISBN 978-83-7507-308-9.
  • Patrycja Kalinowska. Kronika Roku Akademickiego 2012/2013. „Studia Theologica Pentecostalia”. 1, s. 248, 2013. WSTS. ISSN 2300-729X. 
  • M. Kamiński: Kościół Zielonoświątkowy w Polsce w latach 1988–2008 : Studium historyczno-ustrojowe. Warszawa: Warszawskie Seminarium Teologiczne, 2012, s. 203–206. ISBN 978-83-905704-8-8.
  • M. Kamiński: Odszedł do Pana Prezbiter Michał Hydzik. kz.pl, 2017. [dostęp 2017-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-14)]. (pol.).
  • R. Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945–1989. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2014. ISBN 978-83-7842-124-5.
  • Jan Mironczuk: Polityka państwa wobec Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Polsce (1947-1989). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2006. ISBN 83-89100-95-9.
  • Henryk Ryszard Tomaszewski: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny 1947–1987. Warszawa: KOMPAS II, 2009. ISBN 978-83-925744-5-3.
  • Michał Tymiński: Kościół Zielonoświątkowy w Polsce. Wrocław: Misja „Życie”, 1999. ISBN 83-911305-4-1.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Hydzik&oldid=73150175”