Mieczysław Zajfryd
Mieczysław Zajfryd (ur. 12 listopada 1922 w Brześciu, zm. 31 lipca 2020 w Warszawie[1]) – kolejarz i ekonomista, minister komunikacji (1969–1976, 1977–1981).
Data i miejsce urodzenia |
12 listopada 1922 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
31 lipca 2020 |
Minister komunikacji | |
Okres |
od 10 września 1969 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Zastępca Stałego Przedstawiciela PRL w RWPG | |
Okres |
od 1976 |
Przynależność polityczna | |
Minister komunikacji | |
Okres |
od 17 grudnia 1977 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujSyn Stanisława i Doroty. W 1958 otrzymał tytuł magistra ekonomii w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W okresie 1940–1944 zatrudniony na kolei w Brześciu jako robotnik i magazynier. W 1945 pracował w zakładach włókienniczych K. Eisert w Łodzi. Następnie od 1945 do 1952 w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowej jako dyżurny ruchu w Ozorkowie i Kutnie oraz jako naczelnik wydziału w Krakowie. W latach 1953–1965 zatrudniony w administracji centralnej Polskich Kolei Państwowych, w tym od 1958 na stanowisku dyrektora Centralnego Zarządu Ruchu Kolejowego.
W 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Delegat na VI, VII i VIII Zjazd PZPR, w latach 1971–1981 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1965–1969 był podsekretarzem stanu w resorcie komunikacji, a w okresie od 10 września 1969 do 27 marca 1976 i od 17 grudnia 1977 do 31 października 1981 ministrem tegoż resortu w rządach Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza, Piotra Jaroszewicza Piotra Jaroszewicza i Edwarda Babiucha oraz Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego. W międzyczasie, w latach 1976–1977 pełnił funkcję zastępcy stałego przedstawiciela rządu Polski, w randze ministra, w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie. Pełniąc funkcję ministra, w okresie 1978–1981 wykonywał też obowiązki dyrektora generalnego PKP[2].
Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[3].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1976)[4]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1953)[5]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[6]
- Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Kolejarz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”[7]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)[8]
- Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (1976)[9].
Przypisy
edytuj- ↑ Nekrolog. wyborcza.pl. [dostęp 2020-08-05].
- ↑ Zwierzchnika działającej w latach 1978–1987 w strukturach ministerstwa Dyrekcji Generalnej PKP
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-04-24] (pol.).
- ↑ Perspektywy rozwoju komunikacji i transportu [w:] Trybuna Robotnicza, nr 73, 30 marca 1976, s. 1.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1278.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
- ↑ Dziennik Popularny, nr 286, Łódź, 9 grudnia 1977, s. 2
- ↑ Medale "Za Zasługi dla Obronności Kraju" dla członków rządu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 11 października 1973, s. 2.
- ↑ Ordem do Infante D. Henrique, Ordens Honoríficas Portuguesas, 1976 .
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991, PWN Warszawa 1991, 483 s., ISBN 83-01-10386-8
- Leksykon Historii Polski, Wiedza Powszechna Warszawa 1995, 1263 s., ISBN 83-214-1042-1
- (mast): Minister od CMK, Kurier Kolejowy nr 4/3198 z 22 stycznia 2012, s. 22
- Informacje w BIP IPN