Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2012
Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2012 – 76. edycja mistrzostw świata organizowane przez IIHF, która odbyła się po raz dziesiąty w Szwecji i po raz siódmy w Finlandii. Turniej Elity odbył się w dniach 4 maja-20 maja, a miastami goszczącymi najlepsze drużyny świata były Sztokholm i Helsinki (w ramach dwuletniej umowy w 2012 roku miejscem półfinałów i meczów o medale były Helsinki, zaś w 2013 roku odwrotnie - Sztokholm).
| |||
Miejsce finału | |||
---|---|---|---|
Termin | |||
Liczba drużyn |
16 | ||
Liczba stadionów |
2 (w 2 miastach) | ||
Podium | |||
Pierwsze miejsce | |||
Drugie miejsce | |||
Trzecie miejsce | |||
Statystyki indywidualne | |||
Liczba meczów |
64 | ||
Liczba goli |
376 (5,88 na mecz) | ||
MVP | |||
Król strzelców |
Jewgienij Małkin | ||
Najlepszy bramkarz | |||
Najlepszy obrońca | |||
Najlepszy napastnik |
Czas i miejsce rozgrywania pozostałych turniejów:
Elita
edytujMsc. | Reprezentacja |
---|---|
Rosja | |
Słowacja | |
Czechy | |
4 | Finlandia |
5 | Kanada |
6 | Szwecja |
7 | Stany Zjednoczone |
8 | Norwegia |
9 | Francja |
10 | Łotwa |
11 | Szwajcaria |
12 | Niemcy |
13 | Dania |
14 | Białoruś |
15 | Włochy |
16 | Kazachstan |
W tej części mistrzostw uczestniczyło 16 najlepszych drużyn na świecie. System rozgrywania meczów był inny niż w niższych dywizjach. Najpierw wszystkie drużyny uczestniczyły w fazie grupowej, w której są podzielone w dwóch ośmiu zespołowych grupach. Cztery czołowe drużyny z każdej z grup automatycznie zakwalifikowały się do fazy pucharowej, celem wyłonienia mistrza świata. Najgorsza drużyna z obu grup została zdegradowana do pierwszej dywizji. Mecze zostały rozegrane w Finlandii (po raz siódmy w historii, ostatni raz w 2003) i Szwecji (po raz dziesiąty, ostatni raz w 2002).
Hale w których odbyły się zawody to:
Hartwall Areena (o pojemności 13 349 miejsc)
Ericsson Globe (o pojemności 13 850 miejsc)
Zawody odbyły się w dniach 4 - 20 maja 2012 roku. Pierwszy mecz odbył się o 11:15 czasu środkowoeuropejskiego. W Helsinkach odbył się mecz Stanów Zjednoczonych oraz Francji. Pierwszą bramkę w turnieju zdobył Francuz Nicolas Besch. W meczu fazy grupowej pomiędzy Niemcami i Norwegią strzelono najszybszą bramkę mistrzostw. W dwudziestej sekundzie meczu do bramki rywali trafił Patrick Thoresen.
Królem strzelców został Rosjanin Jewgienij Małkin, zdobywca 11 bramek. Zawodnik ten był również najskuteczniejszy w punktacji kanadyjskiej, w której uzbierał łącznie 19 punktów (11 bramek i 8 asyst). Najlepszym asystentem został Szwed Henrik Zetterberg, który dwunastokrotnie pomógł kolegom z drużyny zdobyć bramkę[1]. Do piątki gwiazd zaliczono: bramkarza reprezentacji Słowacji Jána Laco, obrońców: Słowaka Zdeno Chárę i Rosjanina Ilję Nikulina oraz napastników: Jewgienija Małkina, Szweda Patricka Thoresena oraz Henrika Zetterberga. MVP turnieju został wybrany Jewgienij Małkin[2].
Pierwsza dywizja
edytujW odróżnieniu do poprzednich edycji Mistrzostw Świata grupy A i B ujęte w Dywizji I nie stanowiły równorzędnych poziomów rozgrywek, z których dotąd zwycięskie reprezentacje awansowały do Elity. Od 2012 Grupa A Dywizji I była drugą klasą mistrzowską, z której dwie pierwsze drużyny uzyskują awans do Elity, a ostatni zespół jest degradowany do Grupy B Dywizji I. Grupa B Dywizji I stanowi trzecią klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji I Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji II Grupy A.
Turnieje I Dywizji zostały rozegrane:
Grupa A – Lublana (Słowenia)
Grupa B – Krynica-Zdrój (Polska)
Druga dywizja
edytujW odróżnieniu do poprzednich edycji Mistrzostw Świata grupy A i B ujęte w Dywizji II nie stanowiły równorzędnych poziomów rozgrywek, z których dotąd zwycięskie reprezentacje awansowały do Dywizji I. Od 2012 Grupa A Dywizji II była czwartą klasą mistrzowską, z której pierwsza drużyna uzyskuje awans do Dywizji I Grupy B, a ostatni zespół jest degradowany do Dywizji II Grupy B. Grupa B Dywizji II stanowi piątą klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji II Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji III.
Turnieje II Dywizji zostały rozegrane:
Grupa A – Reykjavík (Islandia)
Grupa B – Sofia (Bułgaria)
Trzecia dywizja
edytujLp. | Drużyna |
---|---|
1 | Turcja |
2 | Korea Północna |
3 | Luksemburg |
4 | Irlandia |
5 | Grecja |
6 | Mongolia |
III Dywizja stanowi szóstą klasę mistrzowską, uczestniczyło w niej 6 zespołów. Zwycięzca awansował do Dywizji II Grupy B.
Gospodarzem turnieju było tureckie miasto Erzurum. Ostatni raz Turcja była gospodarzem turnieju mistrzowskiego w 1997 roku. Wtedy to odbył się turniej w Ankarze, były to kwalifikacje do turnieju mistrzostw świata grupy D.