Olga Lipińska
Olga Lipińska (ur. 6 kwietnia 1939 w Piotrkowie[1]) – polska reżyserka i scenarzystka teatralna i telewizyjna, satyryczka, w latach 1955–2005 zatrudniona w Telewizji Polskiej; w latach 1957–1964 autorka i reżyserka Studenckiego Teatru Satyryków (STS), w latach 1968–1976 reżyserka Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, w latach 1972–1974 reżyserka Festiwalu Artystycznego Młodzieży Akademickiej w Świnoujściu, reżyserka szeregu inscenizacji w Teatrze Telewizji; laureatka nagrody „Złoty Ekran” (1968) i nagrody „Wiktor” (1992, 1993, 1999); reżyserka i scenarzystka kabaretów telewizyjnych Głupia sprawa (1968–1970), Gallux Show (1970–1974), Właśnie leci kabarecik (1975–1977), Kurtyna w górę (1977–1981), Kabaret Olgi Lipińskiej (1990–2005)[2][3].
 Olga Lipińska (2008) | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 kwietnia 1939 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodziła się w Piotrkowie, ale w tym mieście spędziła zaledwie kilka miesięcy[1]. Ukończyła żeńskie XII Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie na Saskiej Kępie w Warszawie[4][5], Wydział Reżyserii PWST w Warszawie (1964). Związana z STS jako aktorka i reżyserka. W latach 1977–1990 była dyrektorką Teatru Komedia w Warszawie.
Teatr Telewizji edytuj
Wyreżyserowała kilkadziesiąt spektakli Teatru TV, najsłynniejsze to Damy i huzary (1973), Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna (1985), Gwałtu, co się dzieje! (1992), Zemsta (1994), Baryłeczka (1995), Ja się nie boję braci Rojek (2003) oraz Cud mniemany, czyli Krakowiacy i górale (2007).
Telewizja edytuj
W Telewizji Polskiej stworzyła kabarety: Głupia sprawa (10 spektakli, 1968–1970), Gallux Show (10 spektakli, 1970–1974), Właśnie leci kabarecik (10 spektakli, 1975–1977), Kurtyna w górę (18 spektakli, 1977–1981) oraz najpopularniejszy – Kabaret Olgi Lipińskiej. W latach 1990–1992 prowadziła w TVP1 autorski talk show pt. Piosenki z Kabaretu Olgi Lipińskiej, do którego zapraszała znane postaci związane z polską kulturą i sztuką. Wiosną 2006 była jurorką w programie Polsatu Show!Time.
Aktywność społeczna edytuj
Według prasy podziemnej na początku lat 80. miała brać udział w przełamywaniu bojkotu telewizji przez aktorów. Lipińska wielokrotnie zaprzeczała zarzutom. Wyjaśniała, że początkowo ją także dotknął środowiskowy ostracyzm, gdy po wprowadzeniu stanu wojennego telewizja nadała premierę jej spektaklu Balladyna, a następnie emitowała kolejne odcinki autorskiego kabaretu artystki. W przypadku Balladyny była to jednak premiera materiału zrealizowanego przed wprowadzeniem stanu wojennego, zaś w przypadku kabaretów, powtórki programów archiwalnych. Podobnie jak inni pracownicy TVP, nie była wpuszczana do zmilitaryzowanego budynku telewizji do wiosny 1982 roku[6].
W 1992 zaangażowała się w inicjatywę Zbigniewa Bujaka na rzecz przeprowadzenia referendum w sprawie ustawy antyaborcyjnej, dziesięć lat później wraz z setką innych kobiet podpisała list domagający się od Parlamentu Europejskiego wpłynięcia na rząd polski, by zliberalizował prawo aborcyjne.
Krytyczna w stosunku do prezydentury Lecha Wałęsy, w wyborach prezydenckich 1995 udzieliła poparcia kandydatowi Unii Wolności Jackowi Kuroniowi. Była członkinią komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce 2005, a w wyborach 2000 wspierała Aleksandra Kwaśniewskiego[7][8].
Podpisywała kilkakrotnie listy otwarte w różnych sprawach politycznych. W 2003 zaangażowała się na rzecz przyjęcia przez Irlandczyków traktatu nicejskiego (2001) oraz sprzeciwiała się umieszczeniu tzw. Invocatio Dei w preambule konstytucji europejskiej. W 2005 wraz z innymi przedstawicielkami życia publicznego broniła Małgorzaty Niezabitowskiej przed oskarżeniami Krzysztofa Wyszkowskiego i dziennika „Rzeczpospolita” o współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa.
Publicystyka edytuj
Przez kilkanaście lat regularnie publikowała swoje felietony w „Twoim Stylu”, które złożyły się na wydaną w 2005 książkę Mój pamiętnik potoczny. W 2009 ukazał się kolejny zbiór felietonów – Co by tu jeszcze.... Rok 2013 przyniósł następną książkę – Jeszcze słychać śmiech..., będącą zbiorem felietonów z lat 2009–2013[9]. W końcowym felietonie autorka deklaruje zaniechanie dalszej twórczości publicystycznej z powodu narastającego pesymizmu, wywołanego stopniowym obniżaniem się poziomu intelektualnego w społeczeństwie, zwłaszcza u młodego pokolenia[10].
Rodzina edytuj
Jej mężem był zmarły w 1996 dziennikarz radiowy Andrzej Wiktor Piotrowski[11][12]. Jest bezdzietna z wyboru[13]. Miała siostrę Barbarę[14][15].
Odznaczenia i nagrody edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)[16]
- Odznaka Zasłużony Działacz Kultury
- „Złoty Ekran” za rok 1967 za reżyserię cyklicznych programów rozrywkowych (1968)
- Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia za cykl telewizyjnych programów rozrywkowych Właśnie leci kabarecik (1977)
- Nagroda Zespołowa na II Festiwalu Filmów i Widowisk Telewizyjnych w Olsztynie za realizację widowiska teatralnego Skiz (1978)
- Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za reżyserię spektaklu Przedstawienie Hamleta we wsi Głucha Dolna (1987)
- Wiktor – trzykrotnie (1992, 1993 i 1999)
- Honorowa Odznaka ZAiKS-u z okazji 75-lecia Stowarzyszenia
- Super Wiktor (1995)
- Złoty Laur „Przekroju” (na 50-lecie pisma) za piosenkę „Urzędnicy Pana B.”
- Kowadło – nagroda przyznawana przez Stowarzyszenie „Kuźnica” (1997)
- Nagroda Specjalna na II Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku dla programu Kabaret Olgi Lipińskiej (2001)
- Nagroda na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku dla Kabaretu Olgi Lipińskiej w kategorii „najdowcipniejszy program rozrywkowy” (ex aequo z HBO na stojaka w reż. Janusza Zaorskiego) (2003)
- Złoty Miedziak na XII Polkowickich Dniach Teatru w Polkowicach w kategorii „najlepsza reżyseria” – za spektakl Pułapka na myszy z Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, „w którym po mistrzowsku połączyła cechy opowieści kryminalnej z humorem najwyższych lotów” (2010).
Przypisy edytuj
- ↑ a b Paweł Reising: Olga Lipińska: Kto zamawiał ruskie?. www.e-kalejdoskop.pl. [dostęp 2023-09-18].
- ↑ Jacek Fuksiewicz: Film i telewizja w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1981, s. 190. ISBN 83-223-1965-7.
- ↑ Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 395. ISBN 83-223-2644-0.
- ↑ pod. red. Małgorzaty Malewicz: Panienki z Saskiej Kępy: Wspomnienia uczennic XII Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie (1930-1964). Łośgraf, 2006.
- ↑ pod red. Małgorzaty Malewicz: Panienki z Saskiej Kępy: Z dziejów Pragi Południe. Łośgraf, 2008.
- ↑ Tadeusz Pikulski, Prywatna historia telewizji publicznej, Wydawnictwo Muza, Warszawa 2002, ISBN 83-7319-201-8, Olga Lipińska, Mój pamiętnik potoczny, Prószyński i S-ka, Warszawa 2005, ISBN 83-7469-013-5
- ↑ Cimoszewicz w parze z Kwaśniewską, wprost.pl, 28 czerwca 2005 [dostęp 4 czerwca 2015].
- ↑ Cimoszewicz rusza do boju, rp.pl, 29 czerwca 2005.
- ↑ Olga Lipińska, Jeszcze słychać śmiech..., Prószyński i S-ka, Warszawa 2013, ISBN 978-83-7839-615-4.
- ↑ Olga Lipińska, Jeszcze słychać śmiech..., Prószyński i s-ka, Warszawa 2013, ISBN 978-83-7839-615-4, s. 203-206 (tekst Zamiast ostatniego felietonu).
- ↑ Andrzej Wiktor Piotrowski. nekrologi.wyborcza.pl, 7 stycznia 2021. [dostęp 2023-05-29].
- ↑ Andrzej Wiktor Piotrowski. nekrologi.wyborcza.pl, 4 stycznia 2023. [dostęp 2023-05-29].
- ↑ Lipińska o braku dzieci: Nie chciałam ich mieć, bo.... fakt.pl, 15 lipca 2011. [dostęp 2023-05-23].
- ↑ Barbara Lipińska-Nowakowska. Nekrolog. nekrologi.wyborcza.pl, 20 lipca 2021. [dostęp 2023-05-29].
- ↑ Maria Lipińska. Wspomnienie. nekrologi.wyborcza.pl, 29 maja 2023. [dostęp 2023-05-29].
- ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-01-22].
Bibliografia edytuj
- Olga Lipińska w bazie filmpolski.pl
- Olga Lipińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2021-04-10].
Linki zewnętrzne edytuj
- Cykl "Olga Lipińska zaprasza" (rozmowa z Tomaszem Raczkiem)