Paleocen

Paleocen (ang. Paleocene)

• w sensie geochronologicznym: najstarsza epoka paleogenu, trwająca około 10 milionów lat (od 66,0 do 56,0 mln lat temu). Paleocen jest młodszy od późnej kredy a starszy od eocenu. Dzieli się na trzy wieki: dan, zeland i tanet.

Paleocen

66–56 mln lat temu

PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q

Tabela stratygraficzna

poprzedni okres kreda późna następny okres eocen

• w sensie chronostratygraficznym: najniższy oddział paleogenu, wyższy od górnej kredy a niższy od eocenu. Dzieli się na trzy piętra: dan, zeland i tanet.

Nazwa pochodzi z połączenia dwóch greckich słów: παλαιός, palaios – stary i καινός, kainos – nowy.

Fauna

• rozpoczyna się ewolucja koniowatych (Hyracotherium)

Paleocen w Polsce

Osady paleocenu występują w Polsce w dwóch obszarach: na Niżu Polskim i w Karpatach.

Na Niżu współczesny zasięg paleocenu wynosi ok. 54,5 tys. km². Granice tego zasięgu mają charakter erozyjny.

W obrębie utworów niżowego paleocenu wyróżniono następujące formacje:

• formacja sochaczewska
• formacja puławska
• formacja odrzańska
• formacja goleniowska

Bibliografia

• Budowa geologiczna Polski, t. I Stratygrafia, cz. 3a Kenozoik, paleogen, neogen, red. Tadeusz Marek Peryt, Marcin Piwocki, Państwowy Instytut Geologiczny, Warszawa 2004, ISBN 83-7372-736-1

Zobacz też

• trzeciorzęd
• kenozoik

Linki zewnętrzne

• Mapa paleogeograficzna dla 60 mln lat temu w Kazmin V. G. i Natapov L. M.: The paleogeographic atlas of northern Eurasia. Institute of Tectonics of the Lithospheric Plates, Russian Academy of Natural Sciences, 1998. [dostęp 2018-11-29]. Legenda