Wikipedia

Piotr Głogowski (duchowny)

Piotr Głogowski, SDB (ur. 25 stycznia 1904 w Laskowie koło Jędrzejowa, zm. 11 sierpnia 1996 w Kobylance) – polski ksiądz katolicki, salezjanin, proboszcz parafii św. Antoniego z Padwy w Kobylance w latach 1948–1967.

Piotr Głogowski SDB
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1904
Laskowa

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1996
Kobylanka

Miejsce pochówku

Cmentarz Parafialny

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

salezjanie

Śluby zakonne

1938

Prezbiterat

1941

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Grób księdza Piotra Głogowskiego

Życiorys

edytuj

Dzieciństwo i młodość

edytuj

Piotr Głogowski[a] urodził się 25 stycznia 1904 w Laskowie koło Jędrzejowa[b] w rodzinie chłopskiej Józefa Gogowskiego i Katarzyny z domu Jopek[3]. 31 stycznia 1904 w Jędrzejowie w kościele pw. Świętej Trójcy został ochrzczony[4]. W kościele pw. bł. Wincentego Kadłubka[c] przyjmował kolejne sakramenty święte[2]. Miał sześcioro rodzeństwa – trzech braci i trzy siostry[1]. Rodzina utrzymywała się z ciężkiej pracy na roli. W religijnej atmosferze domu rodzinnego pogłębił swoją wiarę, co było powodem jego wyboru przyszłej drogi życia kapłańskiego[5].

Nauka, praca

edytuj

W 1915 rozpoczął naukę w szkole powszechnej, w której uczył się przez kolejne cztery lata przypadające na okres I wojny światowej. W 1919 po jednorocznym kursie przygotowawczym zdał egzamin do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Jędrzejowie, które ukończył w 1925 z egzaminem maturalnym. Otrzymał oprócz średniego wykształcenia ogólnego także przygotowanie zawodowe i pedagogiczne[6]. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego został mianowany przez Inspektorat Szkolny w Opocznie nauczycielem etatowym i został skierowany do Gwarka koło Przysuchy na stanowisko kierownika szkoły z dniem 5 października 1925[d].

Kapłaństwo

edytuj

W 1931 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. 6 marca 1933 w seminarium łódzkim przyjął tonsurę, a 29 marca 1934 niższe święcenia ostariatu i lektoratu[8]. Po czterech latach studiów seminaryjnych zachorował na zapalenie płuc i zmuszony był na rok przerwać studia, na które wrócił tylko na kilka miesięcy. Prosił Boga o pomoc przez wstawiennictwo św. Jana Bosko. Wierzył, iż jego prośby zostały wysłuchane, gdyż uzdrowienie było całkowite i trwałe[3]. Wówczas poprosił o przyjęcie do Zgromadzenia Salezjańskiego, gdzie odbył nowicjat w Czerwińsku[3]. W latach 1936–1937 odbył w zakładzie salezjańskim w Jaciążku aspiranturę. 24 października 1937 uczestniczył w uroczystości obłóczyn podczas których z rąk ks. inspektora Stanisława Pływaczyka otrzymał sutannę[9]. Pierwsze śluby złożył 2 sierpnia 1938, które poprzedzone zostały tygodniowymi rekolekcjami, od tego momentu stał się członkiem Towarzystwa Salezjańskiego[10]. Jako kleryk został skierowany do Różanegostoku na praktykę duszpastersko-wychowawczą, zwaną w formacji salezjańskiej asystencją. Został wyznaczony na wychowawcę w Gimnazjum i Liceum Salezjańskim im. Piusa XI[3]. W Różanymstoku zastał go wybuch II wojny światowej. W latach 1940–1941 skończył studia teologiczne w Krakowie i 19 października 1941 w Kielcach, z rąk bp. Franciszka Sonika przyjął święcenia kapłańskie po których przebywał w domu rodzinnym i pomagał w parafii pw. bł. Wincentego Kadłubka, która funkcjonowała przy klasztorze Cystersów. Następnie pracował jako katecheta i wychowawca w zakładzie salezjańskim w Kielcach[e][11]. W latach 1946–1947 był rektorem kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdańsku Oruni, który znajdował się na terenie parafii pw. św. Ignacego. Pełnił tam także obowiązki przełożonego domu zakonnego, który przynależał do wspólnoty salezjańskiej w Rumi. Po roku pracy w Gdańsku przełożeni skierowali go ponownie do Rumi, a następnie do Kutna[12]. W 1948 poczynił starania o podjęcie pracy duszpasterskiej w parafii w Kobylance, którą wcześniej odwiedził[13].

W marcu 1948 decyzją ks. inspektora Stanisława Rokity przybył do Kobylanki, gdzie rozpoczął pracę duszpasterską jako kapłan Towarzystwa Salezjańskiego[14]. Parafia liczyła wówczas 1300 katolików[15]. 29 listopada 1957 do parafii, gdzie był proboszczem, przybył z wizytą duszpasterską kard. Stefan Wyszyński[f][17]. Integrował parafian przybyłych ze Wschodu: z Wileńszczyzny i Tarnopolskiego, a także z Polski Centralnej, z Kieleckiego, z okolic Piotrkowa i Częstochowy[3]. W 1958 zorganizował w parafii pierwsze misje święte. W kolejnych latach organizował liczne pielgrzymki na ważne wydarzenia związane z Sacrum Poloniae Millenium, czy też z peregrynacją Matki Bożej Jasnogórskiej po Polsce[18]. Uczestniczył wraz z parafianami w uroczystościach w Szczecinie, Gorzowie, gdzie gościł prymas Wyszyński. We własnej zakonnej formacji Towarzystwa św. Franciszka Salezego przez pewien czas sprawował funkcję wicedziekana[19]. Proboszczem w parafii pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy był przez 19 lat[g]. Następnie w tej samej parafii pomagał kolejnym swoim następcom w duszpasterstwie[21]. W 1979 został przez władze państwowe odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[22]. W roku 1988 obchodził 40. lecie pobytu w Kobylance[23]. W 1991 obchodził jubileusz 50. lecia kapłaństwa, uroczystej mszy świętej przewodniczył wówczas bp Jan Gałecki[h]. Posługę sakramentalną pełnił dalej, jako kapłan w parafii pw. św. Antoniego w Kobylance, aż do swej śmierci w 1996[24].

Ostatnie lata życia

edytuj

Uczył religii do 89. roku życia – w przedszkolu i w najmłodszych klasach szkoły podstawowej. Posługiwał także jako ojciec duchowny i spowiednik wspólnoty salezjańskiej okręgu szczecińskiego oraz księży z dekanatu. Uboższe rodziny wspierał materialnie[25]. Zmarł 11 sierpnia 1996, uroczystości żałobne odbyły się 14 sierpnia w parafii św. Antoniego w Kobylance[i][26].

ks. Piotr Głogowski
 
Był proboszczem w tym kościele
 
Kobylanka, 2021. Pomnik kard. Stefana Wyszyńskiego i byłego proboszcza ks. Piotra Głogowskiego
 
Grób ks. Piotra Głogowskiego[j]

Upamiętnienie

edytuj

16 marca 1998 uchwałą Rady Gminy Kobylanka zmieniono nazwę ulicy przy plebanii z Leśnej na ulicę, której jest patronem[27]. 9 czerwca 2018 z okazji 70. lecia parafii abp dr Jan Pawłoski poświęcił jego pomnik[k][28]. Formował swoich parafian w kulcie Prymasa Wyszyńskiego[l]. Zachęcał do nieustannych modlitw w intencji beatyfikacji prymasa, która odbyła się 12 września 2021[30], a 18 września 2021 kościół św. Antoniego z Padwy, gdzie był pierwszym proboszczem[31], otrzymał tytuł drugiego patrona – bł. Stefana Wyszyńskiego i został archidiecezjalnym sanktuarium błogosławionego[32].

Odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Nazwisko o brzmieniu „Głogowski” pojawia się w dokumentacji ks. Piotra dopiero w 1943, zaś w schemacie generalnym Towarzystwa św. Franciszka Salezego funkcjonuje pod nim od 1948. Do tego czasu używał on naprzemiennie nazwiska „Gogowski” i „Głogowski”. Nie udało się ustalić, dlaczego je zmienił. Prawdopodobnie doszło do tego przy okazji święceń kapłańskich, gdyż podobne sytuacje miały miejsce w przypadku innych salezjanów. Mógł je zmienić wyrabiając dokumenty osobiste w Generalnym Gubernatorstwie, kiedy z Różanegostoku dotarł do Krakowa w 1940. Najstarszym dokumentem, jaki się zachował w archiwach salezjańskich, w którym Piotr podpisał się nazwiskiem Głogowski, jest jego list do ks. inspektora Wojciecha Balawajdra z 15 maja 1943[1].
  2. ↑ Ziemia jędrzejowska znajdowała się wówczas pod zaborem rosyjskim[2].
  3. ↑ Od 19 lipca 1913 biskup kielecki Augustyn Łosiński erygował przy pocysterskim klasztorze parafię pw. bł. Wincentego Kadłubka w Jędrzejowie, w której granicach znalazł się Lasków[2].
  4. ↑ Do szkoły tej uczęszczało corocznie około 70 dzieci z miejscowości Janów, Gwarek, Drutarnia, Topornia, Hamernia. W szkole tej uczył przez 6 lat dzieci i młodzież[7].
  5. ↑ W tym czasie często udawał się do domu rodzinnego, zamieszkując na przemian w Kielcach i Jędrzejowie, gdzie organizował żywność oraz ubrania na potrzeby domu salezjańskiego w Kielcach, gdzie pracował do 1945 jako wikariusz przy kościele parafialnym św. Krzyża[3].
  6. ↑ Od tej wizyty pozostał w serdecznych związkach z Księdzem Prymasem, który nazywał ks. Piotra „polskim Casarollim”[16].
  7. ↑ Został zwolniony z posługi administratora z dniem 25 lipca 1967[20].
  8. ↑ Okolicznościowe kazanie wygłosił ówczesny przełożony salezjańskiej inspektorii pw. św. Wojciecha w Pile ks. Stanisław Skopiak[22].
  9. ↑ Uroczystą mszę św. koncelebrował ksiądz biskup Błażej Kruszyłowicz przy udziale księdza inspektora Władysława Kołyszko. Homilię wygłosił ksiądz dyrektor i proboszcz z Piły Stanisław Skopiak. We mszy św. wzięło udział ponad stu kapłanów, natomiast w procesji żałobnej uczestniczyło stu dwudziestu. W ostatniej drodze towarzyszyły mu liczne osoby rodziny zmarłego kapłana i tłumy wiernych z wielu miejscowości[3].
  10. ↑ Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Kobylance, gdzie wierni wystawili mu pomnik[26].
  11. ↑ Był postawiony przez parafian, na którym stoi obok Prymasa Tysiąclecia[3].
  12. ↑ Trwa to do dziś, wiele intencji mszalnych było i jest zamawianych przez wstawiennictwo Prymasa. W Kobylance mają swoje pieśni ku czci Prymasa Tysiąclecia, wierni modlili i modlą się bardzo wytrwale za jego wstawiennictwem i często też odwołują się właśnie do tego jednego wyjątkowego spotkania z 1957[29].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Wąsowicz 2021 ↓, s. 9.
  2. ↑ a b c Wąsowicz 2021 ↓, s. 10.
  3. ↑ a b c d e f g h Stateczny 2018 ↓, s. 5.
  4. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 157.
  5. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 9–10.
  6. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 11–10.
  7. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 11–24.
  8. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 25.
  9. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 27.
  10. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 29.
  11. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 25–36.
  12. ↑ Przyjaźnił się z Prymasem Tysiąclecia. Jest bohaterem nowej książki ks. Wąsowicza. radiopik.pl. [dostęp 2021-12-02].
  13. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 40.
  14. ↑ Ustanowiono sanktuarium bł. Stefana Wyszyńskiego w Kobylance. dzieje.pl. [dostęp 2021-12-02].
  15. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 41.
  16. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 47–49.
  17. ↑ Mamy sanktuarium bł. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Kobylance. gs24.pl. [dostęp 2021-12-02].
  18. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 49.
  19. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 44.
  20. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 51.
  21. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 53.
  22. ↑ a b c Wąsowicz 2021 ↓, s. 56.
  23. ↑ Rzymskokatolicka parafia pw. św. Antoniego z Padwy Kobylanka. kuria.pl. [dostęp 2021-12-02].
  24. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 56–58.
  25. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 40–57.
  26. ↑ a b Wąsowicz 2021 ↓, s. 57.
  27. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 57–58.
  28. ↑ Jubileusz parafii w Kobylance. niedziela.pl. [dostęp 2021-12-02].
  29. ↑ Podniesienie kościoła w Kobylance. W sobotę zostanie sanktuarium. szczecin.tvp.pl. [dostęp 2021-12-02].
  30. ↑ W Kobylance powstanie sanktuarium bł. Stefana Wyszyńskiego. Prymas lubił się tu zatrzymywać. stacja7.pl. [dostęp 2021-12-02].
  31. ↑ Do Kobylanki będą zmierzać pielgrzymi. Są tu sanktuarium i włosy błogosławionego Stefana Wyszyńskiego. szczecin.wyborcza.pl. [dostęp 2021-12-02].
  32. ↑ Wąsowicz 2021 ↓, s. 57–62.

Bibliografia

edytuj
  • ks. Jarosław Wąsowicz SDB: Ksiądz Piotr Głogowski SDB (1904-1996), organizator parafii w Kobylance i jej wieloletni duszpasterz, kapłan wierny Prymasowi Tysiąclecia. Piła, Kobylanka: Archiwum Salezjańskie Inspektorii Pilskiej, Parafia pw. św. Antoniego w Kobylance, 2021. ISBN 978-83-961379-2-0.
  • Adrian Stateczny. Ks. Piotr Głogowski – Pierwszy Proboszcz Parafii. „Czas Kobylanki”, 2018. Kobylanka: Gmina Kobylanka. ISSN 2544-6622. 

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Głogowski_(duchowny)&oldid=74888932”