Rajd Polski 1929
Rajd Polski 1929 (a właściwie VIII Międzynarodowy Raid Automobilklubu Polski) – odbył się w dniach 16–23 czerwca 1929 roku. W rajdzie uczestniczyły 28 załogi, w tym sześć zagranicznych. Trasa rajdu liczyła 3116 km, podzielona była na osiem etapów. Po raz pierwszy prowadziła poza granice Polski[3], kierowcy odwiedzili trzy państwa – Polskę, Niemcy i Czechosłowację. Komandorem rajdu był Janusz Regulski[3]. Rajd ten był trzecią z kolei rundą Mistrzostw Polski w jeździe automobilowej w roku 1929.
| 3. runda Mistrzostw Polski 1929 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Od |
16 czerwca 1929 |
| Do |
23 czerwca 1929 |
| Dł. całkowita |
3116 km |
| Meta | |
| Zgł. załóg |
26[1] |
| Sklas. załóg |
22[2] |
| Zwycięzca | |
Etapy rajdu[4]:
- I etap, Warszawa – Sandomierz – Lwów – ok. 455 km
- II etap, Lwów – Przemyśl – Nowy Sącz – ok. 377,2 km
- III etap, Nowy Sącz – przekroczenie granicy czechosłowackiej – Żylina – Opawa – ok. 400 km
- IV etap, Opawa – Sumperk – Praga – ok. 347 km
- V etap, Praga – przekroczenie granicy niemieckiej – Liegnitz (obecnie Legnica) – przekroczenie granicy polskiej – Poznań – ok. 430 km
- VI etap, Poznań – Bydgoszcz – Gdynia – ok. 396,6 km
- VII etap, Gdynia – Bydgoszcz – Grudziądz – ok. 382,7 km
- VIII etap, Grudziądz – Płock – Warszawa – ok. 328,4 km
Wyniki końcowe rajdu[2][5] edytuj
| Miejsce | Nr | Kierowca | Samochód | Grupa | Punkty |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 3 |  Adam Potocki
|
Austro-Daimler | D | +74,75 |
| 2 | 12 |  Stanisław Szwarcsztajn
|
Bugatti | D | +66,50 |
| 3 | 4 | Edward Zawidowski
|
Austro-Daimler | D | +64,25 |
| 4 | 7 | Włodzimierz Strakacz
|
Austro-Daimler | D | +51,25 |
| 5 | 16 |  Josef Veřmiřovský
|
Tatra | F | +47,50 |
| 6 | 18 | W. Bojanovsky
|
Tatra | F | +46,00 |
| 7 | 17 | F. Hovanec
|
Tatra | F | +44,50 |
| 8 | 25 | Teodor Kredl
|
Praga Piccolo | G | +42,25 |
| 9 | 5 | Jerzy Widawski
|
Austro-Daimler | D | +37,45 |
| 10 | 10 | Euzebiusz Dzierliński
|
Austro-Daimler | D | +36,56 |
Niektóre źródła podają, że klasyfikację przeprowadzono również według pojemności silników[6]. W takim ujęciu zwycięzcami zostali Kredl (grupa G), Veřmiřovsky (grupa F), Ripper (grupa E), Adam Potocki (grupa D), Haeberle (grupa B).
Nagrody edytuj
- Puchar Automobilklubu Polski dla Adama Potockiego kl. D[7]
- Puchar Automobilklubu Polski dla Stanisława Szwarcstajna kl. D[7]
- Puchar Automobilkubu Polski dla Edwarda Zawidowskiego kl. D[7]
- Nagroda dla najlepszego zespołu fabrycznego – firma Tatra-Auto w Warszawie[7]
Nagrody specjalne[7]:
Najwięcej otrzymał Adam Potocki:
- Nagroda Komisji Sportowej Automobilklubu Polski dla członka, który prowadząc własny samochód osiągnie najlepszy rezultat,
- Nagroda Akademickiego Klubu Samochodowego za największą liczbę punktów dodatnich na II próbie szybkości płaskiej,
- Nagroda Powszechnej Wystawy Krajowej za najlepszy czas na górskiej próbie szybkości,
- Nagroda firmy Wabia-Wabiński w Warszawie za największą liczbę punktów dodatnich na I próbie szybkości płaskiej,
- Nagroda firmy Standard Nobel w Polsce za najlepsze wyniki na oleju i benzynie Standard Nobel (przechodnia, zdobyta po raz pierwszy),
- nagroda firmy Vacuum oil Company w Warszawie za najlepsze rezultaty na olejach i smarach Gargoyle Mobiloil,
- Nagroda firmy J. Kestenbann w Warszawie za najlepsze wyniki dla samochodu zaopatrzonego w instalację Bosch.
Pozostałe:
- Nagroda Ministra Spraw Wojskowych za regularność jazdy dla Jana Rippera (sam. Tatra kat. E)
- Nagroda Ministerstwa Robót Publicznych (przechodnia) za najlepszy wynik bez względu na próby szybkości dla Euzebjusza Dzierlińskiego (Citroën kl. E)
- Nagroda Prezesa Automobilklubu Polski Stanisława Grodzkiego dla automobilklubu, którego członek osiągnie najlepsze rezultaty – dla Automobilklubu Polski (Adam Potocki)
- Nagroda Prezesa Komisji Sportowej A.P. Janusza Regulskiego dla Automobilklubu Polski (zdobyta po raz drugi) dla zespołu w składzie Adam Potocki, Jerzy Widawski, Władysław Strakacz
- Nagroda pisma „Auto” za największą regularność w płaskich próbach szybkości dla Euzebjusza Dzierlińskiego
- Nagroda „Złego Losu” ufundowana przez Komisję Sportową A.P. dla kierowcy, którego spotkają na trasie największe przeciwności losu, a mimo tego ukończy wyścig dla Achima barona Haebler na sam. Maybach kl. B
Przypisy edytuj
- ↑ Strona Rajdu Polski, Wrocław 1975 – 1997, 2000? [online], czajla.republika.pl [dostęp 2017-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05].
- ↑ a b Ilustrowany Tygodnik „Samochód”, nr 39, 30 czerwca 1929 r. s. 6.
- ↑ a b Ilustrowany Tygodnik „Samochód”, nr 38, 23 czerwca 1929 r. s. 11.
- ↑ Ilustrowany Tygodnik „Samochód”, nr 37, 16 czerwca 1929 r. s. 10.
- ↑ Auto 1929 nr 7 str. 26. www.wbc.poznan.pl. [dostęp 2018-08-11]. (pol.).
- ↑ Rajd Polski – Rajdowe kroniki. www.autosportretro.fora.pl. [dostęp 2016-02-21].
- ↑ a b c d e Protokół z posiedzenia Jury VIII Międzynarodowego Rajdu Automobilklubu Polski 16-23 VI 1929 Auto: ilustrowane czasopismo sportowo-techniczne: automobilizm, lotnictwo, kolarstwo, sporty wodne, piłka nożna, sporty towarzyskie, atletyka, sporty zimowe i inne 1929 nr 7.
Bibliografia edytuj
- Grzegorz Chmielewski, Janusz Szymanek: Rajdowe kroniki 1921-2014. Rajd Polski. Warszawa: Auto Klub Dziennikarzy Polskich, 2014. ISBN 978-83-939524-0-3.