Romuald Salnicki
Romuald Salnicki (ur. 24 października[a] 1896 w Bereścianach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major saperów inżynier Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major sperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 października 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
wykonawca studiów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 24 października 1896 w Bereścianach, w ówczesnym powiecie łuckim guberni wołyńskiej, w rodzinie Wiktora i Józefy z Sałajów[1][2]. Absolwent gimnazjum z maturą w Łucku. W 1917 wcielony do Szkoły Miczmanów czasu wojny Obrony Brzegów Morskich w Nowym Peterhofie[3][b].
W lutym 1919 wstąpił do Wojska Polskiego jako ochotnik i w stopniu szeregowca został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Chełm[5]. 1 kwietnia tego roku został przydzielony jako oficer do Stacji Zbornej Oficerów w Lublinie, a 1 maja 1919 do 35 pułku piechoty[5]. Walczył do 1921 w wojnie przeciwko bolszewikom.
W 1921 ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego w Krakowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2801. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1923 został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Topografów[5]. Po ukończeniu szkoły skierowany do WIG jako kartograf[2]. 19 marca 1928 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 311. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W styczniu 1930 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów geografów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w WIG[8]. W 1930 w Komendzie Garnizonu m. st. Warszawa. Studiował na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Warszawskiej, uzyskał dyplom inżyniera hydrotechnika[2][9]. W marcu 1932 został przeniesiony z korpusu oficerów geografów do korpusu oficerów inżynierii i saperów z równoczesnym przeniesieniem z WIG do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych i pozostawieniem na etacie rezerwy personalnej Kierownictwa Fortyfikacji Sztabu Głównego[10]. W 1932 pełnił służbę w Sztabie Głównym[11]. Kierował robotami fortyfikacyjnymi na Polesiu. Później w Wydziale Fortyfikacji Departamentu Budownictwa MSWojsk. Z dniem 1 lutego 1935 został przydzielony do Ministerstwa Komunikacji na sześciomiesięczną praktykę[12]. 30 lipca tego roku został odwołany z praktyki i przydzielony do dyspozycji inspektora armii gen. dyw. Tadeusza Piskora, do 1 czerwca 1936[13]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 21. lokatą w korpusie oficerów saperów[14]. W marcu 1939 był oficerem rezerwy personalnej oficerów Inspektoratu Saperów Sztabu Głównego przydzielonym do składu osobowego generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych w Krakowie, gen. bryg. Antoniego Szyllinga na stanowisko wykonawcy studiów[15].
W kampanii wrześniowej ewakuował się z GISZ na południowy wschód Polski. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1354[1] – 28 lutego 1921[16]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[4]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 17 marca 1934 „za zasługi na polu fortyfikacji”[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[4][2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[4][2]
- Odznaka Oficerskiej Szkoły Topografów
Zobacz też edytuj
Uwagi edytuj
- ↑ 24 października jest datą urodzenia wg kalendarza juliańskiego[1].
- ↑ Romuald Salnicki w wypełnionym własnoręcznie kwastionariuszu kawalera Orderu Virtuti Militari napisał, że nie służył w „formacjach polskich przed 11/XI 1918 r.”[4], natomiast w „Księdze Cmentarnej Polskiego Cmentarza Wojennego” pojawiła się informacja o jego służbie w I Korpusie Wschodnim[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 469.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 53.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 264.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 228.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 254, 423.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 lutego 1935 roku, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 102.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 244.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 418, 427.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 481.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 98.
Bibliografia edytuj
- Salnicki Romuald. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5919 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.