Siarczan glinu potasu

związek chemiczny

Siarczan glinu potasu (nazwa Stocka: siarczan(VI) glinu potasu), AlK(SO
4
)
2
nieorganiczny związek chemiczny z grupy siarczanów, sól podwójna glinowa i potasowa kwasu siarkowego. Występuje naturalnie jako minerał ałun potasowy w postaci dodekahydratu AlK(SO
4
)
2
·12H
2
O
. Związek ten jest używany do zaprawiania ognioodpornego tkanin oraz do klarowania mętnej wody. Ma on właściwości antyseptyczne, więc jest stosowany jako środek ograniczający przykry zapach potu. Ze względu na właściwości ściągające może być również używany przy goleniu do zmniejszania krwawienia drobnych zacięć i otarć.

Siarczan glinu potasu
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

AlK(SO
4
)
2

Inne wzory

Al
2
(SO
4
)
3
·K
2
SO
4

Masa molowa

258,21 g/mol

Wygląd

biały, higroskopijny proszek; dodekahydrat tworzy bezbarwne kryształy[1]

Minerały

ałun potasowy

Identyfikacja
Numer CAS

10043-67-1
7784-24-9 (dodekahydrat)

PubChem

24856

Podobne związki
Podobne związki

CrK(SO
4
)
2

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Właściwości

edytuj

Ałun potasowy krystalizuje w formie regularnych ośmiobocznych kryształów. Po podgrzaniu do temperatury 92 °C traci wodę krystaliczną, w której sam się rozpuszcza, jednak w miarę dalszego ogrzewania woda odparowuje i związek zastyga na kruchą, krystaliczną masę.

Otrzymywanie

edytuj

Ałun potasowy wydziela się w formie krystalicznej podczas zatężenia zmieszanych wodnych roztworów siarczanu glinu i siarczanu potasu[4].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-82, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  2. a b Siarczan glinu potasu (nr 12625) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2016-12-15]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. Siarczan glinu potasu (nr 12625) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2016-12-15]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. Jerzy Woliński, Maciej Modzelewski: Pracownia chemiczna. Technika laboratoryjna. Wyd. 6. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1993, s. 201.