Sokół białogardły
Sokół białogardły[5] (Falco rufigularis) – gatunek ptaka z rodziny sokołowatych (Falconidae). Nie jest zagrożony wyginięciem.
| Falco rufigularis[1] | |||
| Daudin, 1800 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
sokół białogardły | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
- F. rufigularis petoensis – Meksyk do zachodniego Ekwadoru.
- F. rufigularis rufigularis – wschodnia Kolumbia przez Gujanę, Surinam, Gujanę Francuską i Trynidad do południowej Brazylii i północnej Argentyny.
- F. rufigularis ophryophanes – wschodnia Boliwia do południowej Brazylii, Paragwaju i północnej Argentyny.
- Ważność podgatunku ophryophanes bywała czasami kwestionowana. Populację z północnego krańca zasięgu wydzielano niekiedy do podgatunku petrophilus[2].
- Rozmiary i wygląd
- Długość ciała 23–30 cm; rozpiętość skrzydeł: samce 56–58 cm, samice 65–67 cm. Masa ciała 108–242 g, średnio 148 g[7].
- Ciemny wierzch ciała i czarny kaptur. Na gardle kremowa plama, łącząca się z taką samą półobrożą. Spód ciała czarny z delikatnymi białymi prążkami. Nogawice i podogonie rdzawe.
- Zasięg, środowisko
- Ameryka Północna i Południowa – od Meksyku do północnej Argentyny. Głównie nizinne tereny zadrzewione i obrzeża lasów.
- Tryb życia
- Często spotykany w parach; czatuje na eksponowanych gałęziach lub wierzchołkach drzew. W szybkim locie gwałtownie uderza skrzydłami, chwyta w powietrzu owady, drobne ptaki i nietoperze.
- Rozród
- Gnieździ się w naturalnych szczelinach drzew, dziuplach dzięciołów czy papug, w starych gniazdach trogonów umiejscowionych w termitierach, na klifach lub w szczelinach budynków[8][7]. W lęgu 2–4 jaja o białej skorupce gęsto nakrapianej żółtobrązowymi i czerwonobrązowymi wzorami[8]. Inkubacja trwa 4–7 tygodni[7]. Samiec poluje i dostarcza pożywienie wysiadującej, a potem opiekującej się pisklętami samicy[8]. Młode są opierzone po 35–40 dniach od wyklucia[7].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje sokoła białogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2019 roku organizacja Partners in Flight szacowała, że liczebność światowej populacji mieści się w przedziale 0,5–5,0 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy ze względu na utratę i degradację siedlisk[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Falco rufigularis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Bat Falcon (Falco rufigularis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
- ↑ D. Lepage: Bat Falcon Falco rufigularis. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2021-11-08]. (ang.).
- ↑ a b Falco rufigularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Falconini Leach, 1820 (Wersja: 2019-04-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-07].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Seriemas, falcons. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
- ↑ a b c d Pacheco, M.: Falco rufigularis. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. 2001. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
- ↑ a b c Species account: Bat Falcon Falco rufigularis. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund. [dostęp 2020-09-07]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).