Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2012
Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2012 – 76. edycja mistrzostw świata organizowane przez IIHF, która odbyła się po raz dziesiąty w Szwecji i po raz siódmy w Finlandii. Turniej Elity odbył się w dniach 4 maja-20 maja, a miastami goszczącymi najlepsze drużyny świata były Sztokholm i Helsinki (w ramach dwuletniej umowy w 2012 roku miejscem półfinałów i meczów o medale były Helsinki, zaś w 2013 roku odwrotnie - Sztokholm).
| |||
| Miejsce finału | |||
|---|---|---|---|
| Termin | |||
| Liczba drużyn |
16 | ||
| Liczba stadionów |
2 (w 2 miastach) | ||
| Podium | |||
| Pierwsze miejsce | |||
| Drugie miejsce | |||
| Trzecie miejsce | |||
| Statystyki indywidualne | |||
| Liczba meczów |
64 | ||
| Liczba goli |
376 (5,88 na mecz) | ||
| MVP | |||
| Król strzelców |
| ||
| Najlepszy bramkarz | |||
| Najlepszy obrońca | |||
| Najlepszy napastnik | |||
Czas i miejsce rozgrywania pozostałych turniejów:
Elita edytuj
| Msc. | Reprezentacja |
|---|---|
 |
 Rosja
|
 |
 Słowacja
|
 |
 Czechy
|
| 4 |  Finlandia
|
| 5 |  Kanada
|
| 6 |  Szwecja
|
| 7 |  Stany Zjednoczone
|
| 8 |  Norwegia
|
| 9 |  Francja
|
| 10 |  Łotwa
|
| 11 |  Szwajcaria
|
| 12 |  Niemcy
|
| 13 |  Dania
|
| 14 |  Białoruś
|
| 15 |  Włochy
|
| 16 |  Kazachstan
|
W tej części mistrzostw uczestniczyło 16 najlepszych drużyn na świecie. System rozgrywania meczów był inny niż w niższych dywizjach. Najpierw wszystkie drużyny uczestniczyły w fazie grupowej, w której są podzielone w dwóch ośmiu zespołowych grupach. Cztery czołowe drużyny z każdej z grup automatycznie zakwalifikowały się do fazy pucharowej, celem wyłonienia mistrza świata. Najgorsza drużyna z obu grup została zdegradowana do pierwszej dywizji. Mecze zostały rozegrane w Finlandii (po raz siódmy w historii, ostatni raz w 2003) i Szwecji (po raz dziesiąty, ostatni raz w 2002).
Hale w których odbyły się zawody to:
Hartwall Areena (o pojemności 13 349 miejsc)
Ericsson Globe (o pojemności 13 850 miejsc)
Zawody odbyły się w dniach 4 - 20 maja 2012 roku. Pierwszy mecz odbył się o 11:15 czasu środkowoeuropejskiego. W Helsinkach odbył się mecz Stanów Zjednoczonych oraz Francji. Pierwszą bramkę w turnieju zdobył Francuz Nicolas Besch. W meczu fazy grupowej pomiędzy Niemcami i Norwegią strzelono najszybszą bramkę mistrzostw. W dwudziestej sekundzie meczu do bramki rywali trafił Patrick Thoresen.
Królem strzelców został Rosjanin Jewgienij Małkin, zdobywca 11 bramek. Zawodnik ten był również najskuteczniejszy w punktacji kanadyjskiej, w której uzbierał łącznie 19 punktów (11 bramek i 8 asyst). Najlepszym asystentem został Szwed Henrik Zetterberg, który dwunastokrotnie pomógł kolegom z drużyny zdobyć bramkę[1]. Do piątki gwiazd zaliczono: bramkarza reprezentacji Słowacji Jána Laco, obrońców: Słowaka Zdeno Chárę i Rosjanina Ilję Nikulina oraz napastników: Jewgienija Małkina, Szweda Patricka Thoresena oraz Henrika Zetterberga. MVP turnieju został wybrany Jewgienij Małkin[2].
Pierwsza dywizja edytuj
W odróżnieniu do poprzednich edycji Mistrzostw Świata grupy A i B ujęte w Dywizji I nie stanowiły równorzędnych poziomów rozgrywek, z których dotąd zwycięskie reprezentacje awansowały do Elity. Od 2012 Grupa A Dywizji I była drugą klasą mistrzowską, z której dwie pierwsze drużyny uzyskują awans do Elity, a ostatni zespół jest degradowany do Grupy B Dywizji I. Grupa B Dywizji I stanowi trzecią klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji I Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji II Grupy A.
Turnieje I Dywizji zostały rozegrane:
Grupa A – Lublana (Słowenia)
Grupa B – Krynica-Zdrój (Polska)
Druga dywizja edytuj
W odróżnieniu do poprzednich edycji Mistrzostw Świata grupy A i B ujęte w Dywizji II nie stanowiły równorzędnych poziomów rozgrywek, z których dotąd zwycięskie reprezentacje awansowały do Dywizji I. Od 2012 Grupa A Dywizji II była czwartą klasą mistrzowską, z której pierwsza drużyna uzyskuje awans do Dywizji I Grupy B, a ostatni zespół jest degradowany do Dywizji II Grupy B. Grupa B Dywizji II stanowi piątą klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji II Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji III.
Turnieje II Dywizji zostały rozegrane:
Grupa A – Reykjavík (Islandia)
Grupa B – Sofia (Bułgaria)
Trzecia dywizja edytuj
| Lp. | Drużyna |
|---|---|
| 1 |  Turcja
|
| 2 |  Korea Północna
|
| 3 |  Luksemburg
|
| 4 |  Irlandia
|
| 5 |  Grecja
|
| 6 |  Mongolia
|
III Dywizja stanowi szóstą klasę mistrzowską, uczestniczyło w niej 6 zespołów. Zwycięzca awansował do Dywizji II Grupy B.
Gospodarzem turnieju było tureckie miasto Erzurum. Ostatni raz Turcja była gospodarzem turnieju mistrzowskiego w 1997 roku. Wtedy to odbył się turniej w Ankarze, były to kwalifikacje do turnieju mistrzostw świata grupy D.