Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2013

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2013
2012	2014
Miejsce finału	Sztokholm
Termin	3-19 maja
Liczba drużyn	16
Liczba stadionów	2 (w 2 miastach)
	Podium
Pierwsze miejsce	Szwecja
Drugie miejsce	Szwajcaria
Trzecie miejsce	Stany Zjednoczone
	Statystyki indywidualne
Liczba meczów	64
Liczba goli	332 (5,19 na mecz)
MVP	Roman Josi
Król strzelców	Ilja Kowalczuk; Petri Kontiola; (po 8 bramek)
Najlepszy bramkarz	Jhonas Enroth
Najlepszy obrońca	Roman Josi
Najlepszy napastnik	Petri Kontiola

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2013 – 77. edycja mistrzostw świata organizowane przez IIHF, która odbyła się po raz jedenasty w Szwecji i po raz ósmy w Finlandii. Turniej Elity odbył się w dniach 3-19 maja, a miastami goszczącymi najlepsze drużyny świata były Sztokholm i Helsinki (w ramach dwuletniej umowy w 2012 roku miejscem półfinałów i meczów o medale były Helsinki, zaś w 2013 roku odwrotnie - Sztokholm).

Czas i miejsce rozgrywania pozostałych turniejów:

Dywizja I Grupa A: 14-20 kwietnia, Budapeszt (Węgry)
Dywizja I Grupa B: 14-20 kwietnia, Donieck (Ukraina)
Dywizja II Grupa A: 14-20 kwietnia, Zagrzeb (Chorwacja)
Dywizja II Grupa B: 21-27 kwietnia, Izmit (Turcja)
Dywizja III: 15-21 kwietnia, Kapsztad (Republika Południowej Afryki)
Kwalifikacje do Dywizji III: 14-17 kwietnia, Abu Zabi (Zjednoczone Emiraty Arabskie)

Elita edytuj

Osobny artykuł: Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2013/Elita.

Msc.	Reprezentacja
	Szwecja
	Szwajcaria
	Stany Zjednoczone
4	Finlandia
5	Kanada
6	Rosja
7	Czechy
8	Słowacja
9	Niemcy
10	Norwegia
11	Łotwa
12	Dania
13	Francja
14	Białoruś
15	Austria
16	Słowenia

Hartwall Areena

Ericsson Globe

W tej części mistrzostw uczestniczyło 16 najlepszych reprezentacji na świecie. System rozgrywania meczów był inny niż w niższych dywizjach. Najpierw wszystkie drużyny uczestniczyły w fazie grupowej, w której były podzielone w dwóch 8-zespołowych grupach. Cztery czołowe drużyny z każdej grupy automatycznie zakwalifikowały się do fazy pucharowej ukierunkowanej na wyłonienie mistrza świata. Ostatnie zespoły z obu grup zostały zdegradowane do Dywizji I. Mecze zostały rozegrane w Finlandii (po raz ósmy w historii) i Szwecji (po raz jedenasty). W obu krajach i jednakowych miastach odbyły się MŚ 2012, jednak z odwrotnej kolejności rozgrywania decydujących meczów o medale.

Pierwotnie planowano organizację jednego spotkania na nowo powstałym stadionie Stockholmsarenan, lecz z powodu opóźnienia w budowie i oddaniu do użytku budynku po mistrzostwach postanowiono, iż turnieju zorganizowany zostanie w tych samych halach co rok wcześniej.

O organizację mistrzostw świata elity w 2013 ubiegało się pięć państw. 21 września 2007 na kongresie w Vancouver gospodarzem mistrzostw wybrano Szwecję. Ta kandydatura uzyskała 70 głosów, o 55 więcej od drugiej Białorusi - 15 głosów. Swoją kandydaturę wycofała Łotwa, która poparła Szwecję. Na kongresie w Bernie w 2009 ogłoszono, iż Finlandia (gospodarz mistrzostw w 2012) zorganizuje turniej wspólnie ze Szwecją zarówno w 2012, jak i w 2013.

Kandydat	Liczba głosów
Szwecja	70
Białoruś	15
Węgry	8
Czechy	3

Pierwsza dywizja edytuj

Osobny artykuł: Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2013/I Dywizja.

Grupa A

Lp.	Drużyna
1	Kazachstan
2	Włochy
3	Węgry
4	Japonia
5	Korea Południowa
6	Wielka Brytania

Grupa B

Lp.	Drużyna
1	Ukraina
2	Polska
3	Holandia
4	Rumunia
5	Litwa
6	Estonia

W odróżnieniu do poprzednich edycji Mistrzostw Świata grupy A i B ujęte w Dywizji I nie stanowiły równorzędnych poziomów rozgrywek, z których dotąd zwycięskie reprezentacje awansowały do Elity. Od 2012 Grupa A Dywizji I była drugą klasą mistrzowską, z której dwie pierwsze drużyny uzyskują awans do Elity, a ostatni zespół jest degradowany do Grupy B Dywizji I. Grupa B Dywizji I stanowi trzecią klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji I Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji II Grupy A.

Turnieje I Dywizji zostały rozegrane:
Grupa A – Budapeszt (Węgry)
Grupa B – Donieck (Ukraina)

Druga dywizja edytuj

Grupa A

Lp.	Drużyna
1	Chorwacja
2	Belgia
3	Islandia
4	Australia
5	Serbia
6	Hiszpania

Grupa B

Lp.	Drużyna
1	Izrael
2	Nowa Zelandia
3	Meksyk
4	Chiny
5	Turcja
6	Bułgaria

W odróżnieniu do poprzednich edycji Mistrzostw Świata grupy A i B ujęte w Dywizji II nie stanowiły równorzędnych poziomów rozgrywek, z których dotąd zwycięskie reprezentacje awansowały do Dywizji I. Od 2012 Grupa A Dywizji II była czwartą klasą mistrzowską, z której pierwsza drużyna uzyskuje awans do Dywizji I Grupy B, a ostatni zespół jest degradowany do Dywizji II Grupy B. Grupa B Dywizji II stanowi piątą klasę mistrzowską. Jej zwycięzca awansuje do Dywizji II Grupy A, zaś ostatnia drużyny spada do Dywizji III.

Turnieje II Dywizji zostaną rozegrane:
Grupa A – Zagrzeb (Chorwacja)
Grupa B – Izmit (Turcja)

Trzecia dywizja edytuj

Lp.	Drużyna
1	RPA
2	Korea Północna
3	Luksemburg
4	Irlandia
5	Grecja
6	ZEA

Lp.	Drużyna
1	ZEA
2	Grecja
3	Mongolia
4	Gruzja

III Dywizja stanowi szóstą klasę mistrzowską, uczestniczyło w niej 6 zespołów. Zwycięzca awansuje do Dywizji II Grupy B. Gospodarzem turnieju będzie miasto Kapsztad w Republice Południowej Afryki.

Linki zewnętrzne edytuj

IIHF Oficjalna strona