Sama

rzeka w Polsce

Samarzeka w zachodniej Polsce, lewy dopływ Warty. Płynie na Pojezierzu Poznańskim, w województwie wielkopolskim.

Sama
Ilustracja
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Rzeka
Długość 40,02[1] km
Powierzchnia zlewni

395[1] km²

Źródło
Miejsce Lusówko
Wysokość

90 m n.p.m.[1]

Współrzędne

52°25′41″N 16°38′49″E/52,428056 16,646944

Ujście
Recypient Warta
Miejsce

w Obrzycku

Wysokość

42,5 m n.p.m.[1]

Współrzędne

52°42′37″N 16°31′08″E/52,710278 16,518889

Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”

Przebieg edytuj

Przepływa rynną polodowcową przez równinne tereny zachodnio-poznankiej moreny dennej. Wypływa z jeziora Lusowskiego w miejscowości Lusówko, w pobliżu Tarnowa Podgórnego, na wysokości około 90 m n.p.m., wśród wzniesień morenowych. Początkowo z Jezioro Lusowskiego (122 ha), po 2 km zmienia kierunek na południowy i wykorzystuje długą rynnę ciągnącą się z południa ku północy, częściowo zaadaptowaną na Zbiornik Radzyny. Dno doliny Samy jest tu podmokłe, a brzegi wysokie. W środkowym brzegu rzeki jej dolina jest wąska i prawie bezleśna. Około 7,5 km przed ujściem Sama zmienia kierunek na północno-zachodni, a jej dolina pogłębia się. W otoczeniu znajdują się tu lasy. Sama po drodze przejmuje spływy jezior: Bytyńskiego, Lubosińskiego Dużego i Małego, Buszewskiego, Pamiątkowskiego, Szamotulskiego i Sycyńskiego.

Sama przepływa przez miejscowości takie jak: Lusówko, Jankowice, Kaźmierz, Myszkowo, Szamotuły, Grabowiec, Kobylniki i Obrzycko. Od młyna w Obrzycku rzeka płynie jarem; ma tu bardzo bystry brzeg i przypomina potok górski. ujście Samy do Warty w Obrzycku leży na wys. 42,5 m n.p.m.[1]

Kajakarstwo edytuj

Sama jest mało popularnym szlakiem kajakowym, dostępnym tylko przy wyższym stanie wód. W dolnym biegu występuje sporo przenosek, spowodowanych zalegającymi pniami drzew, a także mostkami i śluzami. Trasa ma postać częściowo prostych, długich odcinków, na przemian z silnymi meandrami[2].

Galeria edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e R. Krygier, P. Mordal, Vademecum Krajoznawcze Ziemi Szamotulskiej, Szamotuły: PTTK Oddział w Szamotułach, 2002, s. 105.
  2. opis i mapa szlaku. [dostęp 2012-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].