Stanisław Owsianka
Stanisław Owsianka (ur. 21 kwietnia 1901 w Łodzi, zm. 3 lutego 1976 w Londynie) – podpułkownik obserwator Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, działacz emigracyjny.
 podpułkownik obserwator
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
10 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 21 kwietnia 1901 w Łodzi jako syn Adama i Marianny[1][2]. 15 sierpnia 1925 ukończył kształcenie w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy[2]. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty[2]. Był oficerem 10 Pułku Piechoty w Łowiczu[2]. Od 12 kwietnia 1926 rozpoczął siedmiomiesięczny aplikacyjny kurs pilotażu w 11 pułku myśliwskim w Lidzie, a od 10 listopada 1926 po własnej prośbie przeniesiony na dziewięciomiesięczny kurs obserwatorów w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Grudziądzu, który ukończył w lipcu 1927 uzyskując tytuł i odznakę obserwatora nr 405[2]. Został przeniesiony do korpusu oficerów lotnictwa i awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów aeronautyki ze starszeństwem z 15 lipca 1927[3][4][2]. Został przydzielony do 2 pułku lotniczego w Krakowie[2]. Jako oficer tej jednostki w 1928, 1932 służył w kadrze Lotniczej Szkoły Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu[5][6][2]. 27 czerwca 1935 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 49. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[7] (w 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 18. lokatę w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna[8]). W marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku kierownika referatu uzbrojenia Kontroli Technicznej[9].
Podczas II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Służył jako oficer techniczny w Sztabie Polskich Sił Powietrznych, później w 304 dywizjonie bombowym w stopniu majora obserwatora (ang. S/Ldr)[1][2].
Po zakończeniu wojny żył na emigracji w Wielkiej Brytanii w Londynie[2]. W 1959 został awansowany na podpułkownika w korpusie oficerów lotnictwa (PSP)[10]. 22 czerwca 1959, 22 czerwca 1962 był powoływany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej[11][12]. Był członkiem Rady Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji (wybrany 19 czerwca 1955, do 17 grudnia 1957), II kadencji (od 29 marca 1958 do 28 marca 1963), III kadencji (od 9 września 1963 do 20 lipca 1968, z ramienia Niezależnego Ruchu Społecznego). W latach 60. był zastępcą członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski na uchodźstwie. Zawodowo był zatrudniony jako radiomechanik[2]. Zmarł 3 lutego 1976 w Londynie[1][2]. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1958, za pracę społeczną)[13]
- Krzyż Walecznych[2]
- Srebrny Krzyż Zasługi[8]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Stanisław Owsianka. listakrzystka.pl. [dostęp 2017-04-05].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Krzysztof Michalski, Wiesław Grudniak: Stanisław Owsianka. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2017-04-05].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 562.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 240.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 545.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 820.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 226.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 435.
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 9, Nr 4 z 30 czerwca 1969.
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 czerwca 1959r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 34, Nr 4 z 22 sierpnia 1959.
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 czerwca 1962r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 4, Nr 2 z 6 lipca 1962.
- ↑ Dekret o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 24, Nr 4 z 23 maja 1958.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.