Sufczyn (województwo małopolskie)
Sufczyn – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie brzeskim, w gminie Dębno[3].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
2011 |
| Strefa numeracyjna |
14 |
| Kod pocztowy |
32-852[2] |
| Tablice rejestracyjne |
KBR |
| SIMC |
0819444 |
Położenie na mapie gminy Dębno  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu brzeskiego  | |
 49°57′43″N 20°44′57″E/49,961944 20,749167[1]
| |
Przez Sufczyn przebiega DK 94 na odcinku Brzesko – Tarnów[3].
W roku 2021 we wsi mieszkało 2011 osób z czego 50% mieszkańców stanowiły kobiety, a 50% mężczyźni[3].
Wieś położona jest na pograniczu dwóch krain geograficznych. Południowa część miejscowości z przysiółkami: Górny, Rajsko, Granice i Zagórze znajduje się na północnym krańcu Karpat, a dokładniej Pogórza Wiśnickiego. Północna część Sufczyna z przysiółkiem Dolny i okolicami trasy krajowej nr 94 należą już do Kotliny Sandomierskiej. Przez wieś przepływa rzeka Kisielina.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie tarnowskim. Integralne części miejscowości: Granice pod Bukową, Granice Sufczyńskie, Rajsko, Sufczyn Dolny, Zagórze[4].
Nazwa edytuj
Nazwę miejscowości w zlatynizowanej staropolskiej formie Suchczyn wymienia w latach (1470–1480) Jan Długosz w księdze Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis[5].
Historia edytuj
Sufczyn powstał w 1317 lub 1357[6] na podstawie przywileju Władysława Łokietka. Zezwolił on Mściwojowi z rodu Pobogów dziedzicowi Dębna za poczynione przezeń na rzecz tego księcia, a późniejszego króla zasługi i służby osadzić wieś na prawie średzkim wraz z immunitetem. Do XVIII w. Sufczyn był nazywany Suchczynem[7].
Wieś w 1470 roku wymienił Jan Długosz w Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, gdzie jako właściciela wsi zanotował kasztelana i starostę krakowskiego Jakuba Dębińskiego. W 1581 znajdowało się w niej 15 łanów kmiecych, 3 zagrodników z rolą, 2 piekarzy, 1 dudę i 4 rzemieślników[7]. Właścicielem wsi był w tym czasie Jan Rupniewski[7].
Pod koniec XIX wieku wieś wymienia Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i notuje w Sufczynie dwa obszary: dworski i wiejski. W obszarze dworskim leżało 12 domów i liczył on 86 mieszkańców. Miał 544 mórg roli, 37 morg łąk, 4 morgi ogrodu, 26 morg pastwisk, 158 morg lasu, 4 morgi moczarów i 9 morg nieużytków. Znajdował się w nim zakład gorzelniczy, 2 karczmy oraz młyn. Majątek ten należał do Wyhowskich. Obszar mniejszy, wiejski liczył 651 morg roli, 81 morg łąk, 85 morg pastwisk i 25 morg lasu. Znajdowało się tam 154 domy, a wieś liczyła w sumie 907 mieszkańców w tym 41 wyznania mojżeszowego[7].
Sufczyn do 1934 pełnił funkcję gminy. Ostatnim wójtem był Piotr Witek, a przed nim urząd ten sprawował przez wiele lat Adam Michałek. Po utworzeniu gmin zbiorowych w 1934 Sufczyn przyłączono do gminy Dębno.
Dzielnice wsi w czasach emigracji: Dół, Góra, Granice, Zagórze i Rajsko.
Zabytki edytuj
W Sufczynie znajduje się figura św. Jana Nepomucena. Ustawiona została na kamiennym, ogzymsowanym postumencie, na którego czołowej ścianie widnieją dwa płaskorzeźbione kartusze z herbami Nowina i Trąby oraz wykonana współcześnie z figurą antyczną majuskułą łacińska inskrypcja informująca, iż figurę ową ufundowali Józef Janota z żoną Teofilą, a stało się to 6 października 1751 roku.
-
Zespół Szkół im. ks. prałata płk. Tadeusza Dłubacza w Sufczynie -
Kościół parafialny pw. Ducha Świętego w Sufczynie -
Tablica w sufczyńskim kościele, upamiętniająca ks. Stanisława Macha i ks. Tadeusza Dłubacza -
Wnętrze kościoła w Sufczynie
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 133342
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1234 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c Wieś Sufczyn w liczbach [online], Polska w liczbach, 2021 [dostęp 2023-08-23] (pol.).
- ↑ GUS. Rejestr TERYT.
- ↑ Joannis Długosz Senioris Canonici Cracoviensis, „Liber Beneficiorum”, Aleksander Przezdziecki, Tom II, Kraków 1864, s. 271.
- ↑ Albert Kryszczuk: Sufczyn. s. 1.
- ↑ a b c d Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. XI, hasło „Sufczyn”. nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1890. s. 556. [dostęp 2018-05-02].
Linki zewnętrzne edytuj
- Sufczyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 556.