Tadeusz Jaroszewicz

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Tadeusz Jaroszewicz (ur. 27 listopada 1890 w Mytnicy, zm. 28 sierpnia 1934 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i dyplomata II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Tadeusz Jaroszewicz
Ilustracja
Tadeusz Jaroszewicz (1926)
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1890
Mytnica, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1934
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1933

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

Stanowiska

zastępca szefa sztabu KGML
attaché wojskowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Komandor Orderu Miecza (Szwecja) Krzyż Komandorski Orderu Białej Róży Finlandii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Józef Piłsudski na Moście Poniatowskiego w czasie przewrotu majowego. Tadeusz Jaroszewicz za Marszałkiem z prawej.
Grób Tadeusza Jaroszewicza na Powązkach Wojskowych

Życiorys

edytuj

Ukończył gimnazjum w Kijowie i studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej. Od końca 1914 do czerwca 1915 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie. Uwięziony przez władze carskie. Walczył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[1]. Latem tego roku, w czasie kryzysu przysięgowego, jako poddany Królestwa Polskiego odmówił złożenia przysięgi i 20 lipca został internowany w Szczypiornie.

Od połowy 1918 w Pogotowiu Bojowym PPS, następnie w stopniu podporucznika zastępca szefa sztabu Komendy Głównej Milicji Ludowej. Od lipca 1919 w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako rotmistrz 1 pułku szwoleżerów. W 1920 roku został skierowany do Wyższej Szkoły Kawalerii w Saumur(inne języki) we Francji. W 1923 pełnił służbę w Oddziale Szkolnym Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 1 pszwol[2]. W następnym roku powrócił do macierzystego pułku[3]. 25 września 1925 został przeniesiony do dowództwa XII Brygada Kawalerii w Ostrołęce na stanowisko oficera sztabu[4]. 3 maja 1926 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 2 listopada 1927 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1927/1929[5]. 23 sierpnia 1929, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do Oddziału II Sztabu Głównego. 24 grudnia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. Z dniem 1 listopada 1931 został przeniesiony na stanowisko attaché wojskowego w Helsingforsie z jednoczesnym pełnieniem obowiązków attaché wojskowego w Sztokholmie z siedzibą w Helsingforsie[7][8]. Od 20 maja 1933 był chargé d’affaires RP w Egipcie. Z dniem 31 sierpnia 1933 został przeniesiony z dyspozycji Ministra Spraw Zagranicznych do rezerwy z jednoczesnym przydziałem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[9]. Placówką w Kairze kierował do lipca 1934. Po powrocie do Warszawy zmarł 28 sierpnia 1934. 1 września 1934 został pochowany w Warszawie[10].

Tadeusz Jaroszewicz od 1919 był żonaty z Haliną (Heleną) z Chełmickich h. Nałęcz, członkinią POW, senatorem RP, z którą miał dwoje dzieci:

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 595, 678, 1520.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 537, 601.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 96 z 25 września 1925 roku, s. 522.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 341.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 142, 424.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140.
  10. Z kraju. Pogrzeb ś. p. płk. Jaroszewicza. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 208 z 2 września 1934. 
  11. Polak (red.) 1993 ↓, s. 80-81.
  12. M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100).
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 122.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934 roku, s. 121.

Bibliografia

edytuj