Tadeusz Pluciński (architekt)
Tadeusz Pluciński (ur. 28 września 1883 w Odessie, zm. 15 lutego 1951 w Drewnicy)[1] – polski architekt, budowniczy i nauczyciel akademicki.
| Data i miejsce urodzenia |
28 września 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 lutego 1951 |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Praca | |
| Styl | |
_gr%C3%B3b.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się nad Morzem Czarnym w rodzinie Maksymiliana. Miał starszego brata – Władysława[2], wojskowego.
Studiował na Wydziale Architektury Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, którą ukończył w 1911. Następnie został projektantem w petersburskiej pracowni architekta Mariana Lalewicza. Później, powołany na stanowisko profesora, wykładał na uniwersytecie w Niżnym Nowogrodzie. Jednocześnie w latach 1911–1914 publikował artykuły branżowe w rosyjskim czasopiśmie „Architekt” („Зодчий”)[1].
W 1914 dla planowanej nowej fabryki materiałów wybuchowych zaprojektował budynki produkcyjne i mieszkalne. Po skierowaniu projektu do realizacji nadzorował budowę kompleksu, który był wznoszony w lasach pod Niżnym Nowogrodem. Tam w 1919 przyszła na świat jego córka Maryna[3].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości rozpoczął starania o powrót do kraju. Miał zostać przeniesiony do dalekiej, nadwołżańskiej Samary, więc musiał się śpieszyć z uzyskaniem potrzebnych dokumentów, które mógł otrzymać tylko w Moskwie. W wyjazdach dopomógł mu dyrektor fabryki, którym został po rewolucji październikowej[3]. Wcześniej był majstrem budowlanym i jego pracownikiem, który okazał się człowiekiem życzliwym i uczynnym[3]. Dawał mu często delegacje do Moskwy, żeby mógł załatwić sprawy wyjazdu. Druga osobą, która mu w tym pomagała już oficjalnie był jego starszy brat – pułkownik Wojska Polskiego. W rezultacie w 1923 razem z rodziną przyjechał do Polski.
Już w kraju kontynuował pracę architekta i nauczyciela. Na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej otrzymał stanowisko starszego asystenta w katedrze architektury starożytnej. Nauczał także w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego i Państwowej Szkole Technicznej (obecnie IX Liceum Ogólnokształcące im. Klementyny Hoffmanowej) w Warszawie[1]. Ponadto wstąpił do Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (SARP), Towarzystwa Opieki nad Zabytkami i Polskiego Towarzystwa Artystycznego[1].
Wybuch II wojny światowej zastał go w Oszmianie na Wileńszczyżnie. Miał tam z żoną dom i posiadłość, w której rodzina spędzała miesiące letnie. Tam też przeżył najpierw okupację sowiecką, a potem niemiecką. Po przyłączeniu Wileńszczyzny do ZSRR przyjechał z rodziną do Polski o nowych granicach w 1945 z pierwszym transportem repatriantów[3]. Kierowniczką pociągu była jego córka Maryna[4]. Po przyjeździe rodzina i on zdecydowali się na osiedlenie w Warszawie.
Zmarł w podwarszawskiej Drewnicy. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera G-0-17)[5].
Dokonania
edytuj- Budynki fabryczne i mieszkalne pod Niżnym Nowogrodem (1914)[3]
- Rozbudowa szpitala psychiatrycznego w Tworkach[1] zgodnie z koncepcją „miasta ogrodu” Witolda Łuniewskiego
Konkursy
edytuj- Projekt Domu Towarowego Wzajemnego Kredytu „Znak Południa” w Petersburgu (1915) – współautor: Władysław Jastrzębski
- Projekt spółdzielczego budynku mieszkalnego pracowników Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie przy ul. Filtrowej 69 (1929) – współautor: Władysław Jastrzębski (I nagroda)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Tadeusz Pluciński. SARP. [dostęp 2024-05-18]. (pol.).
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2024-06-21]. (pol.).
- ↑ a b c d e Maryna Mineyko – Legendarna białostoczanka zmarła tuż przed 91. urodzinami. „Kurier Poranny”. [dostęp 2024-05-18]. (pol.).
- ↑ Wschowa w latach 1945–1950 – W 70. rocznicę powrotu do Polski. archiwum.leszno.pl. [dostęp 2024-05-16]. (pol.).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Pluciński, SARP
- Maryna Mineyko – Legendarna białostoczanka zmarła tuż przed 91. urodzinami, „Kurier Poranny”