Wikipedia

Ulica Miodowa w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Miodowa – ulica w śródmieściu Warszawy.

Ulica Miodowa w Warszawie
Śródmieście Północne, Stare Miasto w Warszawie, Nowe Miasto, Muranów
Obiekt zabytkowy nr rej. 297 z 1.07.1965 (założenie urbanistyczne)
Ilustracja
Ulica Miodowa na wysokości pałacu Szaniawskich
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
Ikona ulica plac.svg ul. Krakowskie Przedmieście
Ikona ulica z lewej.svg 75m ul. Kozia
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 100m ul. Senatorska
Ikona ulica z prawej.svg 245m ul. Kapucyńska
Ikona ulica z lewej.svg światła 280m ul. Kapitulna
Ikona ulica z prawej.svg 510m ul. Leona Schillera
Ikona ulica skrzyżowanie.svg światła 600m ←ul. Długa →
pl. Krasińskich ↓
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Miodowa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Miodowa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Miodowa w Warszawie”
Ziemia52°14′51,0″N 21°00′33,0″E/52,247500 21,009167
Multimedia w Wikimedia Commons
Ulica Miodowa na obrazie Canaletta
Ulica Miodowa w 1908
Zniszczona zabudowa parzystej strony ulicy po II wojnie światowej, po lewej widoczny kościół kapucynów

HistoriaEdytuj

Początki ulicy Miodowej, jako drogi łączącej dwa ważne szlaki – ulicę Senatorską i ulicę Długą sięgają XV wieku. Pierwotnie nosiła nazwę Przecznej.

W XVI wieku osiedlili się tutaj piekarze z Torunia, do czego nawiązuje obecna nazwa ulicy[1]. Nazywana była także Miodowną, Miodowniczą i Miodownikowską, a w czasach Księstwa Warszawskiego – ulicą Napoleona. Ukształtowała się ostatecznie w XVII wieku jako ulica pałaców arystokracji.

3 listopada 1771 na ulicy Miodowej w pobliżu ulicy Koziej miało miejsce porwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przez grupę konfederatów barskich[2].

W 1829 na ulicy po raz pierwszy zastosowano asfalt[3]. Ułożył go na chodnikach na swój koszt Edward Klopmann[4]. Była to jednak próba nieudana[4].

Pierwotnie Miodowa nie łączyła się z Krakowskim Przedmieściem[5]. Połączenie tych dwóch ulic (otwarcie dla ruchu kołowego) nastąpiło w 1888[6], po wyburzeniu w latach 1886–1887 czterech budynków (w tym Dworu pod Gwiazdą)[7]. Nowy odcinek ulicy został nazwany ul. Nowo-Miodową[6]. Do przebicia ulicy obowiązek przepuszczania przechodniów z Krakowskiego Przedmieścia na ul. Miodową lub odwrotnie ciążył na właścicielach nieruchomości na której znajdowały się pałac Małachowskich i kamienica Roeslera i Hurtiga[8].

W 1908 roku ulicą po raz pierwszy pojechały tramwaje elektryczne[9].

15 sierpnia 1944, w czasie powstania warszawskiego, został zestrzelony przez Niemców i spadł na ulicę na wysokości domu nr 22 realizujący zrzuty z pomocą dla powstańców samolot Liberator KG-836 należący do 31. Dywizjonu South African Air Force[10][11]. Wszyscy kanadyjscy członkowie załogi zginęli[10]. To wydarzenie upamiętnia odsłonięta w 1994 na fasadzie budynku tablica pamiątkowa[11].

Pod fragmentem południowego odcinka ulicy przeprowadzono tunel Trasy W-Z[12].

W 1965 ulica Miodowa jako założenie urbanistyczne została w całości wpisana do rejestru zabytków[13].

W 2018 ulica została przebudowana, m.in. na chodnikach ułożono płyty granitowe, zastąpiono nawierzchnię asfaltową jezdni bloczkami granitowymi i wymieniono latarnie na repliki warszawskich „pastorałów”z 1904[14].

Ważniejsze obiektyEdytuj

Obiekty nieistniejąceEdytuj

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 164. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. ↑ Maria Bogucka, Maria Kwiatkowska, Marek Kwiatkowski, Władysław Tomkiewicz, Andrzej Zahorski: Warszawa w latach 1526-1795. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 255. ISBN 83-01-03323-1.
  3. ↑ Krzysztof Dumała: „Podłoga” warszawskich ulic (do 1914 roku) [w:] Wnętrze warszawskiej ulicy. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2002, s. 79. ISBN 83-88372-19-X.
  4. ↑ a b Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 253. ISBN 83-06-00089-7.
  5. ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 42. ISBN 83-01-02662-6.
  6. ↑ a b Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 62. ISBN 83-01-02662-6.
  7. ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 57–58. ISBN 83-01-02662-6.
  8. ↑ Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 41, 64. ISBN 83-01-02662-6.
  9. ↑ Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom I. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998, s. 6. ISBN 83-907574-00.
  10. ↑ a b Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 742. ISBN 978-83-240-1057-8.
  11. ↑ a b Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 179–180. ISBN 83-912463-4-5.
  12. ↑ Henryk Janczewski: Całe życie z Warszawą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 171. ISBN 83-06-01409-X.
  13. ↑ Zestawienia zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 30 września 2018 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 37. [dostęp 2018-10-29].
  14. ↑ Tomasz Demiańczuk: Ulica Miodowa w zupełnie nowej odsłonie. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-21)].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Miodowa_w_Warszawie&oldid=69937368”