Ulica Długa w Warszawie

	Ulica Długa w Warszawie
	Ulica Długa w Warszawie
	Nowe Miasto, Muranów
	; Ulica Długa, widok w kierunku ul. Freta
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
	Przebieg
	Położenie na mapie Warszawy Ulica Długa w Warszawie
	Położenie na mapie Polski Ulica Długa w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Długa w Warszawie
	52°14′54,0″N 21°00′21,0″E/52,248333 21,005833
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Długa – ulica w śródmieściu Warszawy.

Ulica Długa na obrazie Canaletta (1778)

Ulica ok. 1930

PrzebiegEdytuj

Jej początek znajduje się na Nowym Mieście. Stamtąd, od zbiegu z ulicą Freta ulica biegnie aż do Arsenału, gdzie kończy się ślepo. Krzyżuje się z następującymi ulicami:

HistoriaEdytuj

Jest to jedna z najstarszych warszawskich ulic. Jej początki sięgają średniowiecza. Był to trakt biegnący do Sochaczewa i Łowicza. W tym okresie ulica spełniała również rolę placu targowego; pozostałością tego jest jej bardzo duża szerokość na obszarze Nowego Miasta. Uporządkowanie ulicy i zabudowanie jej pałacami i kamienicami nastąpiło w drugiej połowie XVIII wieku. Z tego okresu pochodzą najcenniejsze zabytki.

Domek pod numerem 1 u zbiegu ulic Długiej i Freta stanowił najmniejszą nieruchomość hipoteczną w Warszawie.

Wieczorem 29 listopada 1830 powstańcy listopadowi, przy znacznym udziale ludności cywilnej, zdobyli Arsenał, co pozwoliło przechylić szalę zwycięstwa na stronę Polaków podczas walk nocy listopadowej.

26 marca 1943 u zbiegu ulic Bielańskiej, Długiej i Nalewek miała miejsce akcja pod Arsenałem.

Ulica była miejscem walk podczas powstania warszawskiego^[1]. Jej wschodni fragment pozostawał w rękach powstańców do zajęcia Starego Miasta przez oddziały niemieckie i ukraińskie 2 września 1944. Wcześniej, 6 sierpnia 1944, w rocznicę wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej, na Długiej odbyła się jedyna podczas powstania defilada wojsk powstańczych. Żołnierze Batalionu „Gozdawa” przemaszerowali wtedy po mszy od kościoła garnizonowego do pałacu Raczyńskich^[2].

Zmiany, jakie nastąpiły w warszawskim Śródmieściu w latach wojny i pierwszych latach powojennych, zmieniły kształt ulicy w jej dalszym biegu: wskutek przebicia Trasy W-Z oraz ul. Nowotki (obecnie ulicy Andersa) Długa kończy się ślepo przy Arsenale i znajdującej się tu stacji metra.

W 1965 ulica jako założenie urbanistyczne w całości została wpisana do rejestru zabytków (nr rej. 63)^[3].

Ważniejsze obiektyEdytuj

Kościół św. Ducha (nr 3)
Budynek poklasztorny, miejsce zamieszkania Maurycego Mochnackiego (nr 3)
Kamienica Dulfusowska (Lelewelów) z I poł. XVIII wieku, na fasadzie pomiędzy oknami pierwszego piętra znajduje się tablica upamiętniająca Joachima Lelewela odsłonięta w 1916^[4] (nr 4)
Pałac Raczyńskich (nr 7)
Katedra polowa Wojska Polskiego i Muzeum Ordynariatu Polowego (nr 13/15)
Pomnik Powstania Warszawskiego
Kamienica Gaszyńskiego w Warszawie (nr 20)
Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich (nr 23/25)
Gmach dawnej Komory Celnej (nr 24)
Pałacyk Marii z Lubomirskich Radziwiłłowej (nr 26)
Dawny Hotel Polski (nr 29)
Pałac Pod Czterema Wiatrami, nr 38/40)
Siedziba Wydziału Nauk Ekonomicznych UW (nr 44/50)
Dwie tablice pamiątkowe Tchorka: wolnostojąca przy skrzyżowaniu z ul. Bohaterów Getta oraz na budynku przy al. „Solidarności” 66 (od strony Długiej)
Arsenał (nr 52)

Obiekty nieistniejąceEdytuj

GaleriaEdytuj

Pałac Raczyńskich (nr 7)
Pałacyk Marii z Lubomirskich Radziwiłłowej (nr 26)
Pałac Pod Czterema Wiatrami (nr 38/40)
Siedziba Wydziału Nauk Ekonomicznych UW (nr 44/50)

PrzypisyEdytuj

↑ Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 98, 99.
↑ Robert Bielecki: Długa 7 w powstaniu warszawskim. Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 1994, s. 17.
↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 31 grudnia 2013 r. Województwo mazowieckie. Warszawa. W: Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 24. [dostęp 2014-02-11].
↑ Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 50. ISBN 83-01-06109-X.

[1] Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 98, 99.

[2] Robert Bielecki: Długa 7 w powstaniu warszawskim. Warszawa: Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 1994, s. 17.

[3] Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 31 grudnia 2013 r. Województwo mazowieckie. Warszawa. W: Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 24. [dostęp 2014-02-11].

[4] Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 50. ISBN 83-01-06109-X.

[1]

[2]

[3]

[4]