Vriesea sanguinolenta

Vriesea sanguinolenta Cogn. & Marchal – gatunek rośliny z rodziny bromeliowatych (Bromeliaceae Juss.). Występuje naturalnie w Ameryce Centralnej, północno-zachodniej części Ameryki Południowej oraz na Antylach.

Vriesea sanguinolenta

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	bromeliowate
Rodzaj	Vriesea
Gatunek	Vriesea sanguinolenta
Nazwa systematyczna
Vriesea sanguinolenta Cogn. & Marchal Pl. Ornam. Feuill. 2: t. 52 1874
Synonimy
Tillandsia ingens Mez Tillandsia sanguinolenta (Cogn. & Marchal) Baker Vriesea alfarovii Mez Vriesea urbaniana Harms Werauhia sanguinolenta (Cogn. & Marchal) J.R.Grant

Rozmieszczenie geograficzne

Rośnie naturalnie na obszarze od Nikaragui aż po Kolumbię i Ekwador oraz na Antylach. W Kostaryce występuje w północnej części kraju, na wybrzeżu Morza Karaibskiego, na południu od Parku Narodowego Carara do półwyspu Osa, ponadto na półwyspie Nicoya oraz w dolinie El General.

Morfologia

Pokrój

Dorasta do 1–2 m wysokości. Łodyga jest wyprostowana i osiąga 45–65 cm długości.

Liście

Mierzą 60–70 cm długości i 8–10 cm szerokości. Są błyszczące i gładkie. Mają brązowo-cynamonowe łuski, pośrodku są kawowo-ciemnobrązowej barwy. Wierzchołek jest ostry lub spiczasty. Niższe przylistki są nietrwałe. Gatunek ten wytwarza różne liście zebrane w rozecie w zależności od wieku i rozwoju rośliny. Młode osobniki mają małe liniowe liście, które są gęsto owłosione u podstawy – ma to znaczącą rolę w ograniczaniu zużycia wody i składników mineralnych. Większe okazy mają szerokie liście, które obejmują rozetę u podstawy, tworząc swojego rodzaju rezerwuar, w którym gromadzą się opady deszczu i liście ściółki, pozwalając roślinie korzystać z niego w okresach suszy.

Kwiaty

Głąbik jest wyprostowany. Dorasta do 150 (i więcej) cm wysokości. Kwiatostan dorasta do 35–67 cm długości. Jest jedno-pierzasty, ułożony w pozycji pionowej. Ma od 11 do 15 gałęzi bocznych. Osiągają one 3–5 cm szerokości i 19,5–34,0 (–48,0) cm długości. Są wznoszące się, rozdzielone, wielokwiatowe. Podsadki osiągają 3,4–4,2 cm długości. Mają cynamonową lub cynamonowo-kremową barwę. Są skórzaste. Pojedynczy kwiat dorasta do 5 cm średnicy. Działki kielicha dorastają do 30–45 mm długości i są skórzaste. Płatki są białego koloru, nieco dłuższe od pręcików.

Owoce

Torebki dorastające do 4,9–5,6 cm długości. Zawierają nasiona o białej barwie.

Biologia i ekologia

Epifit. Rośnie w podmokłych lasach, gdzie kolonizuje wiele gatunków wysokich rozwijając się na ich koronach. Występuje na wysokości do 1000 m n.p.m., a według innych źródeł do 1200 m n.p.m. Najlepiej rośnie na podłożu o odczynie 6,1–7,5 pH. Preferują ciepłe temperatury 20–24 °C lub więcej przez cały rok. Jednak znosi temperatury powyżej 12 °C, ale może wytrzymać także krótkie chłodniejsze okresy.

Kwitnie w porze deszczowej. Kwiaty są zapylane głównie przez nietoperze z rodzaju Glossophaga. Owoce dojrzewają podczas następującej porze suchej, a nasiona są uwalniane w jej drugiej połowie.

W wyniku przeprowadzonych badań na tym gatunku nad obronnością przed roślinożercami stwierdzono, że w różnych latach 26–61% roślin miała ślady uszkodzeń ze strony fitofagów, natomiast do 4,4% przebadanej populacji w przeciągu roku miało uszkodzone całe liście. Zaobserwowano uszkodzenia tkanek przeprowadzających fotosyntezę. Zdarza się, że roślina obumiera po atakach roślinożerców. Głównym fitofagiem żerującym na tym gatunku są larwy motyla Napaea eucharilla z rodziny wielenowatych (Riodinidae).

Zastosowanie

Na obszarach tropikalnych jest popularną rośliną uprawianą w ogrodach, choć zdarza się również jej uprawa w domach.