Władimir Wiszenkow

radziecki generał-pułkownik lotnictwa

Władimir Michajłowicz Wiszenkow, ros. Владимир Михайлович Вишенков (ur. 15 maja 1922 we wsi Charkowo, rejon wiaziemski w obwodzie smoleńskim, zm. 10 marca 2003 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał pułkownik lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego.

Władimir Wiszenkow
Владимир Михайлович Вишенков
generał pułkownik lotnictwa generał pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1922
wieś Charkowo (obwód smoleński), Rosyjska FSRR

Data i miejsce śmierci

10 marca 2003
Moskwa, Rosja

Przebieg służby
Lata służby

19401987

Siły zbrojne

Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy

Życiorys edytuj

Pochodził z rodziny chłopskiej. Przed wojną ukończył kurs pilotażu w aeroklubie. W 1940 ukończył Oficerską Szkołę Pilotów w Engelsie. W 1952 ukończył studia w Akademii Sił Powietrznych. W 1958 w stopniu pułkownika ukończył z wyróżnieniem i złotym medalem Wojskową Akademię Sztabu Generalnego.

Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął – po ukończeniu 10 klas szkoły średniej – w 1940 w mieście Gorki (obecnie Niżny Nowogród). W czasie wojny niemiecko-radzieckiej był pilotem w 8 samodzielnym pułku lotnictwa dalekiego rozpoznania 8 Armii Lotniczej 4 Frontu Ukraińskiego. Od sierpnia 1942 w stopniu sierżanta był dowódcą klucza w tym pułku. Brał udział w bitwie stalingradzkiej, następnie na Froncie Południowym oraz 4 Froncie Ukraińskim, w operacji berlińskiej i praskiej. Wykonał 257 lotów bojowych, był czterokrotnie zestrzelony. Za wzorowe wypełnienie zadań, przejawioną odwagę i męstwo w walkach z Niemcami decyzją Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 13 kwietnia 1944 nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego (nr 1309). 24 czerwca 1945 w stopniu kapitana wziął udział w Paradzie Zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie – w składzie zbiorczego pułku 4 Frontu Ukraińskiego.

Po zakończeniu wojny kontynuował służbę w Armii Radzieckiej. Początkowo był zastępcą dowódcy eskadry lotniczej. Następnie pełnił służbę w sztabie głównym Sił Powietrznych – jako oficer oraz starszy oficer w oddziale operacyjnym. Po ukończeniu studiów w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego był szefem sztabu dywizji lotnictwa bombowego.

Od maja 1961 pełnił służbę w Wojskach Rakietowych Przeznaczenia Strategicznego ZSRR. Do 1965 był szefem sztabu 5 Samodzielnego Korpusu Rakietowego w m. Kirow, następnie przez 3 lata dowodził dywizją rakietową w Niżnym Tagile. Na tym stanowisku awansował do stopnia generała majora. W latach 1968–1970 był dowódcą 3 Samodzielnego Korpusu Rakietowego we Włodzimierzu.

Od 1970 do 1976 dowodził 27 Armią Rakietową ze sztabem we Włodzimierzu. 27 kwietnia 1975 awansował do stopnia generała pułkownika. W latach 1976–1987 był szefem sztabu głównego – pierwszym zastępcą głównodowodzącego Wojskami Rakietowymi Przeznaczenia Strategicznego ZSRR.

Od czerwca do lipca 1987 był wojskowym konsultantem grupy generalnych inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. W 1987 został przeniesiony do rezerwy.

Jego syn Witalij (ur. 1949) pełnił służbę w Armii Radzieckiej i przeszedł do rezerwy w stopniu generała majora. Drugi z synów – Władimir (ur. 1957) jest podpułkownikiem rezerwy armii rosyjskiej. Córka Olga (ur. 1952) jest doktorem nauk ekonomicznych.

Od 1943 był członkiem WKP(b).

Zmarł w Moskwie i tam został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim.

Odznaczenia edytuj

Bibliografia edytuj