Wincenty Teofil Popiel
Wincenty Teofil Chościak-Popiel herbu Sulima (ur. 21 lipca 1825 w Czaplach Wielkich, zm. 7 grudnia 1912 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny płocki w latach 1863–1875, biskup diecezjalny kujawsko-kaliski w latach 1876–1883, arcybiskup metropolita warszawski w latach 1883–1912.
.jpg)
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 lipca 1825 | |
| Data i miejsce śmierci |
7 grudnia 1912 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Arcybiskup metropolita warszawski | ||
| Okres sprawowania |
1883–1912 | |
| Biskup diecezjalny kujawsko-kaliski | ||
| Okres sprawowania |
1875–1883 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
5 sierpnia 1849 | |
| Nominacja biskupia |
16 marca 1863 | |
| Sakra biskupia |
6 grudnia 1863 | |
| Data konsekracji |
6 grudnia 1863 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Płock | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| |||||||
Życiorys
edytujBył czwartym synem Konstantego i Zofii z hr. Badenich. W 1846 ukończył studia prawnicze w Warszawie[1], po których pracował w sądownictwie. Po śmierci ojca wrócił na wieś i tam podjął decyzję o wstąpieniu do kieleckiego seminarium, które ukończył w 1849. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 sierpnia 1849[2]. Studiował w Lowanium, gdzie otrzymał tytuł doktora teologii, i w Rzymie. Po powrocie do Kielc został profesorem seminarium i pełnił funkcję wiceregensa[3].
W 1862 trafił do Warszawy, gdzie pełnił funkcję rektora Akademii Duchownej w Warszawie.
16 marca 1863[2] papież Pius IX mianował go biskupem diecezjalnym diecezji płockiej. Sakrę biskupią przyjął 6 grudnia 1863 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku. Udzielił mu ich Henryk Ludwik Plater, któremu asystowali dwaj prezbiterzy: kustosz płocki Tomasz Franciszek Myśliwski i prokurator miejscowej kapituły katedralnej Antoni Baliński, którzy na tę okoliczność otrzymali papieską dyspensę[4]. W 1868 został zesłany do Nowogrodu Wielkiego. Dopiero układy między stolicą Apostolską a rządem rosyjskim położyły kres banicji. Bullą papieską z 5 lipca 1875[5] mianowany został biskupem diecezjalnym diecezji kujawsko-kaliskiej, a 15 marca 1883[6] arcybiskupem metropolitą warszawskim.
Zmarł w nocy 7/8 grudnia 1912 w Warszawie[7]. Został pochowany w krypcie arcybiskupów warszawskich w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
Przypisy
edytuj- ↑ Osobiste. „Kurjer Lwowski”. Nr 567, s. 4, 9 grudnia 1912.
- ↑ a b Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 460. (łac.)
- ↑ Ś. p. X. Wincenty Popiel. „Czas”. Nr 568, r. 65, s. 1, 1912-12-09. [dostęp 2017-08-16].
- ↑ K.R. Prokop, Sukcesja święceń biskupich pasterzy kościoła warszawskiego (1798–2007), „Prawo Kanoniczne”, t. 53, Warszawa 2010, s. 332–333.
- ↑ Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 594. (łac.)
- ↑ Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 583. (łac.)
- ↑ Kronika. Z kroniki żałobnej. „Głos Rzeszowski”, s. 6, Nr 51 z 15 grudnia 1912.
Bibliografia
edytuj- Nota biograficzna Wincentego Teofila Popiela na stronie parafii Koziebrody – poz. 71 (arch.). [dostęp 2014-10-25].
- Bender R., Gałka A., Wincenty Teofil Popiel, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXVII, 1982–1983, s. 580–582.
Linki zewnętrzne
edytuj- Wincenty Teofil Popiel [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-12-25] (ang.).