Witold Eugeniusz Sawicki

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Witold Eugeniusz Sawicki h. Nowina (ur. 26 września 1896 w Zmysłówce, zm. 12 stycznia 1979 w Londynie) – pułkownik kawalerii Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez władze na uchodźstwie generałem brygady.

Witold Eugeniusz Sawicki
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

26 września 1896
Zmysłówka

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1979
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

do 1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

6 Lwowska Brygada Piechoty

Stanowiska

dowódca brygady piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Legionista Legii Zasługi (USA)

Życiorys

edytuj

Witold Eugeniusz Sawicki urodził się 26 września 1896 roku w Zmysłówce k. Łańcuta, w rodzinie Henryka i Heleny z Michalików. Był wnukiem Ignacego i Matyldy z Palmowskich, powstańców styczniowych oraz prawnukiem Filipa Sawickiego, szwoleżera gwardii wojsk Napoleona, uczestnika inwazji na Rosję, odznaczonego Legią Honorową.

Z dniem 2 listopada 1927 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1927–1929. 23 sierpnia 1929 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony służbowo do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku szefa wydziału[1].

31 sierpnia 1929 roku zawarł związek małżeński z Barbarą Kościesza-Kołakowską, z którą miał dwoje dzieci: Zofię (została nauczycielką) i Jacka (zmarłego jako niemowlę).

27 stycznia 1930 roku awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. W 1932 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, pozostając oficerem nadetatowym 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich[3].

Z dniem 1 maja 1934 roku został przeniesiony do 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4]. W 1935 roku został przeniesiony do dowództwa Pomorskiej Brygady Kawalerii w Bydgoszczy na stanowisko szefa sztabu[5]. W 1938 roku został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

W październiku 1943 roku został dowódcą 6 Lwowskiej Brygady Piechoty. Na jej czele walczył w kampanii włoskiej 1944–1945, w tym w bitwie o Monte Cassino.

Naczelny Wódz, generał broni Władysław Anders awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964 roku w korpusie generałów[5].

Zmarł 2 stycznia 1979 roku w Londynie. Jego prochy zostały pochowane w grobowcu na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A13-1-4)[6][5].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 19.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
  3. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 802.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
  5. a b c Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 137.
  6. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  7. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  9. Kwatera Główna 6 Lwowskiej Brygady Piechoty - krzyz.montecassino.eu [online], krzyz.montecassino.eu [dostęp 2022-01-28].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj