Wikipedia

Witold Gadowski

Witold Franciszek Gadowski (ur. 4 listopada 1964 w Zakopanem) – polski dziennikarz, publicysta, pisarz i poeta.

Witold Gadowski
Ilustracja
Witold Gadowski (2018)
Pełne imię i nazwisko

Witold Franciszek Gadowski

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1964
Zakopane

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Życiorys edytuj

Urodził się 4 listopada 1964 jako syn Franciszka[1][2]. Jego dziadek Franciszek Gadowski (ur. 1898, był majorem Wojska Polskiego II RP, zm. 23 września 1939 we Lwowie), a ojciec, także Franciszek (żyjący w latach 1935–1992) w 1940 został wywieziony w głąb ZSRR, a w PRL był oficerem Wojsk Ochrony Pogranicza i od 1955 członkiem PZPR[3][4].

Ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 80. XX w. był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów i twórcą podziemnego klubu politycznego „Okop”. Członek założyciel Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”.

Dziennikarz „Czasu Krakowskiego” i reporter śledczy „Gazety Polskiej”. W latach 90 XX w. korespondent wojenny na Bałkanach. Organizator konwojów z pomocą dla ofiar wojny w Kosowie. W 1991 kandydował do Sejmu RP z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum[5], a w 1993 z listy Ruchu dla Rzeczypospolitej[6].

W latach 2000–2002 dyrektor Wydziału Informacji Urzędu Miasta Kraków i rzecznik prasowy Prezydenta Miasta Kraków Andrzeja Gołasia.

Wieloletni dziennikarz telewizji TVN, gdzie był reporterem programu „Superwizjer”[7]. Od 1 stycznia 2007 do 20 stycznia 2009 dyrektor krakowskiego oddziału Telewizji Polskiej. Jeden z pomysłodawców widowiska publicystycznego Cienie PRL-u emitowanego od 2008 w TVP1 oraz Małopolskiej Nagrody Filmowej „Trzy Korony Małopolski” (edycja I – 2008, edycja II – 2009).

Do maja 2010 pracował w TVN w Krakowie. Wraz z Przemysławem Wojciechowskim zrealizował cykl reportaży pt. „Tragarze śmierci”, opowiadający o współczesnym terroryzmie[8]. Był jednym z autorów m.in. wywiadów z Iliczem Ramirezem Sanchezem, zwanym „Carlosem” lub „Szakalem” oraz jego żoną (wraz z Przemysławem Wojciechowskim i Beatą Biel), z Hansem Joachimem Kleinem, z jedną z założycielek RAF – Astrid Proll, jednym z przywódców Drugiej Generacji RAF Peterem-Juergenem Boockiem, oraz z córką Ulrike Meinhof. Rozmawiał także z francuskim sędzią Jeanem-Louisem Bruguière. Współrealizował dwa reportaże o powiązaniach Abu Nidala z Polską. Równocześnie powstała napisana wraz z Przemysławem Wojciechowskim książka pt. Tragarze śmierci. Polskie związki ze światowym terroryzmem, wydana w kwietniu 2010 r.[9]

Od 10 maja do 12 października 2010 dyrektor TVP1[10][11].

Wykładowca reportażu na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II, dawniej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna.

Autor opowiadań, wierszy, piosenek, publicysta internetowy (na: Salon24, stefczyk.info). Pierwszą swoją powieść „Wieża komunistów” wydał w 2012. Oparta na historii FOZZ[12], chronologicznie druga część tryptyku. Pierwsza część, Smak wojny (premiera: 2013), jak zapewnia autor, jest „powieścią awanturniczą” opisującą losy Andrzeja Brennera w czasie wojny w dawnej Jugosławii – w Kosowie, „…trzecia będzie o Smoleńsku. Chciałbym, żeby ten cykl zakończył się bardzo aktualnie, zmierzeniem się głównego bohatera z tym wszystkim z czym my też się mierzymy – zapowiada autor”. Publikował m.in. w „Rzeczpospolitej”, „Wprost”, „Dzienniku Polskim” i polonijnych gazetach emigracyjnych. Autor dwóch książek publicystycznych Lokal dla awanturnych i Krew nie woda. wydanych przez wydawnictwo „Replika”.

Krytyk rządów koalicji PO-PSL, spotkał się z krytyką, gdy zaatakował liderów PO[13][14]. Publicysta krytykował również działalność polityczną prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego, jego obecnych i byłych współpracowników, Magdaleny Sroki, prezes Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w latach 2015–2017.

Prowadzi od 21 marca 2014 na platformie udostępniania wideo YouTube[15] program publicystyczny w formie komentarzy dotyczących aktualnej sytuacji politycznej i społecznej w Polsce i na świecie[16]. Od grudnia 2012 do 28 marca 2020 współpracownik czasopisma „Sieci”[17][18]. Wraz z Maciejem Grabysą reżyser pierwszego w Polsce dokumentu opowiadającego o międzynarodowym rynku handlu ludzkimi organami.

Od września 2016 był autorem i gospodarzem programu „Łowca smoków” w TVP1[19]. Zakończył następnie współpracę z TVP1 w czerwcu 2017 w wyniku konfliktu z ówczesnym prezesem TVP Jackiem Kurskim[20]. Prowadził w Radiu WNET audycję poranną[21]. Dokonuje analiz islamskiego zagrożenia terroryzmem w katolickiej „Niedzieli”[22]. Gadowski od marca 2019 do 31 maja 2019 był gospodarzem programu „Komentarz dnia” w Polskim Radio PR 1, po czym został zwolniony. Wcześniej był jednym z prowadzących Debatę Jedynki[23]. Obecnie dziennikarz i felietonista internetowego wydania Niedzieli[24]. Publikuje również swoje felietony na portalu Niezależna.pl[25] i tygodniku „Gazeta Polska”[26].

Od 2017 jest wiceprezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[27]. W czasie pandemii choroby COVID-19 w Polsce deklarował się jako przeciwnik szczepień przeciw COVID-19 i obostrzeń epidemicznych[28][29].

W 2022 wszedł w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika „Rzeź Wołyńska” w Domostawie[30]. 26 stycznia 2024 razem z publicystą i dziennikarzem Wojciechem Sumlińskim i liderem partii politycznej Polska Jest Jedna (PJJ) oraz ówczesnym prezydentem Siemianowic Śląskich Rafałem Piechem powołał stowarzyszenie Ruch Obrony Polaków[31][32][33][34].

Nagrody edytuj

Laureat nagrody Grand Press 2004 w kategorii dziennikarstwo śledcze za materiały telewizyjne „Mafia paliwowa 1 i 2” (wraz z Przemysławem Wojciechowskim)[35].

W 2006 (wraz z Przemysławem Wojciechowskim) nominowany do nagrody imienia Andrzeja Wojciechowskiego. Laureat nagrody „Watergate”, przyznawanej przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich w dziedzinie dziennikarstwa śledczego, za reportaż Gra o PZU (współautorzy Przemysław Wojciechowski i Jarosław Jabrzyk). W 2008 ponownie uhonorowany nagrodą „Watergate” za reportaż pt. Rosyjska mafia, polski rząd i gaz[7].

W 2009 wraz z Przemysławem Wojciechowskim zdobywca Grand Prix na III Przeglądzie Telewizyjnych Reportaży Śledczych i Interwencyjnych „Ukryta Kamera” w Łodzi. Laureat nagrody na przeglądzie „Bazar” w Poznaniu, laureat nagrody Dziennikarzy Małopolski za dziennikarstwo śledcze (obydwie nagrody wraz z Przemysławem Wojciechowskim).

W 2013 wraz z Maciejem Grabysą laureat międzynarodowej nagrody przyznawanej przez International Organization for Migration na międzynarodowym festiwalu filmowym w Kiszyniowie. W grudniu 2013 wraz z Maciejem Grabysą laureat Grand Prix za reżyserię dla najlepszego filmu polskiego na międzynarodowym festiwalu filmowym Human Doc.

30 stycznia 2014 otrzymał „Nagrodę im. Kazimierza Dziewanowskiego” za rok 2013 przyznaną przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za film Mitzvah (wraz z nim współautor Maciej Grabysa)[36].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Witold Franciszek Gadowski. monitorfirm.pl. [dostęp 2018-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-26)].
  2. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Nowym Sączu (1975) 1983–1990. Witold Gadowski. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-06-07].
  3. ↑ Paweł Naleźniak. Lwowskie Szpitale we wrześniu1 939 roku. Aneks 1. „Prace Historyczne”. Z. 139, s. 196, 2012. 
  4. ↑ Witold Gadowski: „Jak cię spotkam to ci obiję ten niegodny pysk tchórzu”. tysol.pl, 2018-01-09. [dostęp 2020-06-07].
  5. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 31 października 1991 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzonych w dniu 27 października 1991 r. (M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288).
  6. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 23 września 1993 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 19 września 1993 r. (M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470).
  7. ↑ a b O Programie [online], superwizjer.tvn.pl [dostęp 2019-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-13] (pol.).
  8. ↑ Witold Gadowski, Tragarze śmierci: RAF, superwizjer.tvn.pl, 30 listopada 2009 [dostęp 2022-07-23] (pol.).
  9. ↑ Witold Gadowski, Tragarze śmierci. Polskie związki ze światowym terroryzmem, Przemysław Wojciechowski, 2010, ISBN 978-83-7648-382-5.
  10. ↑ Artykuł w ‘Rz’, Artykuł Rzeczpospolitej.pl z dnia 10.05.10.
  11. ↑ Gadowski nowym szefem TVP 1, Hoflik do Agencji Filmowej [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2021-12-11] (pol.).
  12. ↑ Witold Gadowski: Wieża komunistów. Zysk i s-ka, 2012. ISBN 978-83-7785-003-9.
  13. ↑ Witold Gadowski: Kopacz istnieje realnie... Niestety. stefczyk.info. [dostęp 2017-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-06)].
  14. ↑ Wojciech Czuchnowski: Tydzień w szczujniach, czyli świąteczny wysyp chamstwa. wyborcza.pl. [dostęp 2017-10-05].
  15. ↑ GadowskiTV [online], YouTube [dostęp 2021-08-04].
  16. ↑ GadowskiTV [online], YouTube [dostęp 2017-11-04] (pol.).
  17. ↑ „W Sieci” – odważny tygodnik młodej Polski zwiększa nakład do 250 tysięcy egzemplarzy. Świetna sprzedaż, nowi autorzy. wpolityce.pl. [dostęp 2012-12-13]. (pol.).
  18. ↑ Redakcja, Witold Gadowski kończy współpracę z tygodnikiem „Sieci” [online], SDP, 28 marca 2020 [dostęp 2020-10-08] (pol.).
  19. ↑ Witold Gadowski będzie miał program w TVP1. press.pl. [dostęp 2016-08-22].
  20. ↑ Komentarz Tygodnia: Nie podobam się Kurskiemu. GadowskiTV 2017-06-06. [dostęp 2017-11-04].
  21. ↑ Ramówka – WNET.fm, „WNET.fm” [dostęp 2017-11-04] (pol.).
  22. ↑ Czy w Polsce może dojść do zamachu?
  23. ↑ „Właśnie mnie wywalili”. Witold Gadowski zwolniony z Polskiego Radia Adam Nowiński 31 maja 2019.
  24. ↑ www.niedziela.pl, 2020-06-17.
  25. ↑ Artykuły autora Witold Gadowski | Niezalezna.pl [online], niezalezna.pl [dostęp 2023-01-13].
  26. ↑ Witold Gadowski | Gazeta Polska [online], gazetapolska.pl [dostęp 2023-07-25].
  27. ↑ Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich [online], sdp.pl [dostęp 2019-02-19] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-17].
  28. ↑ Lisiewicz: Antyszczepionkowcy, czyli śmiertelna pułapka na dobrych ludzi. Konfederacja jak Michnik | Niezalezna.pl [online], niezalezna.pl, 17 stycznia 2022 [dostęp 2023-09-13].
  29. ↑ Tomasz Wybranowski, Gadowski o izolacji społecznej: Nadchodzi epidemia samobójstw. Ludziom brak wiary, nadziei i miłości [online], wnet.fm, 23 października 2020 [dostęp 2023-09-13] (pol.).
  30. ↑ Komitet Honorowy – [online], jarocin.samorzad.pl [dostęp 2023-05-19].
  31. ↑ Inicjatywa znanych prawicowych publicystów. Wkrótce powstanie partia? [online], salon24.pl, 27 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-30] (pol.).
  32. ↑ Gadowski, Sumliński i Piech powołali Ruch Obrony Polaków, fronda.pl, 0 [dostęp 2024-01-30] (pol.).
  33. ↑ Gadowski, Sumliński i Piech powołali Ruch Obrony Polaków. Nie planują startu w wyborach [online], tvmn.pl, 29 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-30] (pol.).
  34. ↑ Inspiro, Ruch Obrony Polaków – Gadowski, Piech, Sumliński – GPS [online], Witold Gadowski [dostęp 2024-01-30] (pol.).
  35. ↑ Grand Press 2004.
  36. ↑ Nagrody SDP 2013. sdp.pl, 30 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-30].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Gadowski&oldid=73464760”