Wzór Perrona – twierdzenie analitycznej teorii liczb, które pozwala wyrazić sumę częściową wartości danej funkcji arytmetycznej przy pomocy skojarzonego z nią szeregu Dirichleta. Twierdzenie zostało nazwane po Oskarze Perronie. Wykorzystuje się je w dowodzie twierdzenia o liczbach pierwszych, aby problem dyskretny przeformułować w kategoriach funkcji zeta Riemanna[1].

Treść twierdzenia edytuj

Zapisywać będziemy  , aby dla danej liczby zespolonej wyrazić jej część rzeczywistą i urojoną.

Niech

 

będzie szeregiem Dirichleta zbieżnym bezwzględnie dla  . Niech  ,   będą dowolnymi liczbami rzeczywistymi. Wówczas, dla   zachodzi równość

 ,

gdzie

 

zapis   oznacza, że ostatni składnik sumy pomnożony jest przez  , gdy   jest liczbą całkowitą. W szczególności, gdy  , to

 .

Korzystając z odwrotnej transformacji Mellina, treść dowodu można zapisać jako

 ,

gdzie  [2].

Dowód edytuj

  jest częścią rzeczywistą zmiennej   pod całką, więc szereg   jest zbieżny bezwzględnie i jednostajnie na każdym zwartym podzbiorze półpłaszczyzny  . Stąd

 .

Powyższą sumę można rozdzielić na części, gdzie  ,   i ewentualnie trzeci składnik.

 ,

przy czym zapis   oznacza, że ostatnie wyrażenie uwzględnia się wtedy i tylko wtedy, gdy   jest liczbą całkowitą. Reszta dowodu wynika z tożsamości

 

prawdziwej dla dowolnych liczb rzeczywistych  ,   oraz z nierówności

 

prawdziwej dla  . Dla  ,

 .

Zaś jeśli  , to

 ,

gdzie   oznacza część całkowitą liczby. Występujący czynnik będący szeregiem jest skończony, więc prawa strona dąży do 0 gdy  . To dowodzi wzór Perrona[2].

Przykłady edytuj

Klasyczne przykłady wykorzystania wzoru Perrona dotyczą przede wszystkim funkcji zeta Riemanna. Wszystkie one dotyczą przedstawienia funkcji na półpłaszczyźnie  , ze względu na charakter twierdzenia.

 ,

 ,

gdzie   oznacza funkcję Mertensa,

 

gdzie   jest drugą funkcją Czebyszewa[2].

Przypisy edytuj

  1. Eric W. Weisstein: Perron's Formula. Wolfram MathWorld. [dostęp 2024-04-29]. (ang.).
  2. a b c Tom M. Apostol, Introduction to Analytic Number Theory, „Undergraduate Texts in Mathematics”, 1976, s. 245-246, DOI10.1007/978-1-4757-5579-4, ISSN 0172-6056.