Twierdzenie o nieklonowaniu (zakaz klonowania, twierdzenie o niemożności klonowania, ang. no-cloning theorem) – twierdzenie mówiące, że nie można wykonać kopii nieznanego stanu kwantowego. Zostało sformułowane i udowodnione przez Williama Woottersa i Wojciecha Żurka[1] oraz niezależnie przez Dennisa Dieksa[2] w 1982 roku i ma fundamentalne znaczenie dla teorii mechaniki kwantowej oraz informatyki kwantowej[3]. Jego dopełnieniem jest zakaz usuwania, jak i zakaz ukrywania.

Twierdzenie edytuj

Poszukujemy procedury pozwalającej na „skopiowanie” dowolnego stanu kwantowego   (zob. Notacja Diraca). Aby zachować oryginalny stan   złożymy go z innym stanem kwantowym   i taki stan złożony   poddamy predefiniowanej „operacji kopiowania”, tj. unitarnej ewolucji (zob. też Bramka kwantowa), na wyjściu której spodziewamy się uzyskać separowalny stan oryginalny   złożony z jego kopią, tj.  

Twierdzenie: Nie istnieje uniwersalny operator unitarny   taki, że dla dowolnych znormalizowanych stanów   i  

 

Dowód 1: Uniwersalny operator unitarny   którego poszukujemy, winien kopiować dowolne stany kwantowe, powiedzmy,   i   Zakładając dodatkowy stan kwantowy   który miałby zostać w trakcie tej operacji „nadpisany” stanem kopiowanym, można to zapisać w dwóch równaniach (w dalszej części pominięto symbol Parser nie mógł rozpoznać (SVG (MathML może zostać włączone przez wtyczkę w przeglądarce): Nieprawidłowa odpowiedź („Math extension cannot connect to Restbase.”) z serwera „http://localhost:6011/pl.wikipedia.org/v1/”:): {\displaystyle \otimes} iloczynu tensorowego):

 

oraz

 

Mnożąc skalarnie ich lewe strony, otrzymujemy:

 

natomiast mnożąc skalarnie ich prawe strony otrzymujemy:

 

Tym samym   co zachodzi jedynie dla   lub   Pojedynczy operator unitarny   może zatem skopiować co najwyżej dwa stany ortonormalne   ale nie dwa dowolne stany kwantowe   i  

Rozważmy kopiowanie pojedynczego kubitu

 

który jest najmniejszą i niepodzielną jednostką informacji kwantowej. W ogólnym przypadku kubit reprezentowany jest w dwuwymiarowej przestrzeni Hilberta   przez dwie liczby zespolone   zwane amplitudami prawdopodobieństwa, spełniające warunek normalizacji   W ogólnym przypadku są to zatem trzy liczby rzeczywiste (dwa kąty skierowane oraz jeden moduł), których skopiowanie (z określoną dokładnością) przy użyciu komputera klasycznego nie stanowi problemu. Jeżeli jednak kubit jest spolaryzowany w bazie { } (tj.   lub  ), wówczas do jego reprezentacji wystarczy już tylko jedna liczba zespolona (  lub  ), czyli dwie liczby rzeczywiste (kąt skierowany oraz moduł równy jedności), podczas gdy wartość trzeciej może być dowolna. Fizyczna implementacja kubitu (np. spin elektronu, czy polaryzacja fotonu) przechowuje jednak całą informację o kubicie w swojej „strukturze”.

Dowód 2: Niech   oraz   Operator klonowania zastosowany na   oraz   da ten sam wynik, ponieważ   a więc dany operator nie jest odwracalny i nie może być poprawnym obliczeniem kwantowym.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Wootters, William; Zurek, Wojciech (1982). A Single Quantum Cannot be ClonedNature” 299: 802–803.
  2. Dieks, Dennis (1982). „Communication by EPR devices”. Physics Letters A 92 (6): 271–272.
  3. Wojciech Żurek wyróżniony Medalem Smoluchowskiego. humboldt.org.pl, 2009-10-29. [dostęp 2015-04-27].