Barbara (dopływ Wapienicy)
Barbara – potok[2] w Polsce, w województwie śląskim, na obszarze powiatu grodzkiego Bielsko-Biała[3] o długości 3,49 km[4] i szerokości ok. 2 m, źródłowy odcinek Wapienicy, uchodzący do Jeziora Wapienickiego[5][a]. Przepływa przez mezoregion Beskid Śląski, będący częścią makroregionu Beskidy Zachodnie, na terenie Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego[6][7]. Jest to ciek 4 rzędu[5].
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
| Potok | |
| Długość | 3,49 km |
| Powierzchnia zlewni |
6,16 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | na pn. od Trzech Kopców, na pn. zach. od Szczyrku |
| Wysokość |
ok. 935 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Wapienica, Jezioro Wapienickie |
| Miejsce | |
| Wysokość |
ok. 478 m n.p.m.[1] |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Bierze początek na północny zachód od zachodnich zabudowań miasta Szczyrk, na północ od Trzech Kopców, na wysokości ok. 935 m n.p.m. Na całej długości płynie południkowo w kierunku północnym. Uchodzi do Jeziora Wapienickiego, na obszarze Wapienicy – dzielnicy Bielska-Białej, na wysokości ok. 580 m n.p.m.[3]. Zlewnia zajmuje obszar ok. 6,16 km²[5].
Nad potokiem położony jest rezerwat przyrody Stok Szyndzielni, utworzony w 1953 roku na powierzchni 54,96 ha, powołany w celu ochrony zbiorowisk leśnych[8]. Dolina cieku cechuje się stromymi stokami, pokrytymi rumoszem skalnym, porośniętymi jaworzyną z miesiącznicą trwałą oraz acydofilną zachodniokarpacką świerczyną górnoreglową w górnej ich części[9].
W zlewni potoku stwierdzono obecność puchacza zwyczajnego (Bubo bubo), puszczyka uralskiego (Strix uralensis), puszczyka zwyczajnego (Strix aluco) i uszatki zwyczajnej (Asio otus)[10].
Właściwy w sprawach gospodarowania wodami jest Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gliwicach[5].
Uwagi edytuj
- ↑ Mapy rastrowe dostępne w Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej podają nazwę Jezioro Wielka Łąka.
Przypisy edytuj
- ↑ Barbara na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-02-11].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 5, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ a b Geoportal Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2016-04-02].
- ↑ Barbara na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-02-11].
- ↑ a b c d Geoportal Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2016-04-02].
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1.
- ↑ Centralna Baza Danych Geologicznych. Wojskowe Centrum Geograficzne. [dostęp 2016-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-07)]. (pol.).
- ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa z dnia 5 listopada 1953 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody.. Internetowy System Aktów Prawnych. [dostęp 2016-04-02]. (pol.). M.P. z 1953 r. nr 107, poz. 1438
- ↑ Mirosław Barański: Beskid Śląski: przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2007. ISBN 978-83-89188-71-7.
- ↑ Jadwiga Jagiełko, Mirosław Wiśniewski. Liczebność i rozmieszczenie sów Strigiformes na powierzchni próbnej „Błatnia” w Beskidzie Śląskim w latach 2007–2012. „Ptaki Śląska”. 19, s. 49-57, 2012. Górnośląskie Koło Ornitologiczne. ISSN 0860-3022. (pol.).