Bojanowo

miasto w województwie wielkopolskim

Bojanowomiasto w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie rawickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Bojanowo.

Bojanowo
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Rynek w Bojanowie
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

rawicki

Gmina

Bojanowo

Prawa miejskie

16 kwietnia 1638

Burmistrz

Maciej Dubiel

Powierzchnia

2,34 km²

Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności
• gęstość


2948[1]
1259,8 os./km²

Strefa numeracyjna

+48 65

Kod pocztowy

63-940

Tablice rejestracyjne

PRA

Położenie na mapie gminy Bojanowo
Mapa konturowa gminy Bojanowo, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Bojanowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Bojanowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Bojanowo”
Położenie na mapie powiatu rawickiego
Mapa konturowa powiatu rawickiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Bojanowo”
Ziemia51°42′26″N 16°44′58″E/51,707222 16,749444
TERC (TERYT)

3022014

SIMC

0954308

Urząd miejski
Rynek 12
63-940 Bojanowo
Strona internetowa
BIP

Pierwsza lokacja miejska w 1585 roku nie została zrealizowana, druga lokacja miejska w 1638 roku[2]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa leszczyńskiego.

Szkoła Rolnicza

Według danych z 31 grudnia 2009 miasto liczyło 2960 mieszkańców[3].

Historia edytuj

 
Browar w Bojanowie

Miasto zostało założone w 1638 r. przez protestanckiego szlachcica, Stefana Bojanowskiego, obok należącej do niego wsi Gołaszyn. Akt lokacyjny nadał król Polski, Władysław IV Waza. Bojanowo, jak wiele innych wielkopolskich lokacji miejskich z tego okresu, zostało zasiedlone przez śląskich protestantów, uchodzących przed prześladowaniami ze strony katolickiej administracji austriackiej. Sprzyjało temu również położenie miasta zaledwie 2 km na północ od granicy śląsko-wielkopolskiej. W 1641 roku w Nowym Bojanowie założono zbór luterański, stanowiący kontynuację przekazanego wyrokiem trybunału w 1633 r. katolikom zboru w Gołaszynie. Centrum polskiego luteranizmu, istniało tu gimnazjum luterańskie dla młodzieży szlacheckiej, odbywały się generalne synody luterańskie[4]. W 1663 r. syn Stefana, Bogusław Bojanowski, lokował obok Bojanowa drugie, bliźniacze miasto, nazwane od imienia założyciela Bogusławowem[5].

Mieszkańcy zajmowali się rzemiosłem, w tym głównie sukiennictwem – miasto stało się drugim, po Rawiczu, ośrodkiem sukiennictwa w Wielkopolsce. Ksiądz Franciszek Siarczyński (1758-1829) w swym wydanym w latach 1782–1783, trzytomowym „Dykcyonarzyku geograficznym” pisał: „BOIANOWO, m[iasto] Pol[skie] w Woi[wództwie] Poznańskim. Osiadłe wielu sukiennikami”. 23 stycznia 1793 r. w wyniku II rozbioru Polski Bojanowo przeszło pod zabór pruski, a wprowadzenie ceł na sukno eksportowane do Rosji spowodowało upadek rzemiosła sukienniczego. Do dalszego upadku miasta przyczynił się największy w historii miasta pożar, który wybuchł 12 sierpnia 1857 r.[5]

W okresie międzywojennym stacjonował w miejscowości komisariat Straży Granicznej i placówka II linii SG „Bojanowo”[6]. Od 1939 roku istniał tu niemiecki obóz pracy w Bojanowie[7]. Sięgające końca XVII w. tradycje piwowarstwa kontynuuje do dziś bojanowski browar.

Demografia edytuj

  • Piramida wieku mieszkańców Bojanowa w 2014 roku[1].

 

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Bojanowo w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 20–21.
  3. Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2009 r.), Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2010, s. 105, ISSN 1734-6118 [dostęp 2010-07-16] [zarchiwizowane z adresu 2010-09-22].
  4. Henryk Merczyng, Zbory i senatorowie protestanccy w dawnej Rzeczypospolitej, Warszawa 1904, s. 22–23.
  5. a b Według strony Gminy Bojanowo [1].
  6. Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. T. II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 22. ISBN 83-87424-77-3.
  7. Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939-1945. Informator encyklopedyczny., Warszawa 1979, s. 113.

Linki zewnętrzne edytuj