Długopole Górne
Długopole Górne[3] (niem. Oberlangenau[4]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Międzylesie.
| Artykuł | 50°13′27″N 16°38′32″E |
| - błąd | 39 m |
| WD | 50°14'N, 16°39'E |
| - błąd | 2324 m |
| Odległość | 1225 m |
| ||||
| ||||
 Dwór empirowy w Długopolu Górnym | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | kłodzki | |||
| Gmina | Międzylesie | |||
| Wysokość | 360–390[1] m n.p.m. | |||
| Liczba ludności (III 2011) | 762[2] | |||
| Strefa numeracyjna | 74 | |||
| Kod pocztowy | 57-520 | |||
| Tablice rejestracyjne | DKL | |||
| SIMC | 0853688 | |||
Położenie na mapie gminy Międzylesie   Długopole Górne | ||||
Położenie na mapie Polski  Długopole Górne | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Długopole Górne | ||||
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  Długopole Górne | ||||
 50°13′27″N 16°38′32″E/50,224167 16,642222
| ||||
PołożenieEdytuj
Długopole Górne to luźno zabudowana wieś łańcuchowa o długości około 3 km, leżąca nad Nysą Kłodzką, w Obniżeniu Bystrzycy Kłodzkiej, pomiędzy Długopolem-Zdrój na północy i Domaszkowem na południu, na wysokości około 360–390 m n.p.m.[1]
Podział administracyjnyEdytuj
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
HistoriaEdytuj
Osadnictwo w rejonie Długopola Górnego sięga przełomu X i XI wieku o czym świadczy istniejące tu do dzisiaj grodzisko[5]. Jest to jedyne znane grodzisko wczesnośredniowieczne w Kotlinie Kłodzkiej[6]. We wczesnym średniowieczu istniała tu parafia, jedna z najstarszych na ziemi kłodzkiej[5]. Jako oddzielna wieś Długopole Górne było wzmiankowane po raz pierwszy w roku 1346 w związku z przekazaniem tutejszego sołectwa Glubosom z Zamku Szczerba[5]. Położenie wsi przy głównym szlaku handlowym zaowocowało jej szybkim rozwojem[5]. W 1840 roku w miejscowości było 119 budynków, w tym: kościół, szkoła katolicka, 2 młyny wodne, olejarnia, tartak, bielnik i 32 warsztaty tkackie[1].
ZabytkiEdytuj
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są obiekty[7]:
- kościół parafialny pw. śś. Piotra i Pawła z 1595 roku, przebudowany w stylu barokowym w XVIII w.[5], wzmiankowany w 1355, nowy wzniesiony ok. XV w., obecna świątynia powstała na jego miejscu. Gotycka wieża z renesansowym hełmem, chrzcielnica z 1600, barokowy ołtarz główny i rzeźby m.in. św. Jana Nepomucena z XVIII w.
- kaplica cmentarna przy kościele, z XVIII wieku[8],
- dwór empirowy, dom nr 70, z XIX w.,
- dwór barokowy, dom nr 165, z pierwszej połowy XVIII w., przebudowany na początku XIX wieku,
- chałupa, nr 41, z początku XIX w.
Inne zabytki[1]:
- szkoła z 1882 roku, przebudowana w drugiej połowie XIX w.,
- liczne domy mieszkalne i gospodarcze z XIX i XX w.,
- grodzisko z X–XII w.
Osoby związane z Długopolem GórnymEdytuj
- Paul Hoecker – niemiecki malarz, mieszkał w Długopolu Górnym od 1901 roku aż do śmierci w 1910 roku[1].
GaleriaEdytuj
Kościół śś. Piotra i Pawła
Remiza OSP
Kamieniołom piaskowca
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: I-BiS, 1993, s. 98-103. ISBN 83-85773-06-1.
- ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262)
- ↑ M. Choroś, Ł. Jarczak, Słownik nazw miejscowych Dolnego Śląska, Opole 1995, s. 33.
- ↑ a b c d e Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 314, 315. ISBN 978-83-89188-95-3.
- ↑ zgrit.uni.wroc.pl: Turystyka kulturowa na Dolnym Śląsku – wybrane aspekty. Tom II. [dostęp 26 października 2014]., str. 29
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 76. [dostęp 5 sierpnia 2012].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas: Dolny Śląsk – przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977 s. 147
BibliografiaEdytuj
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: I-BiS, 1994, ISBN 83-85773-06-1
- Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak, Iwona Chomiak, Ziemia Kłodzka, Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, ISBN 978-83-89188-95-3, OCLC 751422625.