Dawid Dragunski

radziecki generał-pułkownik wojsk pancernych

Dawid Abramowicz Dragunski (ros. Дави́д Абра́мович Драгу́нский; ur. 2 lutego?/15 lutego 1910 w Swiatsku w rejonie nowozybkowskim, zm. 12 października 1992 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy i polityk, generał pułkownik wojsk pancernych, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Dawid Dragunski
Дави́д Абра́мович Драгунский
Ilustracja
generał pułkownik wojsk pancernych generał pułkownik wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1910
rejon nowozybkowski

Data i miejsce śmierci

12 października 1992
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1933–1974

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

32 Dywizja Strzelecka,
242 Dywizja Strzelecka,
3 Korpus Zmechanizowany

Główne wojny i bitwy

walki nad jeziorem Chasan;
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Przyjaźni Narodów Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Order 9 września 1944, I klasy (Bułgaria)

Życiorys

edytuj

Urodzony w rodzinie żydowskiego krawca-chałupnika. Skończył szkołę w Nowozybkowie, pracował w Moskwie m.in. jako kopacz i ślusarz, w 1931 został skierowany do wsi Achmatowo w obwodzie kalinińskim (twerskim) dla przeprowadzania kolektywizacji, był przewodniczącym rady wiejskiej i instruktorem rejonowego komitetu partii komunistycznej. Od 1931 należał do Partii.

Od lutego 1933 służył w Armii Czerwonej, w 1936 skończył szkołę wojskową w Saratowie i został dowódcą plutonu czołgów 32 samodzielnego batalionu czołgów w 32 Dywizji Strzeleckiej Dalekowschodniej Armii Czerwonego Sztandaru[potrzebny przypis]. W 1938 jako dowódca kompanii czołgów brał udział w bitwie nad jeziorem Chasan, w styczniu 1939 został słuchaczem Akademii Wojskowej im. Frunzego.

W czerwcu 1941 odbywał praktyki w składzie 2 Dywizji w Osowcu, gdzie zastał go atak Niemiec na ZSRR. W lipcu 1941 wrócił do Moskwy i został skierowany na Front Zachodni jako dowódca batalionu czołgów w 242 Dywizji Strzeleckiej, we wrześniu 1941 brał udział w bitwie pod Smoleńskiem i został szefem wydziału operacyjnego sztabu 242 Dywizji Strzeleckiej. Od listopada 1941 do kwietnia 1942 był słuchaczem Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa po czym został oddany do dyspozycji marszałka Budionnego, od czerwca 1942 był zastępcą szefa Zarządu Operacyjnego Kierunku Północno-Kaukaskiego, a od lipca 1942 szefem Wydziału Wywiadowczego Sztabu Zarządu Pancernego Czarnomorskiej Grupy Wojsk Frontu Zakaukaskiego.

W październiku 1942 został szefem wywiadu 3 Korpusu Zmechanizowanego w składzie Frontu Kalinińskiego, w listopadzie 1942 szefem sztabu 1 Brygady Zmechanizowanej tego korpusu, na tym stanowisku latem 1943 brał udział w bitwie pod Kurskiem, 11 sierpnia 1943 został ranny. Od 21 października 1943 w stopniu podpułkownika był dowódcą 55 Gwardyjskiej Brygady Pancernej w składzie 7 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego, 3 Gwardyjskiej Armii Pancernej i 1 Frontu Ukraińskiego, 6 listopada 1943 brał udział w zajmowaniu Kijowa i Prawobrzeżnej Ukrainy, 9 grudnia 1943 został ciężko ranny i przez następne pół roku przebywał na leczeniu. Po powrocie na front w lipcu 1944 uczestniczył w wyzwalaniu Gródka Jagiellońskiego i Lwowa i w operacji lwowsko-sandomierskiej, następnie w walkach nad Wisłą. W 1945 brał udział w bitwie o Berlin i walkach o Pragę, 24 czerwca 1945 uczestniczył w Paradzie Zwycięstwa na Placu Czerwonym.

W 1949 ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa. W latach 1950–1957 dowodził kolejno 5 Gwardyjską Dywizją Pancerną i 75 Gwardyjską Dywizją Zmechanizowaną na Zabajkalu, był I zastępcą dowódcy armii i dowódcą 7 Gwardyjskiej Armii, później (1960-1965) I zastępcą dowódcy wojsk Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1969–85 był szefem wyższych oficerskich kursów „Wystrieł”, od października 1985 do listopada 1987 wojskowym konsultantem Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. Od 9 kwietnia 1971 do 23 lutego 1986 był członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej KPZR, a od 1983 do rozwiązania przewodniczącym Antysyjonistycznego Komitetu Społeczności Radzieckiej. W 1975 otrzymał honorowe obywatelstwo Nowozybkowa.

Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. Jego imieniem nazwano ulicę w Sołniecznogorsku.

Awanse

edytuj

Odznaczenia

edytuj

I inne.

Bibliografia

edytuj