Dolina Huczkaleśny rezerwat przyrody w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Kołczygłowy, na obszarze Wysoczyzny Polanowskiej[a]. Ze względu na główny przedmiot ochrony jest rezerwatem fitocenotycznym, podtypu zbiorowisk leśnych; ze względu na typ ekosystemu – leśnym i borowym, podtypu lasów nizinnych. Zajmuje powierzchnię 11,95 ha[1].

Dolina Huczka
rezerwat leśny
Typ

fitocenotyczny

Podtyp

zbiorowisk leśnych

Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Położenie

gmina Kołczygłowy

Mezoregion

Wysoczyzna Polanowska

Data utworzenia

10 listopada 2007

Akt prawny

Rozporządzenie Nr 27/07 Wojewody Pomorskiego z dnia 10 października 2007 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody „Dolina Huczka”

Powierzchnia

11,95 ha

Położenie na mapie gminy Kołczygłowy
Mapa konturowa gminy Kołczygłowy, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Dolina Huczka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dolina Huczka”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Dolina Huczka”
Położenie na mapie powiatu bytowskiego
Mapa konturowa powiatu bytowskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Dolina Huczka”
Ziemia54°16′55″N 17°18′56″E/54,281944 17,315556

Rezerwat powstał 10 listopada 2007, powołany Rozporządzeniem Nr 27/07 Wojewody Pomorskiego z dnia 10 października 2007 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody „Dolina Huczka”[1]. Celem ochrony są przede wszystkim erozyjne formy terenu i procesy je kształtujące: prawobrzeżne zbocze doliny Słupi w jej środkowym biegu, z licznymi dolinkami erozyjnymi, z których największa wytworzyła się wzdłuż prawostronnego dopływu rzeki – strumienia Huczka, oraz niszami źródliskowymi. Oprócz tego, w rezerwacie chroni się charakterystyczne biocenozy leśne – kwaśne i żyzne buczyny, grądy, lasy łęgowe – oraz źródliskowe, wraz z chronionymi gatunkami roślin i zwierząt. Do zadań rezerwatu należy także zabezpieczenie stanowiska archeologicznego – pozostałości osady kultury łużyckiej datowej na 650–400 lat p.n.e.[1][2]

Wśród flory zaobserwowano gatunki objęte ochroną częściową[3]: wawrzynka wilczełyko, gnieźnika leśnego, turówkę leśną. Oprócz nich stwierdzono obecność: skrzypu olbrzymiego, bluszczu pospolitego, paprotki zwyczajnej, konwalii majowej, marzanki wonnej, przylaszczki pospolitej, gwiazdnicy gajowej, psianki słodkogórz, czartawy drobnej, rzeżuchy gorzkiej, śledziennicy skrętolistnej, jaskra kosmatego, pokrzywy zwyczajnej, mięty nadwodnej i podagrycznika pospolitego. Drzewostan tworzą przede wszystkim olsza czarna, brzoza brodawkowata, rzadziej także jesion wyniosły. W podszycie pojawiają się również czeremcha zwyczajna, jarząb pospolity, porzeczka czarna, kalina koralowa i kruszyna pospolita[2].

Rezerwat położony jest w granicach Parku Krajobrazowego „Dolina Słupi”, obszaru specjalnej ochrony ptaków „Dolina Słupi” i projektowanego specjalnego obszaru ochrony siedlisk „Dolina rzeki Słupi”[4]. Zgodnie z ewidencją gruntów znajduje się w obrębie Gałąźnia Mała. W skład rezerwatu wchodzą tereny „Lasów Państwowych” – w obszarze Nadleśnictw Bytów (6,71 ha) i Leśny Dwór (3,60 ha), oraz odcinki rzeki Słupi (1,47 ha) i strumienia Huczka (0,17 ha). Nadzór sprawuje Wojewódzki Konserwator Przyrody[1]. Rezerwat jest jednym z dwóch na terenie Nadleśnictwa Leśny Dwór[5] i jednym z dziesięciu na terenie Nadleśnictwa Bytów[6].

Turystyka edytuj

W północnej części rezerwatu wyznaczono szlak dla ruchu pieszego – stanowi on część ścieżki przyrodniczej „Gałąźnia Mała”[7][8]. Ponadto płynący przez teren rezerwatu odcinek Słupi jest udostępniony dla ruchu kajakowego[7].

Uwagi edytuj

  1. Weryfikacji położenia fizycznogeograficznego dokonano przy pomocy usługi WMS Regiony fizyczno-geograficzne Polski na podstawie opracowania Jerzego Kondrackiego z 2002 r. „Geografia regionalna Polski” Centralnego Banku Danych Geologicznych i danych geoprzestrzennych dotyczących form ochrony przyrody Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska.

Przypisy edytuj

  1. a b c d Rozporządzenie Nr 27/2007 Wojewody Pomorskiego z dnia 10 października 2007 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody „Dolina Huczka”. (Dz. Urz. Województwa Pomorskiego z 2007 r. nr 147, poz. 2782)
  2. a b Zbigniew Sobisz, Mariola Truchan, Jakub Kazimierski. Fitocenozy ze skrzypem olbrzymim (Equisetum telmateia EHRH.) wybranych biotopów w Parku Krajobrazowym „Dolina Słupi” (Pomorze Zachodnie). „Słupskie Prace Biologiczne”, 2005. Wydawnictwo Naukowe Akademii Pomorskiej. ISSN 1734-0926. (pol.). 
  3. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin. (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409)
  4. Rezerwat „Dolina Huczka”. Park Krajobrazowy „Dolina Słupi”. [dostęp 2017-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-03)]. (pol.).
  5. Kamil Kolosz: Rezerwaty przyrody. Nadleśnictwo Leśny Dwór. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  6. Marek Skierka: Rezerwaty przyrody. Nadleśnictwo Bytów. [dostęp 2017-08-05]. (pol.).
  7. a b Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Gdańsku z dnia 10 stycznia 2017 r. w sprawie wyznaczenia szlaku udostępnionego dla ruchu pieszego i kajakowego w rezerwacie przyrody „Dolina Huczka”. [dostęp 2019-06-07].
  8. Ścieżka przyrodnicza "Gałąźnia Mała". [w:] Park Krajobrazowy Dolina Słupi [on-line]. Pomorski Zespół Parków Krajobrazowych. [dostęp 2019-06-07].