Edward Kasprzycki
Edward Feliks Kasprzycki (ur. 4 września 1894[a] w Białej Niżnej, powiat grybowski, zm. 15 lutego 1969 w Chrzanowie) – żołnierz Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
| |
 starszy szeregowy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 września 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 lutego 1969 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1917 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
kierowca |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Syn Karola (dróżnika) i Sydonii z domu Dąbrowskiej. W 1907 roku ukończył 4-klasową szkołę powszechną w Tarnowie, następnie 2-letnią szkołę przemysłową, po czym praktykował w zawodach ślusarza i kowala, zostając w roku 1912 czeladnikiem. Od października 1913 roku należał do Związku Strzeleckiego w Tarnowie, a w dniu 20 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Początkowo otrzymał przydział do 16 kompanii IV batalionu 2 pułku piechoty, następnie służył w 1 kompanii I batalionu 6 pułku piechoty i w 12 kompanii III batalionu 4 pułku piechoty[1]. Odznaczył się w trakcie kampanii na Polesiu Wołyńskim, kiedy to w dniu 2 października 1915 roku zgłosił się na ochotnika i jako goniec 1 kompanii 6 pułku piechoty w trakcie walk pod Podczerewicami dostarczył, pod huraganowym ogniem wroga, rozkazy i meldunki do sztabu I batalionu tegoż pułku[b]. Za wykazane wówczas męstwo szeregowy Edward Kasprzycki odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2][c]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.12190.VM z 17 maja 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z dnia 11 stycznia 1923 roku)[3][d].
Został ciężko ranny w dniu 24 października 1915 roku w rejonie dworu Kopny, kiedy to na ochotnika wziął udział w patrolu. Pocisk nieprzyjaciela zdruzgotał mu wówczas łokieć, w wyniku czego pozostał już inwalidą. Skierowany został wówczas na leczenie, w ramach którego przebywał w szpitalu w Pieszczanach oraz w Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku. W dniu 16 kwietnia 1917 r. stanął w Krakowie przed komisją lekarską[e], która uznała go za niezdolnego do służby wojskowej. Z szeregów legionowych został zwolniony w dniu 10 maja tegoż roku[1][4].
W dwudziestoleciu międzywojennym pracował jako kierowca, ślusarz i magazynier w PKP[f]. Podczas niemieckiej okupacji zarobkował jako ślusarz w lokomotywowniach w Szczakowej i Trzebini. Od roku 1945 pracował jako kierownik magazynu w Trzebini. Na emeryturę przeszedł w 1958 roku. Zmarł w Chrzanowie i spoczął na tamtejszym cmentarzu parafialnym (sektor 30-15-5)[g].
Za pracę w dziele odzyskania niepodległości Edward Kasprzycki został, na mocy zarządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 17 września 1932 roku, odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żoną Edwarda Kasprzyckiego była Janina z domu Grzybowska (ur. 24 grudnia 1901, zm. 7 stycznia 1992), z którą miał synów: Zbigniewa (ur. 24 lipca 1923), Czesława (ur. 27 marca 1925) i Zdzisława (ur. 1 lipca 1928)[5][6].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6449[7]
- Krzyż Niepodległości (17 września 1932)[8]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[1]
Uwagi edytuj
- ↑ W pracy „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” pod redakcją Bogusława Polaka błędnie wskazano datę jego urodzenia jako 4 listopada 1894 roku.
- ↑ Przez dowódcę swojej kompanii oceniany był jako „krewki zawadiaka, odważny i świadomy swych zadań żołnierz” (praca „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” pod redakcją Bogusława Polaka).
- ↑ Za ten czyn uhonorowany został również austriackim Brązowym Medalem za Waleczność.
- ↑ Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari został nadany Edwardowi Kasprzyckiemu jako szeregowemu byłego 6 pułku piechoty Legionów Polskich.
- ↑ Jego ówczesnym przydziałem była 1 kompania I batalionu 6 pułku piechoty.
- ↑ W latach 30. XX w. mieszkał w Chrzanowie.
- ↑ Spoczywa w grobie razem z żoną Janiną i synem Zbigniewem.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 90.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 I 1923, s. 30.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 90-91.
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 91.
- ↑ a b Kwestionariusz [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-27].
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 39.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-06].
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 6 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929. [dostęp 2020-03-06].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Edward Feliks Kasprzycki. [dostęp 2020-03-06].