Formuła 1 Sezon 1994

Sezon 1994 Mistrzostw Świata Formuły 1
Inauguracja	27 marca
Zakończenie	13 listopada
Liczba wyścigów	16
	Mistrzowie
Kierowcy	Michael Schumacher
Konstruktorzy	Williams
Poprzedni sezon	Następny sezon
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sezon 1994 Formuły 1 – 45. sezon o Mistrzostwo Świata Formuły 1. Tytuł mistrza kierowców zdobył Michael Schumacher, natomiast mistrzostwo konstruktorów zdobyła ekipa Williams. Był to jeden z najtragiczniejszych i kontrowersyjnych sezonów w historii tego sportu.

Opis sezonu edytuj

Zmiany i regulacje techniczne edytuj

Ayrton Senna

Sezon 1994 miał stać pod znakiem dominacji zespołu Williams oraz Ayrtona Senny. Odejście z Formuły 1 ówczesnego mistrza świata, Alaina Prosta oraz przejście Brazylijczyka z nie najszybszego przecież McLarena do bezapelacyjnie najlepszego wówczas Williamsa z mocnymi i niezawodnymi silnikami Renault miało dać Sennie czwarty tytuł mistrzowski. Jednakże przed sezonem FIA w celu uatrakcyjnienia rywalizacji w Formule 1 wprowadziła pewne zmiany regulaminowe, by "najbardziej w wyścigu liczyły się umiejętności kierowcy". Nadal używano silników 3,5 l, ale zakazano stosowania ABS-u, kontroli trakcji, aktywnego zawieszenia, elektronicznego akceleratora oraz skrętnych wszystkich czterech kół. To te udogodnienia (głównie kontrola trakcji oraz aktywne zawieszenie) spowodowały, iż zespół Williamsa odnosił miażdżącą przewagę nad rywalami w sezonach 1992 oraz 1993. Tak więc trzeba było wybudować całkiem nowy bolid, FW16, który mimo swej perfekcyjnej aerodynamiki nie był udany. Dużym uniedogodnieniem był wąski kokpit. Mimo to Williams pozostał murowanym faworytem sezonu 1994.

Początek sezonu edytuj

Już przedsezonowe testy zapowiadały, że będzie to sezon, w którym nie obejdzie się bez poważniejszych wypadków. Jyrki Järvilehto złamał jeden z kręgów lędźwiowych na torze Silverstone w styczniu, a Jean Alesi złamał kark w trakcie testów w kwietniu na torze Mugello.

Sezon otwierał wyścig o Grand Prix Brazylii na torze Interlagos. Pole position zdobył idol miejscowych kibiców i zarazem główny pretendent do tytułu, Ayrton Senna. Do 21 okrążenia wyścigu prowadzący w wyścigu Senna jechał przed Michaelem Schumacherem po czym obaj kierowcy w tym samym czasie zjechali do boksów celem tankowania. Jednakże podczas postoju w boksach został on wyprzedzony przez Schumachera dzięki szybszemu pit-stopowi od Senny (pojawiły się później sugestie, iż "Schumiemu" w nielegalny sposób zwiększono przepustowość tankowania), a ścigając Niemca, popełnił błąd i wypadł z zakrętu – uszkodzony Williams nie nadawał się do dalszej jazdy. Bardzo groźnie wyglądał natomiast wypadek debiutującego Josa Verstappena z Martinem Brundlem. Na szczęście ani Holendrowi, ani Anglikowi nic poważniejszego się nie stało. Drugie miejsce w wyścigu zajął Damon Hill, a trzecie Jean Alesi.

Trzy tygodnie później przed wyścigiem o Grand Prix Pacyfiku na goszczącym pierwszy raz Formułę 1 torze TI Circuit Aida pole position ponownie wywalczył Senna. Jednakże podczas wyścigu przed pierwszym zakrętem uczestniczył on w karambolu i odpadł z wyścigu zaledwie kilkaset metrów po starcie. Ten wyścig był jednocześnie kompromitacją zespołu Williams-Renault, gdyż wyścigu również nie ukończył partner zespołowy Senny Damon Hill z powodu awarii układu przeniesienia napędu w jego samochodzie. Wyścig ponownie wygrał Schumacher, wyprzedzając Austriaka Gerharda Bergera oraz rewelacyjnego Brazylijczyka Rubensa Barrichello. Po wyścigu w samochodach Ferrari odkryto formę kontroli trakcji, ale nie ukarano zespołu.

Następny wyścig miał odbyć się 1 maja na torze Imola.

Grand Prix San Marino 1994 edytuj

Wyścig ten nie bez powodu jest zwany "czarnym weekendem". 29 kwietnia o godzinie 13:15 podczas piątkowych treningów na zakręcie Variante Bassa przy prędkości około 220 km/h Rubens Barrichello uderzył w wysoki, niebezpieczny krawężnik. Jego Jordan wzbił się w powietrze, uderzył w siatkę oddzielającą kibiców od toru, po czym przekoziołkował. Cały wypadek wyglądał przerażająco, ale na szczęście Brazylijczyk "tylko" złamał nos i stracił przytomność. Gdyby nie błyskawiczna reakcja prof. Sida Watkinsa, Barrichello prawdopodobnie połknąłby język, co mogłoby się skończyć tragedią.

Następnego dnia, podczas drugiej sesji kwalifikacyjnej, około godziny 13:20, przy prędkości ponad 300 km/h Austriak Roland Ratzenberger rozbił się swoim Simtekiem na zakręcie Villeneuve; jego głowa bezwładnie opadła w dół. Przeprowadzono błyskawiczną akcję reanimacyjną, a następnie odwieziono Ratzenbergera do szpitala w Bolonii, jednakże nie udało się Austriaka uratować. Godzinę po wypadku ogłoszono, że Roland Ratzenberger nie żyje.

Zakręt Tamburello w 1994 roku

Pomimo tak tragicznego wydarzenia zdecydowano się rozegrać wyścig, albowiem w przypadku jego odwołania administracja toru poniosłaby wielomilionowe straty. Na starcie wyścigu o godzinie 14:00 doszło do bardzo groźnie wyglądającego wypadku. Benetton Fina Jyrkiego Järvilehto zgasł. Na Fina najechał przy prędkości ponad 200 km/h Portugalczyk Pedro Lamy. Koło Lotusa Lamy'ego przeskoczyło nad płotem i raniło 9 kibiców; Portugalczyk przyznał później, że gdyby najechał na Järvilehto pod innym kątem, byłoby wielce prawdopodobne, że obaj utraciliby życie. Po tym wydarzeniu na tor wyjechał dość powolny safety car, jakim wtedy był Opel Vectra A. Jego niska prędkość właśnie była później kwestionowana, jako że jadące za nim bolidy, ze względu na niską prędkość traciły ciśnienie w oponach. Lider wyścigu Ayrton Senna podjechał wtedy do Vectry i nerwowo gestykulując zachęcał do zwiększenia prędkości. Zjechał on z powrotem do boksów na szóstym okrążeniu. Senna i Michael Schumacher oddalili się od reszty stawki. Zaledwie okrążenie później o godzinie 14:17 na szybkim zakręcie Tamburello lider wyścigu, Ayrton Senna, wjechał w bandę przy prędkości 218 km/h. Oficjalnym powodem tego wydarzenia, uznanym przez sąd, jest pęknięcie drążka kierowniczego; wymieniane są jednakże również inne, takie jak np. najechanie przez Sennę na odłamek bolidu Järvilehto, czy utrata siły dociskowej na skutek niskiego ciśnienia w oponach. Sennę przewieziono do szpitala w Bolonii, gdzie o godzinie 18:40 ogłoszono, iż Brazylijczyk nie żyje. We wraku jego samochodu odkryto austriacką flagę, którą Senna po ewentualnym zwycięstwie w wyścigu chciał wystawić na publiczny widok i przejechać z nią jedno honorowe okrążenie – na cześć Ratzenbergera. W dalszej części wyścigu Érik Comas był o krok od tragedii po tym, gdy w wyniku nieporozumienia wyjechał na tor – niewiele brakowało, a uderzyłby swoim Larroussem w helikopter medyczny. W tym samym wyścigu podczas wyjazdu z boksów Minardiemu Michelego Alboreto odpadło koło i ciężko raniło mechanika Ferrari.

Wyścig wygrał Michael Schumacher, przed Nikolą Larinim i Miką Häkkinenem. Z powodu śmierci kierowców nie dano tamtego dnia tradycyjnego szampana zwycięzcom.

Po Imoli edytuj

Wstrząśnięty światek Formuły 1 udał się na następny wyścig, do Monako, gdzie zdarzył się kolejny wypadek. W trakcie kwalifikacji do wyścigu (które wygrał Schumacher) Saubera rozbił Austriak Karl Wendlinger, który na skutek tego zderzenia zapadł w śpiączkę na dwa tygodnie. Czwarty wyścig z rzędu wygrał Michael Schumacher, który znalazł się przed Martinem Brundlem i Gerhardem Bergerem. Po tym wyścigu Niemiec pokonywał swojego najgroźniejszego rywala, Damona Hilla stosunkiem punktowym 40:7 i wydawało się, że nic nie będzie w stanie zatrzymać Niemca w drodze po tytuł.

Następnym wyścigiem w kalendarzu było rozgrywane 29 maja Grand Prix Hiszpanii na torze Circuit de Catalunya. W trakcie kwalifikacji (pole position wywalczył drugi raz z rzędu Michael Schumacher) Simteka doszczętnie rozbił włoski debiutant Andrea Montermini, który wskutek tego złamał kości stopy. Wyścig po raz pierwszy w sezonie wygrał Damon Hill. Poza tym na podium znaleźli się jeszcze Michael Schumacher oraz dość niespodziewanie Brytyjczyk Mark Blundell jeżdżący słabym wówczas Tyrrellem.

Kwalifikacje do Grand Prix Kanady również należały do Schumachera, który zdobył swoje trzecie z rzędu pole position. Wygrał on także wyścig, wyprzedzając drugiego Damona Hilla oraz trzeciego Jeana Alesiego. Mimo że w następnym wyścigu, o Grand Prix Francji, pole position wywalczył Hill, przerywając tym samym serię Schumachera, to jednakże Niemiec triumfował w wyścigu (drugi był Hill, trzeci Berger). Następnym wyścigiem w kalendarzu był wyścig o Grand Prix Wielkiej Brytanii.

Afery wokół Benettona edytuj

Osobny artykuł: Oskarżenia o oszustwa w sezonie 1994 Formuły 1.

Mika Häkkinen podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii

Podczas okrążenia rozgrzewkowego do Grand Prix Wielkiej Brytanii (pole position wywalczył Damon Hill) Schumacher mimo zakazu regulaminowego wyprzedził Damona Hilla (po wyścigu twierdził, że nie wiedział o takim przepisie). Nałożono za to na niego karę stop & go, jednakże Niemiec zignorował ją. Wskutek tego odebrano Schumacherowi drugie miejsce, więc podium wyglądało następująco: pierwszy Hill, drugi Alesi, trzeci Häkkinen.

Na półmetku sezonu Schumacher miał 66 punktów, a Hill 39.

Jednakże kara, jaką nałożono na Schumachera, polegała nie tylko na odebraniu 6 punktów, ale również na wykluczeniu Niemca z wyścigów o Grand Prix Niemiec oraz Grand Prix Węgier. Ostatecznie po złożeniu przez zespół apelacji Niemiec pojechał w tych wyścigach, ale zabroniono mu startu w Grand Prix Włoch i Grand Prix Portugalii.

Pole position przed wyścigiem o Grand Prix Niemiec wywalczył Damon Hill; Schumacher był dopiero czwarty. Ku rozpaczy miejscowych kibiców Schumacher wycofał się na dwudziestym okrążeniu z powodu awarii silnika Forda. Wyścig ten wygrał Gerhard Berger na Ferrari. Znakomicie spisali się kierowcy Ligierów – Olivier Panis był drugi, a Éric Bernard trzeci.

Jednakże wyścig w Niemczech zostanie zapamiętany głównie z powodu pożaru, jaki miał miejsce w boksach podczas tankowania Benettona Josa Verstappena. Pośrednią przyczyną było nielegalne zwiększenie przepustowości tankowania z 12 do 14 litrów na sekundę poprzez usunięcie siatkowego filtra. Benetton tłumaczył się, że przedstawiciel producenta urządzeń do tankowania, firmy Intertechnique, wyraził zgodę na usunięcie tego filtra. Zespół Larrousse potwierdził tę wersję wydarzeń (jednakże należy pamiętać, że team ten kupował w owym czasie od Benettona skrzynie biegów). Ponadto zarzucono zespołowi, iż stosował on zakazany przez regulamin system "launch control", pozwalający na optymalny, zautomatyzowany start poprzez wykorzystanie pełnej możliwości układu napędowego. Po badaniu dokonanym przez specjalistyczną firmę, LDRA, okazało się, iż w oprogramowaniu ukryto instrukcje umożliwiające samoczynne sterowanie sprzęgłem, obrotami silnika i skrzynią biegów. Benetton oświadczył, iż nigdy z tych instrukcji nie korzystano ponieważ ukryto je przed kierowcami tak, by ci z nich nie korzystali, a usunięcie ich jest zbyt kosztowne i może negatywnie wpłynąć na inne systemy. LDRA ustaliła, w jaki sposób aktywowało się system: albo przez wywołanie menu programów, zjechanie na sam dół (poniżej ostatniej opcji), najechanie kursorem na – wydawałoby się – puste miejsce, i wciśnięcie odpowiedniego klawisza, albo z pozycji kierowcy za pomocą sekwencji komend wprowadzanych za pomocą pedałów i dźwigienek biegów. Mimo tych ustaleń ostatecznie postanowiono nie karać zespołu.

Następnym krajem, jaki gościł wyścigi Formuły 1 w sezonie 1994, były Węgry. Pole position do wyścigu o Grand Prix Węgier wywalczył Michael Schumacher, który wygrał ten wyścig. Drugi do mety dojechał Damon Hill, a trzeci Jos Verstappen, który na ostatnim okrążeniu wyprzedził, mającego problemy ze swoim McLarenem, Martina Brundle'a.

Podczas deszczowych kwalifikacji do Grand Prix Belgii pierwsze pole startowe wywalczył zupełnie nieoczekiwanie Rubens Barrichello na Jordanie. Wyścig wygrał Schumacher, ale badanie techniczne przeprowadzone po wyścigu wykazało, że wymagana regulaminem deska umieszczona pod podłogą bolidu nie ma odpowiedniej grubości. Ostatecznie postanowiono zdyskwalifikować Schumachera, dzięki czemu zwycięstwo przy "zielonym stoliku" odniósł Damon Hill (drugie miejsce zdobył Häkkinen, trzecie – Verstappen).

Końcówka sezonu edytuj

Gerhard Berger i Jean Alesi

Chcąc marzyć o tytule mistrza świata, Hill musiał wykorzystać szansę, jaką był fakt, iż miejsce Schumachera w zespole na dwa wyścigi zajął Jyrki Järvilehto. Dwa pierwsze miejsca startowe do wyścigu o Grand Prix Włoch, ku ogromnej uciesze włoskich tifosi, zajęli kierowcy Ferrari – Jean Alesi i Gerhard Berger. Wyścig jednakże wygrał Hill, wyprzedzając Bergera i Häkkinena. W kolejnym wyścigu (o Grand Prix Portugalii) pole position zdobył również kierowca Ferrari – Berger, jednakże podwójne zwycięstwo odniósł zespół Williamsa – triumfował Damon Hill przed Davidem Coulthardem i Miką Häkkinenem. W klasyfikacji ogólnej przewaga Schumachera "stopniała" do jednego punktu.

Gdy Schumacher wrócił za kierownicę bolidu po odbyciu kary, wygrał wyścig o Grand Prix Europy, rozgrywane na torze Circuito Permanente de Jerez. Zdobył on także pole position. Drugie miejsce w wyścigu zajął Damon Hill, a trzecie – trzeci raz z rzędu – Mika Häkkinen.

Deszczowy wyścig o Grand Prix Japonii wygrał Damon Hill przed Michaelem Schumacherem (wywalczył pole position) oraz Jeanem Alesim.

Do ostatniego wyścig sezonu, Grand Prix Australii, Schumacher przystępował z przewagą jednego punktu nad Damonem Hillem (stosunek 92:91). Pole position do tego wyścigu wywalczył mistrz świata z 1992 roku, Brytyjczyk Nigel Mansell na Williamsie, z przewagą 0,02 sek. nad Schumacherem i 0,65 sek. nad Hillem. W trakcie wyścigu prowadzenie objął Schumacher. Na 35. okrążeniu Niemiec wyjechał na pobocze, uderzył bolidem w betonową barierę ochronną, a po powrocie na tor przyblokował próbującego go wyprzedzić Brytyjczyka tak niefortunnie, że spowodował wypadek, w wyniku którego obaj odpadli z wyścigu. Po wyścigu Niemiec upierał się, że nie spowodował kolizji celowo; FIA uwierzyła jego tłumaczeniom i zadecydowała o przyznaniu tytułu Schumacherowi, który po bardzo emocjonującym, tragicznym i kontrowersyjnym sezonie pokonał w klasyfikacji Damona Hilla o jeden punkt. Wyścig na torze w Adelajdzie wygrał Mansell.

Lista startowa edytuj

Zespół	Konstruktor	Samochód	Silnik	Opony	Nr	Kierowcy wyścigowi	Rundy	Kierowcy rezerwowi
Rothmans Williams Renault	Williams-Renault	FW16 FW16B	Renault RS6 3.0 V10	G	0	Damon Hill	1–16	David Coulthard Jean-Christophe Boullion Emmanuel Collard
					2	Ayrton Senna	1–3
						David Coulthard	5–6, 8–13
						Nigel Mansell	7, 14–16
Tyrrell Racing Organisation	Tyrrell-Yamaha	022	Yamaha OX10B 3.5 V10	G	3	Ukyō Katayama	1–16
Tyrrell Racing Organisation	Tyrrell-Yamaha	022	Yamaha OX10B 3.5 V10	G	4	Mark Blundell	1–16
Mild Seven Benetton Ford	Benetton-Ford	B194	Ford EC Zetec-R 3.5 V8	G	5	Michael Schumacher	1–11, 14–16	Jos Verstappen Allan McNish
					5	JJ Lehto	12–13
					6	Jos Verstappen	1–2, 7–14
						JJ Lehto	3–6
						Johnny Herbert	15–16
Marlboro McLaren Peugeot	McLaren-Peugeot	MP4/9	Peugeot A6 3.5 V10	G	7	Mika Häkkinen	1–9, 11–16	Philippe Alliot Yannick Dalmas
					7	Philippe Alliot	10
					8	Martin Brundle	1–16
Footwork Ford	Footwork-Ford	FA15	Ford HBE7/8 3.5 V8	G	9	Christian Fittipaldi	1–16
Footwork Ford	Footwork-Ford	FA15	Ford HBE7/8 3.5 V8	G	10	Gianni Morbidelli	1–16
Team Lotus	Lotus-Mugen-Honda	107C 109	Mugen-Honda MF-351 HC 3.5 V10 MF-351 HD 3.5 V10	G	11	Pedro Lamy	1–4	Alessandro Zanardi Massimiliano Papis Warren Hughes
						Alessandro Zanardi	5–10, 12
						Philippe Adams	11, 13
						Éric Bernard	14
						Mika Salo	15–16
					12	Johnny Herbert	1–13
					12	Alessandro Zanardi	14–16
Sasol Jordan	Jordan-Hart	194	Hart 1035 3.5 V10	G	14	Rubens Barrichello	1–16	Kelvin Burt
					15	Eddie Irvine	1, 5–16
						Aguri Suzuki	2
						Andrea de Cesaris	3–4
Tourtel Larrousse F1	Larrousse-Ford	LH94	Ford HBF7/8 3.5 V8	G	19	Olivier Beretta	1–10
						Philippe Alliot	11
						Yannick Dalmas	12–13
						Hideki Noda	14–16
					20	Érik Comas	1–15
					20	Jean-Denis Délétraz	16
Minardi Scuderia Italia	Minardi-Ford	M193B M194	Ford HBC7/8 3.5 V8	G	23	Pierluigi Martini	1–16	Luca Badoer
Minardi Scuderia Italia	Minardi-Ford	M193B M194	Ford HBC7/8 3.5 V8	G	24	Michele Alboreto	1–16	Luca Badoer
Ligier Gitanes Blondes	Ligier-Renault	JS39B	Renault RS6 3.5 V10	G	25	Éric Bernard	1–13	Franck Lagorce
						Johnny Herbert	14
						Franck Lagorce	15–16
					26	Olivier Panis	1–16
Scuderia Ferrari	Ferrari	412T1 412T1B	Ferrari 041/1 3.0 V12 043/1 3.0 V12	G	27	Jean Alesi	1, 4–16	Nicola Larini
					27	Nicola Larini	2–3
					28	Gerhard Berger	1–16
Broker Sauber Mercedes Sauber Mercedes	Sauber-Mercedes	C13	Mercedes-Benz 2175B 3.0 V10	G	29	Karl Wendlinger	1–4	Kris Nissen
						Andrea de Cesaris	6–14
						JJ Lehto	15–16
					30	Heinz-Harald Frentzen	1–16
MTV Simtek Ford	Simtek-Ford	S941	Ford HBD6 3.5 V8	G	31	David Brabham	1–16
					32	Roland Ratzenberger	1–3
						Andrea Montermini	5
						Jean-Marc Gounon	7–13
						Domenico Schiattarella	14, 16
						Taki Inoue	15
Pacific Grand Prix	Pacific-Ilmor	PR01	Ilmor 2175A 3.5 V10	G	33	Paul Belmondo	1–16	Oliver Gavin
Pacific Grand Prix	Pacific-Ilmor	PR01	Ilmor 2175A 3.5 V10	G	34	Bertrand Gachot	1–16	Oliver Gavin
Zespół	Konstruktor	Samochód	Silnik	Opony	Nr	Kierowcy wyścigowi	Rundy	Kierowcy rezerwowi

Zmiany przed sezonem edytuj

Zmiany wśród kierowców edytuj

Ayrton Senna zastąpił w zespole Williams Alaina Prosta, który zakończył karierę.
Mark Blundell zastąpił Andreę de Cesarisa w zespole Tyrrell Racing.
Mistrz Niemieckiej Formuły 3 z 1993 roku, Jos Verstappen zastąpił w zespole Benetton Riccardo Patrese, który zakończył karierę.
Martin Brundle zastąpił Ayrtona Sennę w McLarenie.
Zespół Footwork nie przedłużył kontraktu z Derekiem Warwickiem i Agurim Suzukim. Nowymi kierowcami teamu zostali Christian Fittipaldi i Gianni Morbidelli.
Olivier Beretta zastąpił Toshio Suzukiego w zespole Larrousse.
Michele Alboreto zastąpił Jeana-Marca Gounona w Minardi.
Ligier nie przedłużył kontraktu z Martinem Brundle i Markiem Blundellem. Nowymi kierowcami teamu zostali Francuzi: mistrz Formuły 3000 z 1993 roku, Olivier Panis i Éric Bernard.
Heinz-Harald Frentzen zastąpił JJ Lehto w Sauberze.
Zespół Simtek zadebiutował w Formule 1. Jego kierowcami zostali David Brabham i Roland Ratzenberger.
Zespół Pacific także zadebiutował w Formule 1. Jego kierowcami zostali Paul Belmondo i Bertrand Gachot.

Zmiany wśród zespołów edytuj

Williams zmienił sponsora tytularnego z firmy Canon na Rothmans.
Benetton zmienił sponsora tytularnego z firmy Camel na Mild Seven.
McLaren zamienił silniki Forda na silniki Peugeot.
Footwork zamienił silniki Forda na silniki Mugen-Honda.
Lotus zamienił silniki Mugen-Honda na silniki Forda.
Zespół Larrousse zamienił silniki Lamborghini na silniki Forda.

Zmiany w trakcie sezonu edytuj

Williams w hołdzie tragicznie zmarłemu Ayrtonowi Sennie wystawił podczas Grand Prix Monako tylko jeden samochód. Od Grand Prix Hiszpanii bolid zmarłego Brazylijczyka przejął David Coulthard, jednak podczas Grand Prix Francji, Grand Prix Europy, Grand Prix Japonii i Grand Prix Australii bolid poprowadził Nigel Mansell.
JJ Lehto zastąpił Josa Verstappena od Grand Prix San Marino do Grand Prix Kanady. W późniejszej części sezonu Fin musiał zastąpić zawieszonego na dwa wyścigi Michaela Schumachera podczas Grand Prix Włoch i Grand Prix Portugalii.
Philippe Alliot zastąpił Mikę Häkkinena podczas Grand Prix Węgier.
Alessandro Zanardi zastąpił poważnie kontuzjowanego Pedro Lamy’ego od Grand Prix Hiszpanii do Grand Prix Węgier i podczas Grand Prix Włoch. W wyścigu o Grand Prix Belgii i podczas Grand Prix Portugalii bolid z numerem 11 przejął Philippe Adams. Podczas Grand Prix Europy ten samochód poprowadził Éric Bernard. Natomiast w Japonii i Australii bolid poprowadził Mika Salo. Zanardi później zastąpił jeszcze Johnny'ego Herberta w trzech ostatnich wyścigach.
Aguri Suzuki zastąpił zawieszonego na trzy wyścigi Eddiego Irvine’a podczas Grand Prix Pacyfiku, a Andrea de Cesaris poprowadził bolid Brytyjczyka podczas Grand Prix San Marino i Grand Prix Monako.
Olivier Beretta po utracie sponsorów został zwolniony z zespołu Larrousse po Grand Prix Węgier. Podczas Grand Prix Belgii zastąpił go Philippe Alliot. W wyścigach o Grand Prix Włoch i Grand Prix Portugalii bolid z numerem 19 poprowadził Yannick Dalmas a w trzech ostatnich wyścigach samochód przejął Hideki Noda.
Jean-Denis Délétraz zastąpił Érika Comasa podczas Grand Prix Australii.
Johnny Herbert zastąpił Érica Bernarda podczas Grand Prix Europy, a w dwóch ostatnich wyścigach bolid z numerem 25 poprowadził Franck Lagorce.
Nicola Larini zastąpił poważnie kontuzjowanego Jeana Alesiego podczas Grand Prix Pacyfiku i Grand Prix San Marino.
Sauber wystawił tylko jeden samochód podczas Grand Prix Hiszpanii. Andrea de Cesaris zastąpił poważnie kontuzjowanego Karla Wendlingera od Grand Prix Kanady do Grand Prix Europy, a w dwóch ostatnich wyścigach bolid z numerem 29 przejął JJ Lehto.
Simtek w hołdzie tragicznie zmarłemu Rolandowi Ratzenbergerowi wystawił tylko jeden samochód podczas Grand Prix Monako i Grand Prix Kanady. Podczas Grand Prix Hiszpanii bolid zmarłego Austriaka przejął Andrea Montermini, ale z powodu doznanej kontuzji musiał zrezygnować z dalszej części sezonu. Od Grand Prix Francji do Grand Prix Portugalii bolid z numerem 32 poprowadził Jean-Marc Gounon, później w wyścigach o Grand Prix Europy i Grand Prix Australii bolid przejął Domenico Schiattarella, a w Japonii samochód poprowadził Taki Inoue.

Eliminacje edytuj

	Grand Prix	Tor	Data
1	Brazylii	Autódromo José Carlos Pace	27 marca	Rezultat
2	Pacyfiku	TI Circuit Aida	17 kwietnia	Rezultat
3	San Marino	Autodromo Enzo e Dino Ferrari	1 maja	Rezultat
4	Monako	Circuit de Monaco	15 maja	Rezultat
5	Hiszpanii	Circuit de Catalunya	29 maja	Rezultat
6	Kanady	Circuit Gilles Villeneuve	12 czerwca	Rezultat
7	Francji	Circuit de Nevers Magny Cours	3 lipca	Rezultat
8	Wielkiej Brytanii	Silverstone Circuit	10 lipca	Rezultat
9	Niemiec	Hockenheimring	31 lipca	Rezultat
10	Węgier	Hungaroring	14 sierpnia	Rezultat
11	Belgii	Circuit de Spa-Francorchamps	28 sierpnia	Rezultat
12	Włoch	Autodromo Nazionale di Monza	11 września	Rezultat
13	Portugalii	Autódromo do Estoril	25 września	Rezultat
14	Europy	Circuito Permanente de Jerez	16 października	Rezultat
15	Japonii	Suzuka International Racing Course	6 listopada	Rezultat
16	Australii	Adelaide Grand Prix Circuit	13 listopada	Rezultat

Zmiany w kalendarzu edytuj

Nie odbył się wyścig o Grand Prix RPA.
Odbył się nowy wyścig – Grand Prix Pacyfiku na torze TI Circuit Aida.
Wyścigi o Grand Prix Monako i Grand Prix Hiszpanii zamieniły się miejscami.
Pierwotnie 16 października miał się odbyć wyścig o Grand Prix Argentyny, jednak z powodu niedokończonej przebudowy toru Autódromo Oscar Alfredo Gálvez tego dnia odbyło się Grand Prix Europy na hiszpańskim torze Circuito Permanente de Jerez.

Wyniki edytuj

Najlepsze wyniki w Grand Prix edytuj

	Pole position		Najszybsze okrążenie		Zwycięzca
1	Ayrton Senna	Williams-Renault	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford
2	Ayrton Senna	Williams-Renault	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford
3	Ayrton Senna	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault	Michael Schumacher	Benetton-Ford
4	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford
5	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Damon Hill	Williams-Renault
6	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford
7	Damon Hill	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault	Michael Schumacher	Benetton-Ford
8	Damon Hill	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault
9	Gerhard Berger	Ferrari	David Coulthard	Williams-Renault	Gerhard Berger	Ferrari
10	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford
11	Rubens Barrichello	Jordan-Hart	Damon Hill	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault
12	Jean Alesi	Ferrari	Damon Hill	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault
13	Gerhard Berger	Ferrari	David Coulthard	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault
14	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Michael Schumacher	Benetton-Ford
15	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Damon Hill	Williams-Renault	Damon Hill	Williams-Renault
16	Nigel Mansell	Williams-Renault	Michael Schumacher	Benetton-Ford	Nigel Mansell	Williams-Renault

Klasyfikacje szczegółowe edytuj

Kierowcy edytuj

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
Czerwony	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
Różowy	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
Czarny	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
^1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1

Poz.	Kierowca	Konstruktor																	Pkt.
1	Michael Schumacher	Benetton	1	1	1	1	2	1	1	DK	NU	1	DK			1	2	NU	92
2	Damon Hill	Williams	2	NU	6	NU	1	2	2	1	8	2	1	1	1	2	1	NU	91
3	Gerhard Berger	Ferrari	NU	2	NU	3	NU	4	3	NU	1	12^†	NU	2	NU	5	NU	2	41
4	Mika Häkkinen	McLaren	NU	NU	3	NU	NU	NU	NU	3	NU		2	3	3	3	7	12^†	26
5	Jean Alesi	Ferrari	3			5	4	3	NU	2	NU	NU	NU	NU	NU	10	3	6	24
6	Rubens Barrichello	Jordan	4	3	NZ	NU	NU	7	NU	4	NU	NU	NU	4	4	12	NU	4	19
7	Martin Brundle	McLaren	NU	NU	8	2	11^†	NU	NU	NU	NU	4^†	NU	5	6	NU	NU	3	16
8	David Coulthard	Williams					NU	5		5	NU	NU	4	6^†	2				14
9	Nigel Mansell	Williams							NU							NU	4	1	13
10	Jos Verstappen	Benetton	NU	NU					NU	8	NU	3	3	NU	5	NU			10
11	Olivier Panis	Ligier	11	9	11	9	7	12	NU	12	2	6	7	10	DK	9	11	5	9
12	Mark Blundell	Tyrrell	NU	NU	9	NU	3	10^†	10	NU	NU	5	5	NU	NU	13	NU	NU	8
13	Heinz-Harald Frentzen	Sauber	NU	5	7	NW	NU	NU	4	7	NU	NU	NU	NU	NU	6	6	7	7
14	Nicola Larini	Ferrari		NU	2														6
15	Christian Fittipaldi	Footwork	NU	4	13^†	NU	NU	DK	8	9	4	14^†	NU	NU	8	17	8	8	6
16	Eddie Irvine	Jordan	NU				6	NU	NU	NU	NU	NU	13^†	NU	7	4	5	NU	6
17	Ukyō Katayama	Tyrrell	5	NU	5	NU	NU	NU	NU	6	NU	NU	NU	NU	NU	7	NU	NU	5
18	Éric Bernard	Ligier/Lotus	NU	10	12	NU	8	13	NU	13	3	10	10	7	10	18			4
19	Karl Wendlinger	Sauber	6	NU	4	INJ													4
20	Andrea de Cesaris	Jordan/Sauber			NU	4		NU	6	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU			4
21	Pierluigi Martini	Minardi	8	NU	NU	NU	5	9	5	10	NU	NU	8	NU	12	15	NU	9	4
22	Gianni Morbidelli	Footwork	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU	5	NU	6	NU	9	11	NU	NU	3
23	Érik Comas	Larrousse	9	6	NU	10	NU	NU	11^†	NU	6	8	NU	8	NU	NU	9		2
24	JJ Lehto	Benetton/Sauber			NU	7	NU	6						9	NU		NU	10	1
25	Michele Alboreto	Minardi	NU	NU	NU	6	NU	11	NU	NU	NU	7	9	NU	13	14	NU	NU	1
—	Johnny Herbert	Lotus/Ligier/Benetton	7	7	10	NU	NU	8	7	11	NU	NU	12	NU	11	8	NU	NU	0
—	Olivier Beretta	Larrousse	NU	NU	NU	8	NU	NU	NU	14	7	9							0
—	Pedro Lamy	Lotus	10	8	NU	11													0
—	Jean-Marc Gounon	Simtek							9	16	NU	NU	11	NU	15				0
—	Alessandro Zanardi	Lotus					9	15	NU	NU	NU	13		NU		16	13	NU	0
—	David Brabham	Simtek	12	NU	NU	NU	10	14	NU	15	NU	11	NU	NU	NU	NU	12	NU	0
—	Mika Salo	Lotus															10	NU	0
—	Franck Lagorce	Ligier															NU	11	0
—	Roland Ratzenberger	Simtek	NZ	11	NW														0
—	Yannick Dalmas	Larrousse												NU	14				0
—	Philippe Adams	Lotus											NU		16				0
—	Domenico Schiattarella	Simtek														19		NU	0
—	Bertrand Gachot	Pacific	NU	NZ	NU	NU	NU	NU	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	0
—	Ayrton Senna	Williams	NU	NU	NU														0
—	Hideki Noda	Larrousse														NU	NU	NU	0
—	Paul Belmondo	Pacific	NZ	NZ	NZ	NU	NU	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	0
—	Philippe Alliot	McLaren/Larrousse										NU	NU						0
—	Aguri Suzuki	Jordan		NU															0
—	Taki Inoue	Simtek															NU		0
—	Jean-Denis Délétraz	Larrousse																NU	0
—	Andrea Montermini	Simtek					NZ												0
Poz.	Kierowca	Konstruktor																	Pkt.

Konstruktorzy edytuj


Poz.	Konstruktor	Nr																	Pkt.
1	Williams-Renault	0	2	NU	6	NU	1	2	2	1	8	2	1	1	1	2	1	NU	118
1	Williams-Renault	2	NU	NU	NU		NU	5	NU	5	NU	NU	4	6^†	2	NU	4	1	118
2	Benetton-Ford	5	1	1	1	1	2	1	1	DK	NU	1	DK	9	NU	1	2	NU	103
2	Benetton-Ford	6	NU	NU	NU	7	NU	6	NU	8	NU	3	3	NU	5	NU	NU	NU	103
3	Ferrari	27	3	NU	2	5	4	3	NU	2	NU	NU	NU	NU	NU	10	3	6	71
3	Ferrari	28	NU	2	NU	3	NU	4	3	NU	1	12^†	NU	2	NU	5	NU	2	71
4	McLaren-Peugeot	7	NU	NU	3	NU	NU	NU	NU	3	NU	NU	2	3	3	3	7	12^†	42
4	McLaren-Peugeot	8	NU	NU	8	2	11^†	NU	NU	NU	NU	4^†	NU	5	6	NU	NU	3	42
5	Jordan-Hart	14	4	3	NZ	NU	NU	7	NU	4	NU	NU	NU	4	4	12	NU	4	28
5	Jordan-Hart	15	NU	NU	NU	4	6	NU	NU	NU	NU	NU	13^†	NU	7	4	5	NU	28
6	Ligier-Renault	25	NU	10	12	NU	8	13	NU	13	3	10	10	7	10	8	NU	11	13
6	Ligier-Renault	26	11	9	11	9	7	12	NU	12	2	6	7	10	DK	9	11	5	13
7	Tyrrell-Yamaha	3	5	NU	5	NU	NU	NU	NU	6	NU	NU	NU	NU	NU	7	NU	NU	13
7	Tyrrell-Yamaha	4	NU	NU	9	NU	3	10^†	10	NU	NU	5	5	NU	NU	13	NU	NU	13
8	Sauber-Mercedes	29	6	NU	4	NW		NU	6	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU	10	12
8	Sauber-Mercedes	30	NU	5	7	NW	NU	NU	4	7	NU	NU	NU	NU	NU	6	6	7	12
9	Footwork-Ford	9	NU	4	13^†	NU	NU	DK	8	9	4	14^†	NU	NU	8	17	8	8	9
9	Footwork-Ford	10	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU	5	NU	6	NU	9	11	NU	NU	9
10	Minardi-Ford	23	8	NU	NU	NU	5	9	5	10	NU	NU	8	NU	12	15	NU	9	5
10	Minardi-Ford	24	NU	NU	NU	6	NU	11	NU	NU	NU	7	9	NU	13	14	NU	NU	5
11	Larrousse-Ford	19	9	6	NU	10	NU	NU	11^†	NU	6	8	NU	8	NU	NU	9	NU	2
11	Larrousse-Ford	20	NU	NU	NU	8	NU	NU	NU	14	7	9	NU	NU	14	NU	NU	NU	2
—	Lotus-Mugen-Honda	11	10	8	NU	11	9	15	NU	NU	NU	13	NU	NU	16	16	13	NU	0
—	Lotus-Mugen-Honda	12	7	7	10	NU	NU	8	7	11	NU	NU	12	NU	11	18	10	NU	0
—	Simtek-Ford	31	12	NU	NU	NU	10	14	NU	15	NU	11	NU	NU	NU	NU	12	NU	0
—	Simtek-Ford	32	NZ	11	NW		NZ		9	16	NU	NU	11	NU	15	19	NU	NU	0
—	Pacific-Ilmor	33	NZ	NZ	NZ	NU	NU	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	0
—	Pacific-Ilmor	34	NU	NZ	NU	NU	NU	NU	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	0
Poz.	Konstruktor	Nr																	Pkt.

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

Moto Magazyn, nr 10/94 i 11/94