Franciszek Mróz (generał)

polski wojskowy

Franciszek Mróz (ur. 3 października 1902 w Witaniowie k. Lubartowa, zm. 18 maja 1988 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego, zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP, działacz komunistyczny, od 1955 zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP.

Franciszek Mróz
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

3 października 1902
Witaniów

Data śmierci

18 maja 1988

Przebieg służby
Lata służby

1943–1966

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie Wojsko Polskie

Stanowiska

zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP, szef Polskiej Misji Wojskowej w KNPN w Korei

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal im. Ludwika Waryńskiego
Grób Franciszka Mroza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

edytuj

Brak potwierdzonych danych o jakimkolwiek wykształceniu F. Mroza, jednak on sam podawał, że skończył 4 klasy szkoły powszechnej. 1 lipca 1926 wstąpił do KPP. W grudniu 1926 został aresztowany za działalność komunistyczną i w 1927 skazany na 5 lat więzienia.

Po wrześniu 1939 udał się na Kresy Wschodnie zajęte przez ZSRR i pracował w sowchozie. Skończył kursy polityczne w Moskwie i działał tam w środowisku polskich komunistów. We wrześniu 1942 ewakuowany do Kazachstanu. W maju 1943 wstąpił do armii Berlinga, skierowany do obozu w Sielcach nad Oką. 8 września 1943 w stopniu chorążego został zastępcą dowódcy 3 batalionu 2 pułku piechoty ds. polityczno-wychowawczych. Uczestnik bitwy pod Lenino. Na początku 1944 skończył kurs w Szkole Dowódców Batalionów i został dowódcą batalionu w 9 pułku piechoty. 15 marca 1944 został zastępcą dowódcy 3 pułku artylerii lekkiej ds. polityczno-wychowawczych, w której przeszedł szlak bojowy od Kowla do Wisły. 2 września 1944 został zastępcą dowódcy 1 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej ds. polityczno-wychowawczych. Brał udział w walkach koło Warszawy w styczniu 1945, następnie został zastępcą dowódcy 7 Dywizji Piechoty ds. polityczno-wychowawczych; na tym stanowisku walczył m.in. nad Nysą, pod Dreznem i Pragą.

W lipcu 1945 został zastępcą dowódcy 11 Dywizji Piechoty ds. polityczno-wychowawczych, a w lutym 1946 przeniesiony do WOP. 15 października 1946 został zastępcą szefa Departamentu WOP ds. polityczno-wychowawczych. Od marca 1951 do stycznia 1953 przeniesiony do rezerwy – pełnił wówczas funkcję I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach. Następnie został zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych. W latach 1954–1955 ukończył kurs doskonalący dla oficerów przy Akademii Politycznej im. Lenina w Moskwie, następnie 29 listopada 1955 został zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. W lipcu 1956 awansowany na generała brygady.

15 listopada 1956 został attaché wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie PRL w Sofii. 1 sierpnia 1959 przeniesiony na analogiczne stanowisko do Moskwy. Od 18 listopada 1961 szef Polskiej Misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei (do 8 lutego 1964). W sierpniu 1966 zakończył zawodową służbę wojskową, a z początkiem 1967 został przeniesiony w stan spoczynku.

25 maja 1988 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B4-9-10a)[1] odbyła się uroczystość pogrzebowa z udziałem delegacji MON z Głównym Kwatermistrzem WP – wiceministrem obrony narodowej gen. broni Włodzimierzem Oliwą. Zmarłego pożegnał w imieniu żołnierzy WP I zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego WP wiceadmirał Ludwik Dutkowski.

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. Życie Partii, styczeń – marzec 1987, str. 55

Bibliografia

edytuj
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, t. III: M–S, Toruń 2010, s. 33–35.