Wikipedia

Franciszek Rekucki (oficer)

oficer Wojska Polskiego

Franciszek Rekucki (ur. 6 czerwca 1895 w Volosca, Istria, zm. 20 marca 1972 w Krakowie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Franciszek Rekucki
Bak, Podgórski, Roch, Topór, Prezes, 1000, Róg
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1895
Volosca

Data i miejsce śmierci

20 marca 1972
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Związek Walki Zbrojnej–Armia Krajowa
Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty,
2 Pułk Ułanów,
36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej
22 Pułk Ułanów Podkarpackich,
18 Pułk Ułanów Pomorskich,
5 Pułk Strzelców Konnych
Okręg Lwów AK

Stanowiska

dowódca szwadronu
kwatermistrz pułku
dowódca okręgu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
akcja „Burza”

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki

Życiorys edytuj

Urodził się 6 czerwca 1895 roku w rodzinie Stanisława i Marii z Kernów. Początkowo, w latach 1906–1908, uczęszczał do gimnazjum w Krakowie. W 1914 roku został absolwentem VII Gimnazjum we Lwowie i zdał egzamin dojrzałości. Od 1912 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. 16 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 13. kompanii IV batalionu 3 pułku piechoty. Po dwóch miesiącach został przeniesiony do 6 szwadronu 2 pułku ułanów. Uczestniczył w kampanii karpackiej, besarabskiej, bukowińskiej i wołyńskiej. Awansował na podoficera. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 roku został internowany, a następnie wcielony do c. i k. armii. Od 27 marca do 12 września 1918 roku walczył na froncie włoskim, a następnie zdezerterował i wrócił do Królestwa Polskiego.

Od 9 listopada do 13 grudnia 1918 roku był uczniem klasy „J” Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej. Szkołę ukończył z 9. lokatą[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W grudniu wstąpił do Legii Akademickiej jako podchorąży instruktor. Został awansowany do stopnia podporucznika 1 marca 1919 roku, później do stopnia porucznika 1 kwietnia 1920 roku. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej 1919, później w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej jako dowódca plutonu, adiutant, dowódca kompanii.

5 kwietnia 1921 roku został przeniesiony do 22 pułku ułanów z jednoczesnym przeniesieniem z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów kawalerii[2]. W garnizonie Radymno, a później Brody służył przez jedenaście lat[3][4][5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 439. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[6]. 18 maja 1923 roku Prezydent RP zatwierdził go w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 398. lokatą w korpusie oficerów jazdy[7]. 27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8][9]. Był między innymi dowódcą Szwadronu Zapasowego 22 pułku ułanów w Złoczowie[10].

23 marca 1932 roku został przeniesiony do 18 pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu na stanowisko kwatermistrza[11][12]. W kwietniu 1937 roku został przeniesiony do 5 pułku strzelców konnych w Dębicy na stanowisko kwatermistrza. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku.

Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Od 1940 w Krakowie działał w Związku Walki Zbrojnej jako komendant Odcinka Podgórze i Obwodu Kraków-Miasto. Został awansowany do stopnia podpułkownika czasu wojny 11 listopada 1941. Następnie został oficerem Armii Krajowej. Pełnił funkcję zastępcy komendanta Okręgu Lwów od czerwca 1944. Był także inspektorem oddziałów partyzantów. W czasie akcji „Burza” dowódca Zgrupowania Wschód 5 DP. Od końca lipca 1944 był komendantem okręgu w ramach organizacji NIE[13]. Od września 1944 dowódca Zgrupowania Warta, działającego na obszarze rzeszowskim do połowy 1945. Po złożeniu broni przeprowadził się do Sopotu. Był organizatorem konspiracyjnego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” w Jeleniej Górze od września 1945, został szefem Okręgu Zachód WiN. Jego następcą od listopada 1945 roku był ppłk Bolesław Tomaszewski ps. „Zamojski”. W 1946 roku awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945.

Zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł 20 marca 1972. Został pochowany 24 marca 1972 na cmentarzu Rakowickim (kwatera FD-płn-9)[14].

 
Grób płka Franciszka Rekuckiego na cmentarzu Rakowickim

Dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną od 1923 była Maria Irena z Kanteckich, a drugą od 1940 była Maria ze Steckich, z którą miał syna Zbigniewa (ur. 1945) i córkę Janinę po mężu Bugajską.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 437.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 16 kwietnia 1921 roku, s. 769.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 643, 681.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 604.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 311, 346.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 173.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 26 maja 1923 roku, s. 2.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 146.
  10. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 35, 76.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 645.
  13. ↑ Franciszek Rekucki. ipn.gov.pl. [dostęp 2015-12-14].
  14. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2021-10-26].
  15. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 492.
  16. ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Rekucki_(oficer)&oldid=72918793”