Grzegorz Schetyna

polski polityk

Grzegorz Juliusz Schetyna i (ur. 18 lutego 1963 w Opolu) – polski polityk, z wykształcenia historyk. Marszałek Sejmu VI kadencji w latach 2010–2011.

Grzegorz Schetyna
Ilustracja
Grzegorz Schetyna (2019)
Pełne imię i nazwisko Grzegorz Juliusz Schetyna
Data i miejsce urodzenia 18 lutego 1963
Opole
Przewodniczący Platformy Obywatelskiej
Okres od 26 stycznia 2016
do 29 stycznia 2020
Poprzednik Ewa Kopacz (p.o.)
Następca Borys Budka
Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP
Okres od 8 lipca 2010
do 6 sierpnia 2010[1]
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Poprzednik Bogdan Borusewicz
Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres od 8 lipca 2010
do 7 listopada 2011
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Poprzednik Bronisław Komorowski
Następca Ewa Kopacz
Minister spraw zagranicznych
Okres od 22 września 2014
do 16 listopada 2015
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Poprzednik Radosław Sikorski
Następca Witold Waszczykowski
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej
Okres od 9 października 2009
do 22 lipca 2010
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Poprzednik Grzegorz Dolniak (p.o.)
Następca Tomasz Tomczykiewicz
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres od 16 listopada 2007
do 13 października 2009
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres od 16 listopada 2007
do 13 października 2009
Przynależność polityczna Platforma Obywatelska
Poprzednik Władysław Stasiak
Następca Jerzy Miller
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Grzegorz Schetyna z przewodniczącym klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej Sławomirem Neumannem w Sejmie (2016)
Marszałek Sejmu Grzegorz Schetyna odczytujący tekst przysięgi prezydenta elekta Bronisława Komorowskiego przed Zgromadzeniem Narodowym (2010)

Od 1997 poseł na Sejm RP III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji. W latach 2007–2009 wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji w pierwszym rządzie Donalda Tuska, w 2010 tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP, w latach 2014–2015 minister spraw zagranicznych w rządzie Ewy Kopacz. Jeden z założycieli i liderów Platformy Obywatelskiej, przewodniczący jej klubu parlamentarnego w latach 2009–2010, sekretarz generalny PO w latach 2001–2003 i 2004–2010, wiceprzewodniczący partii w latach 2010–2013 oraz jej przewodniczący w latach 2016–2020, współtwórca Koalicji Obywatelskiej i Koalicji Europejskiej.

ŻyciorysEdytuj

Wykształcenie i działalność polityczna do 1989Edytuj

W latach 1981–1983 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Od października 1981 działacz Niezależnego Zrzeszenia Studentów[2]. Ostatecznie w 1990 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego[3]. W okresie 1982–1986 zaprzysiężony członek Solidarności Walczącej we Wrocławiu[2]. Od 1984 członek zarządu uczelnianego NZS, od 1986 do 1989 jego przewodniczący. Od 1988 rozpracowywany przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej[4]. 16 marca 1989 był sygnatariuszem wniosku o rejestrację NZS złożonego w Wydziale Społeczno-Administracyjnym Urzędu m.st. Warszawy[2].

Działalność polityczna w latach 1989–2010Edytuj

W 1989 wszedł w skład Ogólnopolskiego Komitetu Strajkowego NZS. Kwestionował ustalenia Okrągłego Stołu, zarzucając Lechowi Wałęsie nieuwzględnienie kwestii legalności NZS[5]. W latach 1990–1991 był dyrektorem Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, a w latach 1991–1992 wicewojewodą wrocławskim. Współtworzył Radio Eska na Dolnym Śląsku (razem z Rafałem Dutkiewiczem), był także właścicielem i przewodniczącym rady nadzorczej koszykarskiego klubu Śląsk Wrocław[6].

W latach 1997–2007 sprawował mandat posła III, IV i V kadencji – początkowo z okręgów wrocławskich: nr 50 i nr 3, a od 2005 z legnickiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 został wybrany na posła VI kadencji, otrzymując 54 345 głosów.

Należał do KLD, w którym od 1992 do 1994 pełnił funkcję sekretarza generalnego, w 1994 dołączył do Unii Wolności. Od 2001 działa w PO. Pełnił (w latach 2001–2003 i 2004–2010) funkcję sekretarza generalnego tego ugrupowania, następnie był I wiceprzewodniczącym partii (od 2010 do 2013). Kierował też jej dolnośląskimi strukturami do października 2013.

Od 16 listopada 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji oraz wicepremier w pierwszym rządzie Donalda Tuska[7]. 7 października 2009 podał się do dymisji[8]. Dwa dni później wybrany został szefem klubu parlamentarnego PO. Prezydent Lech Kaczyński odwołał go ze składu Rady Ministrów i zajmowanych urzędów dnia 13 października[9].

Marszałek SejmuEdytuj

5 lipca 2010 został ogłoszony kandydatem PO na stanowisko marszałka Sejmu w miejsce Bronisława Komorowskiego, który zrezygnował z tej funkcji po wyborze na prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej[10]. 8 lipca 2010, 277 głosami za do 121 przeciw i przy 16 wstrzymujących się, został wybrany na marszałka Sejmu[11].

W związku z wyborem na to stanowisko Grzegorz Schetyna z urzędu został również osobą tymczasowo wykonującą obowiązki prezydenta RP. W ramach wykonywanych obowiązków 17 lipca 2010 wraz z prezydentem elektem Bronisławem Komorowskim gościł składających wizytę w Polsce z okazji 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem prezydent Litwy Dalię Grybauskaitė, prezydenta Rumunii Traiana Băsescu i pełniącego obowiązki prezydenta Mołdawii Mihaia Ghimpu oraz wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Brunona Plattera. 29 lipca 2010 spotkał się z przebywającą z wizytą w Polsce premier Słowacji Ivetą Radičovą. W ramach uzyskanych uprawnień podpisał dwanaście ustaw[12]. Powołał także dwóch ministrów Kancelarii Prezydenta RP – Jaromira Sokołowskiego (12 lipca na stanowisko podsekretarza stanu) i Dariusza Młotkiewicza (1 sierpnia na stanowisko sekretarza stanu)[12]. Ogółem przyznał 195 medali i odznaczeń, w tym 39 Orderów Odrodzenia Polski. Pełnienie tej funkcji zakończył 6 sierpnia 2010 z chwilą objęcia urzędu Prezydenta RP przez Bronisława Komorowskiego.

10 sierpnia 2010 wziął udział w spotkaniu prezydentów Polski i Czech na Śnieżce[13]. Pierwsze trzy wizyty zagraniczne złożył w Niemczech, na Słowacji (udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów Grupy Wyszehradzkiej) i w Chinach.

Urząd marszałka Sejmu pełnił do końca kadencji, tj. do 7 listopada 2011.

Działalność od 2011Edytuj

W wyborach parlamentarnych w 2011 po raz piąty z rzędu został wybrany na posła, otrzymując w okręgu legnickim 67 670 głosów[14]. 17 listopada 2011 powołany został na przewodniczącego sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.

22 września 2014 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Ewy Kopacz.

W wyborach parlamentarnych w 2015 otworzył listę PO w okręgu kieleckim. Otrzymał 42 376 głosów, zdobywając tym samym ponownie mandat poselski[15]. 16 listopada 2015 zakończył pełnienie funkcji ministra. W Sejmie VIII kadencji został przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych[16].

Wystartował następnie w wyborach na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej przeprowadzanych wśród członków partii. Był jedynym kandydatem po rezygnacjach ze strony Borysa Budki i Tomasza Siemoniaka. W wyniku głosowania, w którym wzięło udział około 52% uprawnionych działaczy PO, został wybrany na tę funkcję, otrzymując 91% głosów[17]. 17 listopada 2016 został szefem utworzonego przez Platformę Obywatelską gabinetu cieni[18]. W 2017 został dwukrotnie zgłoszony jako kandydat PO na premiera w ramach konstruktywnego wotum nieufności wobec rządu Beaty Szydło. Sejm odrzucił oba wnioski: pierwszy 7 kwietnia 2017[19], a drugi 7 grudnia 2017[20]. W 2018 został zgłoszony jako kandydat PO na premiera w ramach konstruktywnego wotum nieufności wobec rządu Mateusza Morawieckiego; wniosek ten odrzucono 14 grudnia 2018[21].

Podczas kampanii wyborczej przed wyborami parlamentarnymi w 2019 początkowo zapowiadano start Grzegorza Schetyny z okręgu warszawskiego, w którym listę Prawa i Sprawiedliwości otwierał Jarosław Kaczyński[22]. We wrześniu 2019 ogłosił, że kandydatem Koalicji Obywatelskiej na premiera w wyborach w tymże roku została Małgorzata Kidawa-Błońska[23], która otrzymała pierwsze miejsce na warszawskiej liście KO. Grzegorz Schetyna wystartował ostatecznie z pierwszego miejsca w okręgu wrocławskim. Uzyskał mandat poselski liczbą 66 859 głosów; był to drugi wynik w tymże okręgu[24]. W styczniu 2020 zadeklarował rezygnację z ubiegania się ponowny wybór na przewodniczącego PO, rekomendując na to stanowisko Tomasza Siemoniaka[25]. 29 stycznia 2020 zostały ogłoszone oficjalne wyniki wyborów na przewodniczącego PO; tym samym Grzegorz Schetyna został zastąpiony na tym stanowisku przez Borysa Budkę[26].

Życie prywatneEdytuj

Syn Zbigniewa i Danuty[27]. Jego rodzice w okresie okupacji działali w AK, po wojnie ojciec pracował jako nauczyciel w opolskim technikum budowlanym, matka natomiast była polonistką, pełniła również funkcję wiceprzewodniczącej zarządu koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Opolu[28][29].

W 1988 zawarł związek małżeński z Kaliną z domu Rowińską, z którą ma córkę Natalię (ur. 1990)[30][31], żonę Aleksandra Leńczuka. Zamieszkał we Wrocławiu na osiedlu Wojszyce.

Wyniki wyborczeEdytuj

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1993 Kongres Liberalno-Demokratyczny Sejm II kadencji nr 50 10 115 (2,41%) N[32]
1997 Unia Wolności Sejm III kadencji nr 50 13 013 (3,17%) T[33]
2001 KWW Platforma Obywatelska Sejm IV kadencji nr 3 4849 (1,16%) T[34]
2005 Platforma Obywatelska RP Sejm V kadencji nr 1 14 978 (5,29%) T[35]
2007 Platforma Obywatelska RP Sejm VI kadencji nr 1 54 345 (13,43%) T[36]
2011 Platforma Obywatelska RP Sejm VII kadencji nr 1 67 670 (19,66%) T[14]
2015 Platforma Obywatelska RP Sejm VIII kadencji nr 33 42 376 (9,04%) T[15]
2019 KKW Koalicja Obywatelska PO .N iPL Zieloni Sejm IX kadencji nr 3 66 859 (10,22%) T[24]

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Funkcję tę pełnił do czasu objęcia urzędu prezydenta RP przez Bronisława Komorowskiego.
  2. ↑ a b c Artur Adamski, Łukasz Sołtysik: Grzegorz Schetyna. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 25 października 2019].
  3. ↑ Polityczno-biznesowe dzieje Grzegorza Schetyny. gazeta.pl, 7 października 2009. [dostęp 8 lipca 2010].
  4. ↑ ane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 25 października 2019].
  5. ↑ Renata Grochal, Rafał Kalukin: Tuska cień. wyborcza.pl, 30 listopada 2007. [dostęp 8 lipca 2010].
  6. ↑ Schetyna: z Sobiesiakiem ratowaliśmy klub, a nie zajmowaliśmy się hazardem. newsweek.pl, 3 lutego 2010. [dostęp 17 lipca 2011].
  7. ↑ M.P. z 2007 r. nr 87, poz. 947.
  8. ↑ Odchodzą: Szejnfeld, Schetyna i Czuma. Tusk chce odwołać szefa CBA. gazeta.pl, 7 października 2009. [dostęp 6 lipca 2010].
  9. ↑ M.P. z 2009 r. nr 67, poz. 871.
  10. ↑ Schetyna rekomendowany na marszałka sejmu. wp.pl, 5 lipca 2010. [dostęp 6 lipca 2010].
  11. ↑ Schetyna nowym marszałkiem Sejmu. gazeta.pl, 8 lipca 2010. [dostęp 8 lipca 2010].
  12. ↑ a b Działania Marszałka wykonującego obowiązki Prezydenta RP Grzegorza Schetyny w okresie 8.07–6.08.2010 r.. prezydent.pl, 6 sierpnia 2010. [dostęp 5 kwietnia 2012].
  13. ↑ Biuro Prasowe Kancelarii Sejmu. sejm.gov.pl, 10 sierpnia 2010. [dostęp 10 sierpnia 2010].
  14. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 17 marca 2016].
  15. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 16 października 2019].
  16. ↑ Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 1 sierpnia 2018].
  17. ↑ Grzegorz Schetyna nowym przewodniczącym Platformy Obywatelskiej. wyborcza.pl, 26 stycznia 2016. [dostęp 26 stycznia 2016].
  18. ↑ Poznaj skład Gabinetu Cieni. gabinetcieni.org. [dostęp 18 listopada 2016].
  19. ↑ Wniosek o wotum nieufności dla rządu Beaty Szydło odrzucony. wp.pl, 7 kwietnia 2017. [dostęp 7 kwietnia 2017].
  20. ↑ Jest decyzja Sejmu w sprawie wotum nieufności dla rządu Szydło. interia.pl, 7 grudnia 2017. [dostęp 7 grudnia 2017].
  21. ↑ Artur Bartkiewicz: Sejm odrzucił wniosek o wotum nieufności dla rządu Morawieckiego. rp.pl, 14 grudnia 2018. [dostęp 15 grudnia 2018].
  22. ↑ Michał Szaflarski: Koalicja Obywatelska ogłosiła listy wyborcze. Schetyna jedynką w Warszawie, ale są też inne znane nazwiska. wyborcza.pl, 30 lipca 2019. [dostęp 15 października 2019].
  23. ↑ Małgorzata Kidawa-Błońska kandydatką Koalicji Obywatelskiej na premiera. pap.pl, 3 września 2019. [dostęp 5 września 2019].
  24. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 15 października 2019].
  25. ↑ Grzegorz Schetyna nie będzie startował w wyborach na szefa PO. Wskazał Tomasza Siemoniaka. wp.pl, 3 stycznia 2020. [dostęp 3 stycznia 2020].
  26. ↑ Oficjalne wyniki wyborów w PO. interia.pl, 29 stycznia 2020. [dostęp 29 stycznia 2020].
  27. ↑ Dane osoby z katalogu. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 24 lipca 2017].
  28. ↑ Schetyna przenosi Polskę 50 lat wstecz. wpolityce.pl, 30 czerwca 2019. [dostęp 25 października 2019].
  29. ↑ Grzegorz Schetyna pokazał zdjęcie z mamą. Wyjątkowa okazja. o2.pl, 25 lipca 2019. [dostęp 25 października 2019].
  30. ↑ Schetyna pokazał żonę. fakt.pl, 29 kwietnia 2019. [dostęp 25 października 2019].
  31. ↑ Elegancka małżonka Grzegorza Schetyny. wp.pl, 27 stycznia 2016. [dostęp 24 lipca 2017].
  32. ↑ Poland – candidate data (ang.). University of Essex. [dostęp 17 marca 2016].
  33. ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621
  34. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 17 marca 2016].
  35. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 17 marca 2016].
  36. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 17 marca 2016].

BibliografiaEdytuj

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grzegorz_Schetyna&oldid=62150618”