Wikipedia

Henryk Niezabitowski

polski wioślarz

Henryk Szczepan Niezabitowski ps. „Golarz”[1] (ur. 26 grudnia 1896 w Warszawie, zm. 26 czerwca 1976 w Radomsku) – podporucznik kawalerii rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, wioślarz, hokeista, olimpijczyk z Amsterdamu 1928.

Henryk Niezabitowski
Golarz
Ilustracja
Henryk Niezabitowski (1924)
podporucznik kawalerii podporucznik kawalerii
Pełne imię i nazwisko

Henryk Szczepan Niezabitowski

Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 1976
Radomsko

Przebieg służby
Lata służby

1918–1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Ilustracja
Henryk Niezabitowski jako członek czwórki AZS Warszawa
Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1896
Warszawa

Data śmierci

26 czerwca 1976

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy
brąz Como 1927 ósemka
Grób Henryka Niezabitowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys edytuj

Urodził się 26 grudnia 1896 w Warszawie, w rodzinie Wacława, czeladnika i Antoniny z Kaniewskich[1]. Naukę szkolną rozpoczął w 1906. W latach 1908–1918 uczęszczał do warszawskiego Gimnazjum Mariana Ryłchowskiego, w którym uzyskał maturę[2]. W 1910 wstąpił do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie” i tajnego skautingu. W 1916 został drużynowym I Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[3]. W latach 1915–1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej[4]. W 1918 zapisał się na studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej[5].

1 listopada wstąpił do Wojska Polskiego i dostał przydzielony do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. W maju 1920 został awansowany na podchorążego. Na wojnie z bolszewikami walczył w szeregach 18 pułku ułanów. 22 września 1920 odznaczył się szczególną brawurą i męstwem w boju pod Nowym Dworem[6]. W listopadzie 1920 został urlopowany z wojska. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 29 listopada 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 2 pułku ułanów w Suwałkach[8]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Piaskowej 1, a później w Rudzie Malenieckiej[1].

W 1939 roku podczas wojny obronnej 1939 walczył pod Siedlcami i w obronie Warszawy. Po kapitulacji został wzięty do niewoli niemieckiej[9]. Przebywał w obozach jenieckich Hohstein-Born-Kłomino. Był organizatorem sportowego życia obozowego. Współpracował z Zygmuntem Weissem. W 1944 roku w Oflagu II D w Gross-Born wchodził w skład komitetu organizacyjnego jenieckiej olimpiady. 15 sierpnia 1944 dokonał razem z Weissem opuszczenia flagi olimpijskiej.

Po wojnie pracował na kierowniczych stanowiskach w zarządach eksploatacji dróg publicznych w Opocznie, Końskich, Kielcach i Radomsku. Zmarł 26 czerwca 1976 w Radomsku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim[4] (kwatera 47-6-23)[10].

Kariera sportowa edytuj

Wioślarstwo

Zainteresował się sportem w okresie nauki w gimnazjum. W 1920 związał się z AZS Warszawa. W klubie uprawiał wioślarstwo i hokej na lodzie. W 1920 i w latach 1923–1925 był mistrzem Polski w czwórce ze sternikiem, a w 1920 i latach 1925–1927 w ósemce. W 1924 wystartował w akademickich mistrzostwach świata w Warszawie zdobywając złoty medal w czwórce ze sternikiem. W 1925 z Ottonem Gordziałkowskim, Lucjanem Kulejem, Władysławem Nadratowskim zwyciężył w regatach akademickich w Pawii[4]. W 1927 został akademickim mistrzem świata w ósemce. Był trzykrotnym uczestnikiem mistrzostw Europy. W 1925 na mistrzostwach Europy w Pradze był czwarty w ósemce. Rok później na mistrzostwach Europy w Lucernie był szósty w tej samej konkurencji[4]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1927 w Como zdobył brązowy medal[4]. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie zajął czwarte miejsce w ósemce. Ostatnim sukcesem wioślarstwie było wicemistrzostwo Polski w czwórce i brązowy medal w ósemce.

Hokej na lodzie

W 1922 zaczął uprawiać hokej na lodzie w AZS Warszawa. Występował na pozycji bramkarza. Na przełomie 1924/1925 wystąpił w pierwszym międzynarodowym turnieju w Szwajcarii. W 1926 został powołany do Reprezentacji Polski w hokeju na lodzie mężczyzn na mistrzostwa Europy w Davos[9]. W reprezentacji Polski rozegrał 3 mecze.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-08].
  2. ↑ W. Rylski: Absolwenci Reytana 1918. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2020-07-08].
  3. ↑ Wryk 2015 ↓, s. 445–446.
  4. ↑ a b c d e Wryk 2015 ↓, s. 447.
  5. ↑ Wryk 2015 ↓, s. 446.
  6. ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 17.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 127.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 587.
  9. ↑ a b Wryk 2015 ↓, s. 448.
  10. ↑ Cmentarz Stare Powązki: NIEZABITOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-04-22].
  11. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 417.
  12. ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 22.
  13. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 – zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-08].
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Niezabitowski&oldid=71580220”