Ignacy Hilary Ledóchowski
Ignacy Hilary Ledóchowski herbu Szaława (właśc. Ignacy Hilary Halka-Ledóchowski) (ur. 13 stycznia 1789 w Krupie k. Łucka, zm. 29 marca 1870 w Klimontowie) – hrabia[1], polski generał brygady, syn Antoniego Bartłomieja i Julii z Ostrowskich.
| |
| generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1808–1831 |
| Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Austriackiego |
| Stanowiska |
dowódca:
|
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Cesarstwo Austriackie edytuj
Po upadku insurekcji kościuszkowskiej 1794 roku wraz z rodzicami przeniósł się z Wołynia w do Galicji Zachodniej w sandomierskie (Ossolin). Studiował w Theresianum w Wiedniu oraz w Akademii Inżynieryjnej (specjalizacja artyleria). Od 1808 roku służył w armii austriackiej. Pierwszy przydział 3 pułk piechoty. Wziął udział w kampanii 1809 roku w wojnie V koalicji z napoleońską Francją. W walkach pod Ratyzboną dostał się do niewoli francuskiej. Po wymianie jeńców przydzielony do 4. pułku huzarów, skąd niezwłocznie wziął dymisję.
Księstwo Warszawskie edytuj
W 1810 roku wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu porucznika z przydziałem do I kompanii artylerii konnej. We wrześniu 1811 roku przydzielony do inżynierii do załogi Gdańska. Do artylerii powrócił tuż przed kampanią 1812 roku. W inwazji na Rosję uczestniczył w składzie X Korpusu marszałka Macdonalda. W trakcie odwrotu, 3 stycznia 1813 ciężko ranny w nogę, którą później amputowano. W czerwcu 1813 roku w trakcie obrony Gdańska odznaczony Krzyżem Legii Honorowej. Do niewoli rosyjskiej dostał się w Królewcu.
Królestwo Kongresowe edytuj
Po zwolnieniu z niewoli rosyjskiej mimo inwalidztwa przyjęty w 1815 do armii Królestwa Polskiego. Członek komisji weryfikującej oficerów kandydujących do armii. W 1819 roku otrzymał od ojca dobra ossolińskie. W 1827 został mianowany komendantem warszawskiego Arsenału. Był również członkiem loży wolnomularskiej Wolność Odzyskana[3]. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[4].
Powstanie Listopadowe edytuj
W „noc listopadową” otworzył Arsenał ludowi warszawskiemu. Następnie wyznaczony komendantem Twierdzy Modlin. Dwukrotnie odrzucił (marzec i wrzesień) rosyjską propozycję poddania twierdzy. Skapitulował w dniu 9 października 1831 roku, dopiero po przekroczeniu granicy pruskiej przez główne siły armii powstańczej. Modlin skapitulował jako przedostatni punkt oporu powstańczego.
Ostatnie lata życia edytuj
Po upadku powstania pozostał w Królestwie Kongresowym. Odmówił przyjęcia emerytury należnej mu jako byłemu pułkownikowi armii Królestwa Kongresowego. W 1833 roku po śmierci żony sprzedał dobra ossolińskie i zamieszkał w Warszawie. W 1836 asystował przy koronacji cesarza Ferdynanda I na króla Czech. Od 1839 wraz z dziećmi przez kilka lat mieszkał w Monachium, a później w Petersburgu. W 1845 roku uzyskał zatwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Rosji. W 1855 osiadł jako rezydent w klasztorze dominikanów w Klimontowie, gdzie zmarł, zaś pochowany został w kościele pw. św. Józefa w Klimontowie. Co ciekawe w trumnie złożone są wraz z ciałem dwie kule takie same jak na załączonej rycinie.
Życie osobiste edytuj
Żonaty z Ludwiką z Górskich z którą miał czworo dzieci:
- Józef Jan Boży 1822–1894
- Antoni August 1823–1885
- Anna 1824–1839
- Ludwika Apolonia Izabella 1828–1860, zamężna za Ludwikiem Morykonim.
Awanse edytuj
- porucznik – 1808 r.
- kapitan – 1810 r.
- pułkownik – 1827
- generał brygady – 1831
Przypisy edytuj
- ↑ Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 543–544.
- ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Warszawa, 1881, s. 10.
- ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 63.
- ↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830.
Bibliografia edytuj
- Klimontów miasto prywatne rodu Ossolińskich, Eugeniusz Niebelski, Klimontów 1993.
- Polski Słownik Biograficzny', Władysław Serczyk, t. 16, Wrocław – Warszawa – Kraków 1971