Józef Grzegorz Wojtarowicz

polski duchowny katolicki, biskup

Józef Grzegorz Wojtarowicz (ur. 10 marca 1791 w Szynwałdzie, zm. 31 maja 1875 w Krakowie) – duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny tarnowski w latach 1840–1850.

Józef Grzegorz Wojtarowicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1791
Szynwałd

Data i miejsce śmierci

31 maja 1875
Kraków

Miejsce pochówku

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Biskup diecezjalny tarnowski
Okres sprawowania

1840–1850

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

13 lipca 1840

Sakra biskupia

22 listopada 1840

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

22 listopada 1840

Konsekrator

Franciszek Ksawery Zachariasiewicz

Współkonsekratorzy

Jan Śnigurski

Życiorys

edytuj

Józef Wojtarowicz urodził się w Szynwałdzie 10 marca 1791. Wstąpił do seminarium lwowskiego. Po jego ukończeniu kontynuował studia wyższe w Wiedniu, gdzie w 1817 przyjął święcenia kapłańskie. Po roku studiów objął stanowisko profesora teologii moralnej w nowo powstałym przemyskim seminarium.

Był m.in. kanclerzem, inspektorem szkół, kanonikiem katedralnym, prałatem, a po śmierci biskupa Michała Korczyńskiego został wikariuszem kapitulnym diecezji przemyskiej. W 1840 został mianowany biskupem młodej (istniejącej od 1786–1805 i ponownie od 1815) diecezji tarnowskiej.

Był pierwszym Polakiem kierującym tą diecezją. Nowy biskup miał przed sobą ogromną pracę, była to przede wszystkim walka z pijaństwem wśród chłopów. Jako biskup znacznie przyczynił się do budowy nowych i odnowy starych kościołów, starał się zwiększyć aktywność kapłanów w sprawowaniu sakramentów świętych, kładł nacisk na głoszenie homilii, śpiewanie polskich pieśni kościelnych, a także na katechizację ludności, w tym dzieci i młodzieży. Biskup Wojtarowicz zakładał na terenie diecezji liczne towarzystwa trzeźwościowe zupełnie nieznane wcześniej w Tarnowie, gdzie zachęcał wiernych do abstynencji lub do ograniczenia spożywania trunków. Popierał także misje parafialne i sprowadzał do diecezji licznych kaznodziejów, przede wszystkim jezuitów, franciszkanów, bernardynów i karmelitów.

Za jego czasów notuje się także rozwój szkolnictwa wiejskiego. Rządy biskupa Wojtarowicza przypadły na czas zaborów, a także powstania w 1846 i rzezi galicyjskiej. Biskup starał się trzymać nieco na boku, choć wstawiał się o uwolnienie aresztowanych księży, można jednak stwierdzić, że do powstania ustosunkowany był pozytywnie[1][2]. Tym przede wszystkim naraził się władzom austriackim, które w 1850 skłoniły go do rezygnacji. Po opuszczeniu diecezji biskup Wojtarowicz osiadł w klasztorze oo. Cystersów w Krakowie-Mogile, a nowym biskupem tarnowskim został ks. Józef Alojzy Pukalski. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia biskup przeniósł się do kościoła św. Mikołaja, a potem do kościoła św. Floriana.

Biskup Wojtarowicz cieszył się w Krakowie szacunkiem zarówno wśród biednych, którym pomagał, jak i wśród możnych. Jego przyjacielem był prezydent Krakowa Józef Dietl. Zmarł 31 maja 1875. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[3].

Przypisy

edytuj
  1. „Biskup tarnowski Wojtarowicz na bankiet urządzony z racji cesarskich urodzin zaprosił zdrajcę Jakuba Szelę – odznaczonego przez cesarza złotym medalem honorowym i wielką wstęgą – i wraz z nim toastował na cześć «cesarsko-królewskiej apostolskiej miłości»”. [w:] „Przemyślanin”, nr 41, Artur Ceduła, 2007-11-13.
  2. Kazimierz Bańburski: Portret Jakuba Szeli. muzeum.tarnow.pl (arch.). [dostęp 2014-09-07].
  3. Kwatera IIb. Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 149. ISBN 83-08-01428-3.

Linki zewnętrzne

edytuj