Karol Broniewski (działacz muzyczny)

polski działacz muzyczny

Karol Broniewski (ur. 29 grudnia 1889, zm. 14 czerwca 1978 w Poznaniu[1]) – polski dyrygent chóralny, pedagog muzyczny, kompozytor i działacz ruchu śpiewaczego.

Karol Broniewski
Data urodzenia

29 grudnia 1889

Data i miejsce śmierci

14 czerwca 1978
Poznań

Gatunki

muzyka klasyczna

Zawód

dyrygent, pedagog, kompozytor

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi (II RP) Odznaka Honorowa Miasta Poznania

Życiorys

edytuj

Był synem Franciszka (rzemieślnika i muzyka) oraz Jadwigi z Grzybów. Urodził się jako ósme z dziewięciorga dzieci. Rodzina była biedna, dlatego od młodych lat starał się zarobkować, głównie jako organista i członek zespołów kameralnych. W 1922 zdał w Poznaniu seminaryjną maturę i rozpoczął pracę jako nauczyciel w wiejskiej szkole w Koźminie, gdzie nauczał do 1924. Potem (do 1926) był nauczycielem w Szkole Wydziałowej we Wronkach. We Wronkach prowadził też chór Lutnia i kółko muzyczne. W 1928 ukończył w Poznaniu (dojeżdżając) Konserwatorium Muzyczne. W 1932 otrzymał dyplom klasy fortepianu, ucząc się jednocześnie techniki chóralnej i teorii muzyki (m.in. w klasie prof. Władysława Raczkowskiego). W latach 1927–1939 pracował jako nauczyciel muzyki i śpiewu w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1929 do 1936 pracował też jako wykładowca w Żeńskim Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Poznaniu, dyrygując równocześnie tamtejszymi chórem i orkiestrą. W 1937 otrzymał za swą działalność Srebrny Krzyż Zasługi[1].

Po udziale w kampanii wrześniowej wrócił do Poznania, gdzie podjął początkowo pracę konduktora tramwajowego, a potem bibliotekarza w Operze[1].

Po 1945 nauczał śpiewu i muzyki Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, a także był kierownikiem Ośrodka Metodycznego Muzyki i Śpiewu przy Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu. Był też kierownikiem artystycznym I Okręgu Śpiewaczego Poznań-miasto oraz dyrygentem Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego. W 1950 został dyrektorem Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej im. Henryka Wieniawskiego. W 1957 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i złotą Honorową Odznakę miasta Poznania. W 1962, za całokształt działalności muzycznej i pedagogicznej, odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także złotą Honorową Odznaką Śpiewaczą z laurem. W 1964 przeszedł na emeryturę[1].

Specjalizował się w wykonywaniu utworów Karola Szymanowskiego, Tadeusza Kasserna, Romana Padlewskiego, Feliksa Nowowiejskiego, Tadeusza Szeligowskiego, Grzegorza Gorczyckiego, Stanisława Skrowaczewskiego, a także oratoriów i kantat Jana Sebastiana Bacha oraz Ludwiga van Beethovena[1].

Pochowany został na cmentarzu górczyńskim[1] (kwatera IPc-1-7)[2].

Rodzina

edytuj

Jego żoną była Jadwiga Blüge (nauczycielka geografii), a którą miał syna Arkadiusza (pedagoga artystycznego i koncertmistrza wiolonczeli w Operze Poznańskiej)[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Teodor Śmiełowski, biogram, w: red. Jan Hellwig, Amatorski zorganizowany ruch śpiewaczy Wielkopolski w latach 1892–1992, Wielkopolski Związek Śpiewaczy, Poznań, 1990, s. 339-340
  2. Miejsce pochówku [dostęp z dnia: 2017-06-14]