Ludwik Jurkiewicz
Ludwik Jurkiewicz (ur. 31 lipca 1887 w Kowlu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 pułkownik uzbrojenia
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku artylerii polowej |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Syn Feliksa i Stefanii z Miaskowskich. Po ukończeniu szkoły oficerskiej pełnił zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1909, w stopniu podporucznika, pełnił służbę w 3 Wschodniosyberyjskim Dywizjonie Moździerzy w Niżnieudinsku, który wchodził w skład 3 Syberyjskiego Korpusu Armijnego. W latach 1914–1917, w szeregach armii rosyjskiej, walczył na frontach I wojny światowej.
W latach 1917–1920 walczył w I Korpusie Polskim w Rosji, a następnie w Wojsku Polskim na Syberii. Od sierpnia 1918, w powołanym wówczas Dowództwie Wojsk Polskich we Wschodniej Rosji i Syberii, kierował Wydziałem V Artylerii. Od grudnia 1918 do stycznia 1920 dowodził I dywizjonem 5 pułku artylerii polowej, który wchodził w skład 5 Dywizji Strzelców Polskich. Równocześnie, od 24 grudnia 1919, był komendantem pociągu pancernego „Poznań II”, który został zdobyty w walce ze zbuntowanymi oddziałami admirała Kołczaka na stacji kolejowej Tajga. 10 stycznia 1920, po kapitulacji Wojsk Polskich, uniknął bolszewickiej niewoli i podjął próbę dotarcia z Klukwiennej do Mandżurii. 4 marca 1920 przybył do Harbinu. 15 kwietnia wypłynął z portu Dairen na pokładzie parowca „Jarosław”. 1 lipca 1920 przypłynął do Gdańska.
12 lipca 1920, w Grudziądzu, objął dowództwo dyonu syberyjskiego artylerii w składzie Brygady Syberyjskiej. 23 października 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 „w kawalerii, w grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[1]. W latach 1921–1929 dowodził 30 pułkiem artylerii polowej we Włodawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. 31 marca 1924 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W marcu 1929 został wyznaczony na stanowisko szefa 2 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia w Lublinie[3]. W styczniu 1931 został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów uzbrojenia, z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku oraz starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 1,1 lokatą[4]. W sierpniu 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[5]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[6]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała Podlaska. Posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX i był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[7].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 41 z 27 października 1920 r., poz. 978, s. 1086.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 773, 814.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 22 marca 1929 r., s. 100.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28 stycznia 1931 r., s. 8.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 3 sierpnia 1931 r., s. 227.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 23 grudnia 1931 r., s. 417.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 363, 1029.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3424 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1723).
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 2/1931, s. 81.
Bibliografia edytuj
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
- Rocznik oficerski rezerw 1934.
- Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.
- Stanisław Jaskulski, 30 Poleski Pułk Artylerii Lekkiej. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej, zeszyt 105, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1997, ISBN 83-87103-41-1.