Marek Pol
Marek Ludwik Pol (ur. 8 grudnia 1953 w Słupsku) – polski polityk, inżynier i ekonomista.
| ||
| ||
| Pełne imię i nazwisko | Marek Ludwik Pol | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 grudnia 1953 Słupsk | |
| Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury | ||
| Okres | od 19 października 2001 do 2 maja 2004 | |
| Przynależność polityczna | Unia Pracy | |
| Poprzednik | Jerzy Widzyk[1] | |
| Następca | Krzysztof Opawski[2] | |
| Przewodniczący Unii Pracy | ||
| Okres | od 28 marca 1998 do 24 kwietnia 2004 | |
| Przynależność polityczna | Unia Pracy | |
| Poprzednik | Aleksander Małachowski | |
| Następca | Izabela Jaruga-Nowacka | |
| Minister przemysłu i handlu | ||
| Okres | od 26 października 1993 do 6 marca 1995 | |
| Przynależność polityczna | Unia Pracy[3] | |
| Poprzednik | Wacław Niewiarowski | |
| Następca | Klemens Ścierski | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Przewodniczący Unii Pracy w latach 1998–2004, poseł na Sejm X (1989–1991), II (1993–1997) i IV kadencji (2001–2005), w latach 1993–1995 minister przemysłu i handlu w rządzie Waldemara Pawlaka, w latach 1995–1997 sekretarz stanu i pełnomocnik Rady Ministrów ds. reformy rządu, w latach 2001–2004 wiceprezes Rady Ministrów i minister infrastruktury w rządzie Leszka Millera.
ŻyciorysEdytuj
Ukończył w 1977 studia na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej, a w 1979 studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. W latach 1977–1993 pracował w Fabryce Samochodów Rolniczych w Poznaniu, pełniąc od 1981 funkcję wicedyrektora i doprowadzając w 1993 do prywatyzacji fabryki z udziałem koncernu Volkswagen.
W latach 1976–1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, następnie współtworzył Polską Unię Socjaldemokratyczną i Wielkopolską Unię Socjaldemokratyczną, w 1992 został jednym z założycieli Unii Pracy. Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła wybranego z ramienia PZPR na Sejm kontraktowy. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego nadzwyczajnej komisji do zajmującej się ustawami związanymi z reformą gospodarczą i wiceprzewodniczącego Komisji Przekształceń Własnościowych, w trakcie kadencji przeszedł do Poselskiego Klubu Pracy. W 1992 był ekspertem gospodarczym Polskiego Stronnictwa Ludowego podczas zakończonych niepowodzeniem negocjacji w sprawie utworzenia rządu pod kierownictwem Waldemara Pawlaka.
Ponownie zasiadał w Sejmie II kadencji w latach 1993–1997 z ramienia Unii Pracy. W 1993, mimo niewejścia UP do rządu koalicji SLD-PSL, objął funkcję ministra przemysłu i handlu w Waldemara Pawlaka (jako przedstawiciel PSL[4], zawieszając członkostwo w UP). Po dymisji tego rządu, jako sekretarz stanu i pełnomocnik Rady Ministrów, przygotował i przeprowadził reformę administracji rządowej. Wiosną 1997, po przeprowadzeniu reformy, odszedł z rządu i powrócił do działalności w Unii Pracy.
W 1997 nie uzyskał ponownie mandatu, a jego ugrupowanie nie osiągnęło progu wyborczego. W tym samym roku objął funkcję prezesa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, zajmując to stanowisko do 1998. 28 marca 1998 na VI kongresie Unii Pracy wybrano go na przewodniczącego partii. Wkrótce w imieniu UP zawarł z PSL oraz Krajową Partią Emerytów i Rencistów koalicję pod nazwą Przymierze Społeczne celem wspólnego startu w wyborach samorządowych w 1998. Lista uzyskała 89 mandatów w sejmikach województw (w tym 2 dla kandydatów UP).
Ponownie wybierano go na przewodniczącego UP na trzech kolejnych kongresach. Przed wyborami prezydenckimi w 2000 doprowadził do poparcia przez UP kandydatury Aleksandra Kwaśniewskiego. Podpisał następnie porozumienie z Sojuszem Lewicy Demokratycznej o utworzeniu na potrzeby wyborów parlamentarnych w 2001 koalicji wyborczej Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy. W wyborach tych Unia Pracy zdobyła 16 mandatów poselskich i 7 senatorskich, co pozwoliło jej stworzyć samodzielny klub parlamentarny.
Wybrano go wówczas po raz trzeci na posła z okręgu konińskiego, uzyskał 42 546 głosów. 6 października 2001 objął urząd wicepremiera i ministra infrastruktury w rządzie Leszka Millera, zajmując te stanowiska do 2 maja 2004. W 2003 doprowadził do uchwalenia tzw. specustawy drogowej, zakładającej uproszczenie procesu pozyskiwania gruntów pod budowę dróg. W 2004 doprowadził do utworzenia Krajowego Funduszu Drogowego oraz do wprowadzenia (po odrzuceniu przez Sejm projektu opłat winietowych) obligatoryjnej opłaty paliwowej, stanowiącej źródło środków krajowych na budowę i remonty dróg. Kierował negocjacjami akcesyjnymi Polski do Unii Europejskiej w kilku obszarach negocjacyjnych. Przewodniczył także negocjacjom z rządem Ukrainy w sprawie budowy rurociągu Odessa-Brody oraz negocjacjom z rządem Rosji w sprawie zmian w umowie gazowej z 1993.
W 2004 zrezygnował z ponownego kandydowania na stanowisko przewodniczącego Unii Pracy, obejmując funkcję przewodniczącego rady krajowej tej partii. W 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Socjaldemokracji Polskiej (w ramach porozumienia wyborczego). Po porażce powrócił do działalności w gospodarce. 11 marca 2017 złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego rady krajowej UP.
W 1988 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
Życie prywatneEdytuj
Żonaty, ma dwoje dzieci.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Jerzy Widzyk zajmował wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury.
- ↑ Krzysztof Opawski zajmował wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury.
- ↑ Zawieszony w prawach członka partii. W rządzie był przedstawicielem Polskiego Stronnictwa Ludowego.
- ↑ Waldemar Witkowski: Chcę, by prezerwatywy były dostępne w szkołach średnich. rp.pl, 2018-02-04.