Marian Kaufer
Marian Karol Kaufer (ur. 25 stycznia 1897 w Kamionce Strumiłowej, zm. 5 stycznia 1978 w Warszawie) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
| |
 podpułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 stycznia 1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja |
|
| Jednostki |
kompania saperów Legionów Polskich |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca |
kierownik budowy |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujSyn Romana (urzędnika) i Jadwigi z domu Klob[1]. Ukończył szkołę realną w Stanisławowie, po czym wstąpił do XXIV Drużyny Strzeleckiej (lata 1913–1914).
Od sierpnia 1914 roku służył w Legionach Polskich. Z początkiem stycznia 1915 roku przydzielony został do kompanii saperów wchodzącej w skład I Brygady Legionów Polskich, w której służył do września 1917[1]. Wyróżnił się podczas walk nad Nidą (w 1915 roku), kiedy to jako ochotnik wielokrotnie uczestniczył w patrolach i wykonywał prace saperskie pod silnym ogniem nieprzyjaciela (budował przeprawy i zakładał miny przed polskimi pozycjami). Za te czyny odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego z dnia 17 maja 1922 roku. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. armii.
W roku 1918 złożył egzamin dojrzałości w Stanisławowie. W tym czasie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w stopniu podchorążego uczestniczył, na stanowisku dowódcy plutonu, w zajmowaniu Stanisławowa i okolic. Następnie dowodził kompanią w batalionie etapowym POW. W połowie lipca 1919 roku rozpoczął naukę w warszawskiej Szkole Podoficerów Saperów - Instruktorów[a]. Po jej ukończeniu został mianowany podporucznikiem saperów z dniem 1 stycznia 1920 roku. W szeregach 1 batalionu saperów uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do rangi kapitana[1][2]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 60. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W tym okresie służył w 7 pułku saperów[3]. W roku 1923 piastował stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy XV batalionu saperów, wchodzącego w skład 8 pułku saperów (pułk ten stacjonował w Toruniu)[4] i zajmował 59. lokatę w swoim starszeństwie wśród kapitanów inżynierii i saperów[5]. Do rangi majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 13. lokatą[6][7]. W tym samym roku dowodził już XV batalionem saperów[8]. Następnie przeniesiony został do 4 pułku saperów z Sandomierza (przeformowanego w roku 1929 na 4 batalion saperów), w którym od roku 1928[9] do września 1930 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy[10]. W roku 1928 zajmował 12. lokatę wśród majorów korpusu inżynierii i saperów w swoim starszeństwie[11]. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony z 4 batalionu saperów do 1 batalionu saperów Legionów, stacjonującego w Modlinie, na stanowisko zastępcy dowódcy[10]. W marcu 1932 roku został przesunięty, w korpusie oficerów inżynierii i saperów, na stanowisko dowódcy tegoż batalionu[12][13]. W roku 1932 zajmował już 5. lokatę w swoim starszeństwie[14]. Do stopnia podpułkownika awansowany został z dniem 1 stycznia 1936 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[15]. Od roku 1936 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Na dzień 23 marca 1939 roku jako oficer rezerwy personalnej przy Inspektorze Saperów[16] przydzielony był do Inspektoratu Armii gen. dyw. Stanisława Burhardt-Bukackiego[17] (było to stanowisko oficera saperów w inspektoracie armii „na odcinku Wołyń”[18]). W tym czasie nadal zajmował 4. lokatę w swoim starszeństwie[16].
Po kampanii wrześniowej przedostał się do Rumunii, gdzie go internowano. Po wkroczeniu do Rumunii wojsk niemieckich został w dniu 8 lutego 1941 przekazany do Oflagu VI E Dorsten. Następnie przetrzymywany był w oflagu VI B Dössel. W 1946 roku powrócił do Polski i podjął pracę jako kierownik budowy w warszawskim Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym.
Zmarł w Warszawie i pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Powązkowskim[1].
Żoną Mariana Kaufera była Alina z Tyczkowskich, z którą miał córkę Halszkę (ur. 1928), stomatologa.
Awanse
edytuj
podporucznik – z dniem 1 stycznia 1920 r.
porucznik – ?
kapitan – zweryfikowany w tym stopniu został w dniu 3 maja 1922 r. ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 60. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
major – starszeństwo z dniem 15 sierpnia 1924 r. i 13. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
podpułkownik – starszeństwo z dniem 1 stycznia 1936 r. i 4. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7476[1]
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)[19]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie[9]: po raz drugi za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej[20])
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[21][22]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 91.
- ↑ Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 232.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 888.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 907.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 XII 1924, s. 737.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 829.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 812.
- ↑ a b Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 572.
- ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 IX 1930, s. 301.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 593.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 III 1932, s. 225.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 749.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 249.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 339.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 242.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 427.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 418.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 737.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 249.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2020-03-06].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Marian Karol Kaufer. [dostęp 2020-03-07].